Mijn laatste herinneringen aan Amerika dateren van 2015, toen wij voor de derde achtereenvolgende keer een giga-trip maakten door dit onbeschrijflijk mooie, boeiende, oneindige, maar ook afschrikwekkende plastic 
speelgoedland, waarin de namaakmens in allerlei gedaanten de hoofdrol is gaan spelen. Amerikanen zijn van oorsprong immigranten. De autochtonen van de VS, de Indianen dus, zitten opgehokt in reservaten. Een handjevol is doorgeschoten in de gok- of aanverwante wereld van Vegas en de rest van de Cherokees, Sioux en Navajo’s verpaupert in zielloze, kampachtige omgevingen op onvruchtbare plekken in de woestijnen van Oklahoma, Utah, Arizona of Nevada.
Amerikanen zijn dus van oorsprong grotendeels Latino’s of Europeanen, in de tijd van de slavernij vermengd met de door ons daar dapper gedropte donkere dienaren uit Afrika. Je kunt dus constateren dat ‘de Amerikaan’ eigenlijk niet bestaat, maar dat de drieste waaghalzen van elders via de fenomenen ontdekken, ontwikkelen, onderzoeken en ontplooien zijn geëvolueerd naar een ras dat nu op basis van de sterkste schouders, de grootste bek en dito guns in het dagelijks leven wordt geleid door power by money.
De rest van de wereld accepteerde de Amerikaanse rol van verkeersregelende agent een halve eeuw, omdat toch iemand zo 
links en rechts wat kastanjes uit het vuur moest halen. Met de Varkensbaai ging het in 1963 nog net goed. Daarna werden de binnenlandse problemen door de kloof van rijk en arm en de discriminatie steeds heftiger, gingen vrijwel alle expedities in het buitenland hopeloos naar de bliksem en was na Korea, Vietnam, Afghanistan en Irak de rol eigenlijk uitgespeeld. Bij die laatste confrontaties ging het falikant mis met de gekoesterde wensdroom van the best, the greatest, dat eeuwige betweteren en toen had er al ruimte moeten zijn voor herbezinning over de nieuwe positie, de rol op het wereldtoneel, met een forse dosis zelfreflectie, resulterend in het nederig terugkruipen in de eigen schulp.
De schreeuwers gingen echter steeds harder schreeuwen, de onderdrukten werden nog harder onderdrukt en alles komt nu in vier jaar Trump bij elkaar, resulterend in volledige chaos binnen alle onderdelen van de ooit zo boeiende VS, nu verworden tot de Onverenigbare Staten van Amerika. Wie het ook gaat worden vanaf 4 november, het is een oncontroleerbare puinhoop die elk moment kan imploderen en dan heeft Trump toch gelijk gekregen: America First, op het lijstje van Corona, op het lijstje van grote burgeroorlogen, op de lijst van binnenlandse conflicten. Het vrijheidsbeeld, symbool van dit land van onbegrensde onmogelijkheden, kan van de sokkel, want vrijheid is in dit doldwaze statencircus een zwaarbevochten en eindig recht gebleken, waarbij de laatste restjes fatsoen en respect door de zittende despoot naar de Filistijnen zijn geholpen. Wat resteert zijn bleke dollars, wat olie, plastic, cola en hamburgers, aangevuld met de imaginaire wereld van Facebook en Twitter, van Google, Apple, Microsoft en Wallstreet.
En nu? Gaan wij met onze VOC-mentaliteit weer de andere kant opkijken? Rusland met zijn kansloze dictatuur?China? Zelfde verhaal. Afrika? Enorm potentieel, maar geleid door een scala aan foute machthebbers. Of gaan we in galop terug naar onze eigen identiteit en die van Europa? De meest fatsoenlijke leiders – of de minst onfatsoenlijke – bivakkeren op een handvol uitzonderingen na – niet geheel toevallig binnen de grenzen van ons continent en als we nu in staat zijn om de diversiteit van nationale belangen wat te temperen te gunste van het grote geheel, dan kunnen we binnen de kortste keren, direct na het vaccin, de zaak fijn op de rit hebben.
En nou hoop ik verdomme toch zo dat ik volkomen ongelijk krijg met die sombere najaarsgedachten….
(Beste Geert Mak, kun je hier verder mee? Pakweg zeshonderd woorden met een simplistische input voor je volgende dikke wereldbeschouwing? Mooi, graag gedaan, we bellen).
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie