‘Wij’ zijn net terug van een mooie vakantie en ‘wij’ (mijn vriendin en ik) zijn in zo’n periode heel erg druk, bijvoorbeeld met het maken van foto’s. Nostalgische herinneringen aan vroeger, toen we met onze Agfa Click II en twee Kodak- of andere filmpjes van 36 opnamen heel voorzichtig manoeuvreerden om toch vooral niet teveel witte of zwarte negatieven te produceren, laten wij voor wat ze zijn en die zuinige gewoonten hebben wij volledig ingeruild voor het digitale tijdperk.
Daarin slaan wij al enige jaren volledig door, want gewapend met twee Ipads, twee smartphones en een digitale spiegelreflexcamera leggen wij elk moment tijdens de vakanties vast, op z’n minst dubbel maar voor de zekerheid vaak nog van meerdere kanten, zodat wij na de vakantie verzekerd zijn van vele uren extra arbeid bij het ontdubbelen en verwijderen van opnames die toch al niet de moeite waard zijn of om andere redenen geen plaatsje verdienen in het jaarlijks terugkerende digitale album, waarvan wij er al tientallen bezitten en die uiteraard vrijwel nooit meer worden ingekeken. Toch volharden wij in dit proces want na het deponeren van alle opnamen in het daarvoor aangelegde digitale mapje, bleef de teller dit jaar steken op 932 opnamen, een aantal dat na de eerste schifting werd teruggebracht naar 600, maar dat ten behoeve van het vermelde album nog moet worden gereduceerd naar 150, een aantal waar ongeveer 40 pagina mee te vullen zijn. 
Een ander vakantie-euvel betreft het vinden van een in ons beider ogen geschikt restaurant dat voldoet aan de volgende kenmerken: niet te duur, ruime menu-keuzes met ruim vlees en vis, niet te formele witgedekte tafeltjes en zeker geen ‘verkeerde’ obers, een redelijk uitzicht op de straattaferelen om ons heen en met in onze optiek snel personeel, want het moet allemaal wel een beetje opschieten. Om de juiste keuze te maken passeren wij doorgaans moeiteloos de eerste twintig gelegenheden, waarna de zon doorgaans is verdwenen en we onze randvoorwaarden even moeten bijstellen. Tenslotte belanden wij dan met enige regelmaat op een plek die zich kenmerkt door teveel zijwind, verkeerslawaai en of andere onregelmatigheden, waarna bij een meevallende rekening alsnog een afsluitend likeurtje kan zorgen voor een bevredigend gevoel. Kortom, wij kunnen nog elk jaar leren. Deze ervaringen zijn vast wel herkenbaar want ze horen in mijn optiek bij de manier waarop wij, als oer-Nederlanders, omgaan met ons vakantiegevoel en ik moet tot slot beamen dat de verwachtingen voor komende jaren niet worden bijgesteld. Menselijk gedrag is ons niet vreemd, toeristisch gedrag ook niet en we blijven in het buitenland vaak tevergeefs uitkijken naar een heerlijke maaltijdsalade zoals café Jansen in Doetinchem die bijvoorbeeld serveert. Alleen al daarom is het niet alleen een straf om weer terug te zijn. Bovendien kan dan weer worden gestart met het ‘beramen’ van de volgende buitenlandse periode want hoe de wind ook waait, de jaarlijkse cyclus gaat gewoon door. Een fijn vervolg van de week gewenst.
See you.
Geef een reactie