In februari 2021 schreef ik via deze link al een ode aan George Kooymans, net nadat bekend was geworden dat hij ernstig ziek was.
Vandaag, net na z’n overlijden op 23 juli 2025, plaats ik die blog nog even terug en voeg ik nog wat elementjes toe, hits ook vooral, prachtige nummers die ik jaar-in-jaar-uit heb zitten mee-kwelen, in de auto, lopend, op de fiets of gewoon thuis.
De kenmerkende Earring-sound, na de eerste jaren wat rauwer bijgesteld, nadat Franje Krassenburg het veld moest ruimen, heeft bijna 60 jaar een heersende ‘rock-rol’ gespeeld, tot ver over onze grenzen. On the double was het eerste album nieuwe stijl met een fenomenale mix van rauwe en geoliede nummers, een dubbel-LP die al sinds dat jaar in mijn muziekkast pronkt, als karakteristieke herinnering aan die tijd.
George was sinds de komst van Barry Hay formeel tweede zanger, maar in de praktijk was hij de betere van de twee en vulden ze elkaar perfect aan bij de mooie tweestemmige passages van veel hits, zoals Going on the run, in dit geval met een extra RIP-dimensie.
Zoals met veel oude hits heb ik ook met veel Earring-nummers herinneringen aan the old times, en dan weet je nog tot in de kleinste details wanneer, waar en met wie je verkeerde. Dat is immers het mooie van muziek in het algemeen, het terugblikken tot de ogen vochtig worden van de nostalgie.
Radar Love slaan we even over. Dat nummer heeft wereldwijd naam en faam gemaakt, maar persoonlijk had ik net zoveel met Another 45 miles to go, dat ik graag en hartgrondig meezong tijdens veel lange ritten in m’n werkzame leven en zelfs thuis op de gitaar redelijk beheerste.
Terugblikkend kom ik al gauw op pakweg 50 bijgewoonde concerten, rauw op de bühne, bij de Zwarte Cross, in Doetinchem, Didam, Zwolle, Lichtenvoorde of Nijmegen, met vanaf 1990 veel geweldige akoestische versies in uitverkochte theaters.
Mijn vriend Gerhard Rijken kende hem persoonlijk erg goed omdat hij z’n bewondering voor Kooymans ooit met George deelde en sindsdien kameraden werden. ‘Een moordgozer’ , aldus Gerhard, ‘en altijd een normale no-nonsense Hagenees gebleven, al woonde hij al lang in België’.
Kooymans kwam er zelf pas in 1970 hoe goed hij was, als zanger, maar ook als gitarist. Na het afscheid van Jaap Eggermont, Sieb Warner – voorheen Motions – en een kortstondige inzet van Eelco Gelling (Cuby), ontdekte hij z’n eigen virtuositeit. Later, tijdens een muzikaal uitstapje met Vreemde Kostgangers kwamen Henny Vrienten en Boudewijn de Groot erachter hoe goed Kooymans eigenlijk was, qua stem, qua gitaarspel, qua combinatie ook vooral.
Ik zit nu alweer twee dagen achtereen terugblikkend nummers te draaien en te neuriën, simpelweg omdat het een einde van een tijdperk is.
Golden Earrings, Golden Earring, gewoon Earring, George-Rinus-Barry-Cesar, dank, vee
l dank en we luisteren nog even na deze mooie deze mooie overview van 1965-tot 2000.
George, rest in peace, we caress the memory.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Prachtig geschreven, Roel, die ode aan George