Hadden we nou een mooie zomer? September maakt weliswaar veel goed, maar in mijn optiek was ‘t maar een zeiknatte boel de afgelopen maanden.
Op de valreep van dit jaargetijde denk ik met veel bespiegelend vermogen vooruit naar de herfst, zo’n periode waarin alles anders wordt, waaronder de factor tijd. Tijdens mijn werkzame leven was dat toch anders. Gewoon in de kar, gassen, werken, nog een keer gassen en ’s avonds aan het bokbier. Nu kan dat biertje ’s morgens om 9 uur al uit de koelkast, maar dan zet ‘t wel flink aan met die 8 procent over een hele dag. Herfst, najaar – vervelend woord trouwens, zit iets negatiefs in – vallend blad, storm, regen, kacheltje aan en pompoensoep, die binnenkort weer met hectoliters tegelijk op de gezamenlijke vuurbronnen staat te dampen. Pompoenen, je kunt geen binnenweggetje affietsen of je komt wel een kraampje voorbij met het spul, Sterker nog, vanmiddag één aangeschaft. Kastanjes, draadjesvlees, paddestoelen, stamppot, een glaasje port, items die achtereenvolgens mijn brein binnendringen bij het peinzen over deze jaarlijkse episode.
Nu ik alweer 9 maanden met pensioen ben – ik haat het woord nog steeds – kan ik constateren dat er enige vooruitgang te bespeuren is rond de acceptatie van het begrip. Het proces blijft echter lastig en ik moet mezelf dagelijks inpeperen dat het niet meer hoeft, dat het op deze manier mag, dat het niet meer zo hard nodig is. Ik schat dat ik rond 2023 wel de fase van de volledige aanvaarding heb bereikt. Gemengde gevoelens tekenen dus deze periode waarin ik mezelf gelukkig prijs dat het grootste deel van mijn 204 botjes en 540 spiertjes – jaja, die hebben we allemaal! – nog prima functioneert, maar waarbij die paar probleemgevalletjes toch veel overlast veroorzaken. Ik vloek er soms wat af op een dag en we gaan dan ook stevig aan de slag met een winterrenovatie waarvan de invulling binnenkort bekend wordt en op dit moment op hoog niveau wordt besproken binnen het gezamenlijke Nederlandse Chirurgenkorps, dat daar een zware kluif aan krijgt. ‘Hoofd, schouder, knie en teen’ was de titel van een kinderliedje, maar dat gebruik ik tegenwoordig steeds vaker als lijflied bij het ochtendritueel dat ‘strekken en losmaken’ heet.
Wat verder uiteraard opvalt is de geboorte van het jongetje Abrahim in Jordanië, zoontje van drie ouders, nadat enige genetisch gemanipuleer heeft geleid tot de verwijdering van ‘fout’ erfelijk materiaal. Het zal ongetwijfeld leiden tot veel ethische discussie, variërend van het voorkomen van zwaar gehandicapten tot het kweken van een superras. De tijd dat we gewoon de natuur haar gang lieten gaan en maar accepteerden dat dit soms leidt tot heftige gevolgen, geloof me, daar weet ik alles van, maakt plaats voor een periode waarin vergaande technieken gaan bepalen hoe de mens functioneert, hoe de mens zich voortplant en hoe de mens, kortom, evolueert. Daar is geen houden aan en daarom gaan we ook over twee jaar naar Mars. Taboes zijn er om weggenomen te worden en grenzen zijn er om overschreden te worden.
Verder durf ik hier nog wel uit te spreken dat heer Poetin leidt aan een heftige vorm van Alzheimer en nog een aantal andere forse aandoeningen. Dat er vanuit Rusland nu met plotselinge radarbeelden zou zijn aangetoond dat de betwiste raket op de MH17 niet door Russsiche rebellen is afgevuurd geeft wel aan dat deze man volledig de weg kwijt is. Dat is ook vrij eenvoudig te constateren uit zijn onafgebroken vrijage met collega-schurk Assad, maar gelukkig staat hij niet alleen in de absolute waanzin waarin (beoogde) staatshoofden functioneren. Bijvoorbeeld Trump en Clinton, deze week met een debat van een niveau, waarvoor zelfs de gemeenteraad in Tietjerksteradeel zich nog zou schamen. Obama ziet dit allemaal nog een paar maanden schaterlachend aan vanuit z’n stekkie in Washington, maar moet zich toch ook afvragen wanneer deze planeet echt gaat ontploffen. Ik ben bang dat Amerika voor Trump gaat kiezen omdat er binnen dat prachtige, boeiende, fenomenale, maar zo verdomd rechtse land simpelweg niet genoeg ruimte is voor een vrouwelijke president. De rest van de wereld zit dan volgend jaar met de gebakken peren, ook lekker trouwens in de herfst, vooral bij dat bokbiertje.
Geniet van de laatste septemberdagen.
See you.
Geef een reactie