Afgelopen week mocht ik een paar uurtjes aanschuiven bij een overleg met wat leden van de Raad van Bestuur van het ABP in Heerlen, mijn pensioenfonds, waar ik al zo vaak kritiek op heb gespuid. Ik was dus uitverkoren voor deze sessie en dat was een verrijkende 
ervaring, vooral omdat je dan inside-information krijgt die gek genoeg niet vrijelijk wordt gedeeld met de achterban, maar waardoor je beelden behoorlijk worden genuanceerd ten aanzien van de problemen, de rendementen en de achterblijvende indexering. Wat resteert, ook bij de top van het ABP, is pure onvrede en frustratie ten aanzien van onze overheid, die de mogelijkheden van die uitbetalende instanties met alle middelen afstopt op basis van niet-relevante argumenten en ons, als burger, dus zwaar dupeert. De boodschap luidde eigenlijk: ‘we hebben geld zat, maar we mogen het niet uitgeven’. Aan het eind van diezelfde dag, op datzelfde uur, bereikte men een pensioenakkoord, ogenschijnlijk een mooi resultaat ten aanzien van de AOW, de zware beroepen en wellicht de indexeringsgraad. Eerst zien, dan geloven luidt echter het credo, want toezeggingen vanuit Den Haag en vanuit de politiek in het algemeen blijken telkens broos, flinterdun en voor velerlei uitleg vatbaar. Met overheden in het algemeen heb ik een steeds mindere klik, omdat betrouwbaarheid, slagvaardigheid en helderheid uitsluitend worden geuit in dikke plannen van aanpak, waarover de jongetjes en meisjes bewindslieden graag voor de camera staan te blaten, maar die zelden leiden tot een daadkrachtige uitvoering daarna en dus te vaak eindigen in begripsverwarring en ambtelijk drijfzand. De gehanteerde termen geven het vaak al aan en bij realisatie van alle mooie beloften is het resultaat steevast tegenvallend. De maatregelen rond de aardbevingen in Groningen blijken flexafspraken te zijn, worden door alle partijen verschillend uitgelegd, maar eindigen steevast in een troebel moeras van vaagheid, vooral door toedoen van onze belabberd functionerende Eric ‘Wiebel’-Wiebes. De tuimelafspraken met het bedrijfsleven over dividendbelasting zijn op papier kristalhelder, maar de financiële experts van de multinationals lachen zich dagelijks een breuk bij het vinden van alle mazen. We hebben een soort van waggel-overeenkomst over de verhuizing van de mariniers van Doorn naar Vlissingen en niemand hakt de knoop door. De zorg staat bol van de wankelconstructies, geregeerd door bureaucratie, waardoor zowel de jeugd als de ouderen ernstig tekort komen. Europees gezien is sprake van broddel-agreement over het immigratieprobleem, want eenduidigheid is ver te zoeken. Over de klimaatverandering zijn alle deskundigen het weliswaar globaal eens, maar wordt met de bonte verzameling van uitvoeringsmaatregelen mondiaal gesjoemeld door de zwaar-demente Trumps van deze aardkloot.
Grote vraag is hoe en wanneer er een echt clubje wereldleiders en -verbeteraars opstaat, dat de nationale belangen weliswaar onderkent, maar zich desondanks bewust is van het allesomvattende belang voor de mensheid en dus in staat is om af te rekenen met een paar van de zeven hoofdzonden, zoals afgunst en hebzucht. Waarom blijven die initiatieven beperkt tot slechts enkele vooruitstrevende landen? Het antwoord ligt waarschijnlijk diep verankerd in de factor informatie en zolang het helaas groeiende percentage niet-denkende wereldburgers geen onderscheid weet te maken tussen fakenews en en echt nieuws zitten we op deze planeet met de gebakken peren.
Daarom spreek ik de hartgrondige wens uit dat tijdens de Pinksterdagen de Heilige Geest zijn helende en allesomvattende werk gaat doen, leidend tot minder spraakverwarring en een betere verstandhouding in deze gekke wereld. Amen!
Zwaar thema vandaag, lezers, maar het moest er even uit.
See you at Ribs & Blues in Raalte.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Zeer goed geschreven