Op donderdagavond keek ik een kwartier lang naar het Olympische onderdeel snelwandelen, waarbij een veertigtal sportgestoorde deelnemers over een afstand van 50 kilometer een absurde tred
hanteren die het eigenlijk alleen maar prima doet op het Ministry of Silly Walks van Monty Python. Goed, ik heb met belangstelling het schouwspel aangezien, want voor je oordeelt moet je wel weten waar het over gaat, in dit geval dus een sterk achterhaald stukje atletiek waarvan de Brit Thomas Green in 1932 ooit de eerste Olympische winnaar werd.
Snelwandelen houdt het midden tussen een ingehouden looppas en een soort van kachelkuieren, waarbij je alleen bij het zien van de beelden al bijna een spontane heupfractuur oploopt. Na pakweg tien minuten – even goed voorstellen – had een een Japanse deelnemer, we noemen hem Ono, last had van een losse veter van zijn snelwandelschoen. De herstelhandeling vergde alles bij elkaar een halve minuut en toen hij opkeek was iedereen uit het zicht verdwenen. Even voorstellen….Ono had zich de afgelopen vier jaar minutieus voorbereid op deze dag en de datum 6 augustus 2021 stond na het teleurstellende uitstel van vorig jaar met goudgeel gemarkeerd in zijn agenda. Dan moest ’t moest gebeuren. Corona had al veel roet in de sushi gegooid en hij keek dus al een jaar lang verlangend uit naar deze dag, waarop hij met zijn snelwandeltalenten de wereld zou verbazen.
Wat overkomt hem, als enige van het nog vrij compacte peloton met louter van geringe atletische gaven voorziene deenemers? Z’n veter gaat los, van de rechterschoen. Hij loopt er nog een meter of vijftig mee door, gefocust als ie is op het achterwerk van de voor hem schommelende Pool Tomala, ziet dan tot z’n ontsteltenis die kutveter bungelen en besluit in een split second tot een noodstop om het euvel te verhelpen, waarbij hij door de direct optredende stress de vaardigheid van de Japanse strik even kwijt is en hij aansluitend een vruchteloze poging moet ondernemen om z’n fors opgelopen achterstand weer goed te maken. De familie Ono zit zich thuis vertwijfeld voor de speciaal voor deze discipline aangeschafte nieuwe Samsung TV de haren uit het hoofd te trekken bij het aanschouwen van het bizarre tafereel en de komende tijd zal harakiri in een toenemend aantal gevallen zorgdragen voor een forse stijging van het aantal zelfdodingen in Japan, dat met 27 op de 100.000 inwoners toch als fors boven het mondiale gemiddelde ligt. Intussen loopt de voorspong van de aanvankelijke koploper Lou Yadong snel terug en uiteindelijk wint Tomala in 3 uur en 7 minuten dit excentrieke Olympische nummer dat samen met synchroon zwemmen, de hippische sport en beachvolleybal maar eens raps moet worden geschrapt, net als de deelnemers uit dictatoriale gebieden die slechts uit zelfverheerlijkende overwegingen van de lokale despoot worden uitgezonden en bij minder dan brons gevangen worden gezet.
Als de ontwikkelingen op het wereldtoneel zich in het huidige tempo voortzetten zal de Taliban zich in 2024 als zelfstandige natie inschrijven voor het onderdeel raket werpen en kunnen we gaan genieten van andere nieuwe onderdelen als bergrollen, dwergwerpen en olifantenpolo, die – zonder gekheid – daadwerkelijk op deze planeet worden beoefend.
Op de valreep werd Sifan Hassan nog onze grote heldin en binnen al die voorgeschotelde topsport neem ik me bij elk Wilhelmus voor om de brok in de keel en het stiekem opwellende traantje te vermijden, een poging die bij het ouder worden steeds minder kans van slagen lijkt te hebben. Mijn nationale hart gaat elke keer harder kloppen, niet in het minst door de zevenkampsters Anouk Vetter en Emma Oosterwegel, die ons land een forse impuls hebben gegeven in de sneltreinvaart der sportvolkeren.
De Spelen dus, maf spektakel, maar oh zo boeiend als je een sporthart bezit.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie