Grensoverschrijdend gedrag

Je hebt van die dagen, waarop de dingen niet lopen zoals gewenst, dagen waarop plannetjes en ideeën zich niet voltrekken volgens het gewenste scenario. Zo waren wij kortgeleden op bezoek bij vrienden in de grensstreek, Gendringen om precies te zijn. Bij zo’n visite ontsprong er automatisch een verdienmodelletje in m’n bovenkamer. De brandstofprijzen zijn jenseits der Grenze immers nog steeds lager dan dat onbetaalbare tarief zoals zelfs dat bij Kanters in Ruurlo, tot dusver goedkoopste fenomeen in de regio. Dat rekensommetje zat in m’n hoofd, toen wij de grens bij Anholt passeerden om het relatief minieme voordeel toch maar even binnen te harken, onder het motto elke eurocent is er één. Wij hadden bij dit ritje echter niet gezien dat Murphy heel sneaky op de achterbank had plaatsgenomen, dat vervelende verschijnsel dat zich enkele malen per jaar bij vrijwel iedereen manifesteert door op bepaalde dagen alles uit de kast te halen om je plannen te dwarsbonen, tegen te werken of in dit geval op ridicule wijze mijn brandstof- businesscase te vergallen.

Zo reden wij na de denkbeeldige slagbomen de eerste twee tankstations voorbij vanuit de uiterst slimme gedachte dat de prijzen steeds verder dalen, naarmate je verder het buurland binnen rijdt. Deze gedachtekronkel bleek fataal uit te pakken, toen bleek dat het vermeende, geplande en via Googlemaps getraceerde tankstation vorige maand was gestopt. Omkeren was geen optie omdat op de andere rijstrook een file stond van minimaal zes kilometer, waardoor wij alsmaar verder van huis reden en zich inmiddels een vaag-zweterig vakantiegevoel begon te ontwikkelen. Nabij Rees bleek de omweg via Emmerich de volgende optie om nog voor ‘t donker ’t thuisfront te kunnen bereiken. Halverwege die etappe doemde zowaar eine Tankstelle op met veel reuring en de directe conclusie dat die dan vast wel goedkoop zou uitpakken. Het digitale bord meldde een dieselprijs van twee euro en drie cent, inderdaad een grijpstuiver minder dan bij ons, dacht ik nog steeds, in een inmiddels wat afgezwakt optimisme. Mijn tank was nog lang niet leeg, maar met een liter of 25 speelde ik nog altijd quitte, nog afgezien van de dikke pret die wij beleefden aan dit onverwachte buitenlandse tripje. Een paar seconden na het triomfantelijk indrukken van de hendel bij Pumpe 5 zag ik tot mij ontsteltenis de literprijs op de display: € 2,24. What the fuck?…, een Duitse vloek schoot me niet zo gauw te binnen. Na nog eens een handvol seconden later sloeg de automaat al af, de tank was vol, waarna een nadere studie van de Duitse brandstofconstructie leerde dat het land twee soorten diesel kent, verdammt noch mal. In een split second schoten nog even al die duizenden kilometers vakantiehistorie door ’t hoofd, maar ach, de humor ligt op straat en zonder dit voorval had ik deze column niet kunnen schrijven. Volop relativerend reden we zeer op ons gemak en dus extra zuinig terug, waarna we in de buurt van Beek in een wegomleiding terecht kwamen door de vermaledijde protestacties van die Stroe-boeren en we nog een kilometer of twintig dienden om te rijden, voordat het prijzige dagtochtje tot een einde kwam. Het negatieve nettoresultaat heb ik volledigheidshalve niet uitgerekend, maar bij thuiskomst heb ik Murphy wel even van de achterbank getrokken en ‘m een forse knal onder z’n ballen verkocht.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice