Afgelopen weekend keek ik nog eens naar ‘For a few dollars more‘, de oude western met Clint Eastwood, die als premiejager in het laatste shot met een kar overhoop geschoten bandieten richting zonsondergang rijdt, de held van de losse flodder, de good guy, de macho cowboy, die achteloos de trekker overhaalt, op 30 meter afstand binnen een seconde drie foute Mexicanen tussen de ogen raakt en vervolgens zijn colt via een driedubbele salto in de holster doet belanden, met geweldige beelden in de omgeving van Tucumcari, Amarillo en Sante Fé. Hetzelfde nostalgische gevoel kreeg ik bij de beelden van twee muziekdocumentaires: die van de laat ingestapte Stone Ronnie Wood en een item over Clapton, met fragmenten van the Yardbirds, Jeff Beck, Humble Pie, the Faces en the Cream. Bij het aanschouwen van dat soort momentjes, 
met de waanzinnige roffels van mafketel Ginger Baker, word ik steeds weer overvallen door inhaalgevoelens, wil ik alsnog verhuizen naar een hutje op de hei en daar met alleen een laptop, een gitaar en een schildersezel beelden visualiseren van het leven als losse flodder. Tja, je mijmert er wat af vandaag de dag…
In de actuele versie van dat leven, die van de afstand, aten wij vorige week ergens op een sterk allitererend plekje – op de Baumberge in Billerbeck, aan de bron van de Berkel – Kaffee mit Torte unter den Dom en werd ons door ein gnädiges Fräulein gevraagd onze gegevens te noteren over herkomst, telefoonnummer en de duur van het verblijf, om bij mogelijke besmettingen nog eens terug te komen om uit te leggen met wie wij allemaal contact hebben gehad in de laatste paar weken. Eenmaal thuis, vijftig kilometer verder, zaten diezelfde dag de terrassen anoniem vol, werden we op onze wenken bediend door een gnädiges Fräulein ohne Formular, hielden en houden we massaal demonstraties en leiden de verdere versoepelingsmaatregelen binnenkort tot onder meer een nieuw stukje massatoerisme, om nog iets te redden van een toeristisch rampseizoen in de vakantielanden, ongetwijfeld leidend tot een nieuwe golf van het virus. De diversiteit van de aanpak vraagt om moeilijkheden, maar van Dissel en zijn team zijn gezwicht voor de politiek-economisch druk. Als die tweede golf via Jan-en-Jannie-met-de-pet binnenkort de grenzen overwaait, weten we in elk geval op welk volksdeel we straks de consequenties moeten verhalen en dan moeten we maar eens nadenken over quarantainale opvoedingskampen voor licht gestoorde zonaanbidders. Maatregelen dus, die geen maatregelen zijn maar losse flodders, ingegeven door allerlei belangenafwegingen, zonder ook maar de schijn van structureel beleid.
Ook Baudet heeft gisteren in een wanhoopsdaad de trekker nog eens overgehaald en het Twittervolk getrakteerd op een salvo aan losse mediaflodders. Baudet is door alle ontwikkelingen het spoor volledig bijster toen hij verkondigde nog steeds met voorsprong de grootste partij te zijn in Nederland, waarbij hij achteloos de peilingen van de laatste vier maanden over het hoofd heeft gezien en stiekem probeert vast te houden aan een paar belangrijke programmapunten van Forum: de tradities van Zwarte Piet en de Hema. Daarbij heeft hij definitief de status verworven van a poor lonesome cowboy, far away from home.
Je moet, kortom, elke dag alle gekte weer relativeren, dan wordt ’t leven een stuk draaglijker en daarom kijk ik vanavond nog even naar opname van The good, the bad en the ugly, al was het maar om de schitterend gefilmde tronies en de muziek van Ennia Morricone.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Zoals steeds, weer mooi geschreven!