Binnen ons parlement is een week lang onbestaanbaar geouwehoerd over mondkapjes, de rol van de Jonge daarin en zijn relatie met crimineel van Lienden. Binnen onze landsgrenzen zien we nu al jaren dat doorpakken niet echt ons ding is, dat muggenziften en mierenneuken tot standaard zijn verheven. Het nemen van maatregelen en het doorhakken van knopen past blijkbaar niet bij onze veelgeroemde en verguisde handelsgeest. Schipperen doen we, met alles. Onder het mom van democratische beginselen verpakken we elk item in een eindeloos scala aan discussies, waardoor zelfs het lamleggen van de oligarchmuntjes een lastig ding blijkt, want niemand voelde zich verantwoordelijk, tot afgelopen week. Middenin de oeverloze debatten was daar plotseling een sanctiecoördinator, iemand waarvan wordt vermoed dat hij het wel aandurft om zich over te geven aan keiharde maatregelen, die het fortuin van het verguisde stelletje miljardairs nu eens grondig gaat veiligstellen, die toeziet op de naleving van eerder afgesproken maatregelen en die niet terugdeinst voor impopulaire maatregelen bij het bestrijden van de Rus in het algemeen. Bij zo’n profiel staat de beeltenis van Stef Blok vrijwel onderaan het lijstje geschikte kandidaten, maar uitgerekend Blok, niet zo lang geleden nog hevig bekritiseerd in verband met racistische opmerkingen en mede daarom niet teruggekeerd in het huidige kabinet, die Blok dus, gezegend met een schrijnend aangetoond gebrek aan doortastend vermogen, moet nu gaan toezien op de uitvoering van Rus-onvriendelijke maatregelen. Blok, ook door collega Wagendorp al door de mangel gedraaid, zat al een tijdje duimen te draaien op het pluche van onze Algemene Bestuursdienst, zeg maar de nationale ambtenarentop, waarvan we weten dat de hoog ingeschaalde leden met een levenslange inkomensgarantie achteroverleunend de baantjescarrousel bemensen, tot er weer een grabbelprojectje voorbij komt, bij voorkeur zonder al te harde deadlines of specificaties. Eenmaal onderdeel uitmakend van dit niet zelden door ellebogenwerk tot stand gekomen gezelschap, is het overleggen van competenties en het aantonen van vaardigheden een overbodigheid geworden. Dat zijn immers tijdrovende bijkomstigheden en bij Blok was dat niet anders, want het motto was ‘hij zit er toch en we hebben snel iemand nodig’, zoiets. Z’n laatste assessment dateert uit 1988, toen hij lid werd van de VVD te Nieuwkoop. Blok dus, daar moeten we het mee doen en ik kijk met een intense belangstelling uit naar het forse pakket nieuwe maatregelen, dat hij, in nauw overleg met Hoekstra, straks op tafel gooit.
Intussen laten wij door de al genoemde en volkomen nutteloze parlementsdiscussie over de rol van de Jonge het klimaatprobleem voortsukkelen, gedogen wij – kijkend naar de prachtig oranje-gekleurde landbouwvelden – de nieuwe boerenprotesten, zit de bouw in het slop als nooit tevoren en roept de inflatie nostalgische herinneringen op aan de jaren zeventig, de tijd van de koude oorlog, die inmiddels knap aan het opwarmen is. Wilders zette nog even zijn bandje ‘schreeuwen-tieren-schelden’ aan, Caroline deed wat populistische en vooral boervriendelijke uitlatingen en Baudet is waarschijnlijk stiekem overleden. De rest deed een plas en alles bleef zoals het was. De nog maar een paar
maanden geleden uitbundig aangekondigde nieuwe bestuurscultuur is verder weg dan ooit en ik kan me voorstellen dat er binnenkort uit het arsenaal binnen de ABD een cultuurcoördinator wordt aangewezen die wekelijks gaat rapporteren over de manier waarop en de mate waarin de bejubelde veranderingen wederom geen kans van slagen hebben gehad. In feite stonden die activiteiten in de todo-list van de ministerpresident, voortvloeiend uit het regeerakkoord, maar Mark heeft na tien regeerjaren helemaal nergens meer een herinnering aan, zelfs niet aan z’n eigen ruimschoots verstreken houdbaarheidsdatum.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie