Misschien…

Twee weken geleden werden de resultaten bekend van het onderzoek van de internationale commissie van virologen en daaraan gerelateerde zuurpruimen, die een studiereisje hadden genoten in Wuhan, om te achterhalen hoe het nou helemaal zit met het virus, de oorsprong, de herkomst, de bron. Vanuit onze contreien was Marion Koopmans daar uiteraard bij betrokken en die verklaarde na terugkomst dat het een uiterst zinvolle missie was geweest, waarbij men had vastgesteld ‘dat het virus misschien afkomstig is van de vleermuis, maar misschien in combinatie met een ander dier; dat kan dan een vis zijn, of een eekhoorn of een geschubd buideldier, dat weten we nog niet; we weten ook nog niet of het virus als bron Wuhan heeft, dat kan ook nog ergens anders vandaan gekomen zijn, dus het onderzoek wordt vervolgd…!’

Ja, misschien wel dus, misschien ook niet. Al snel werd duidelijk dat niets zeker is, dat alle opties open liggen, dat de ziektekiem even goed van de Afrikaanse olifant kan zijn overgesprongen op een okapi te Ethiopië met emigratieplannen en er is dus maar één ding zeker: de verzamelde club virologen heeft nog talloze studiereisjes nodig om waarschijnlijk niet met bewijzen te kunnen komen, om aan te kunnen tonen hoe het nu misschien zit, of niet natuurlijk. Het moet ons niet verbazen als straks, in 2023, blijkt dat de hele ellende is begonnen bij de hond van Trump’s lijfwacht, die tijdens zijn eerste reis naar China in 2017 kortstondig in contact kwam met een stukje bamboe van een pandabeer te Beijng, waarop een Chinese mug had zorggedragen voor een kwaadaardige virusmutant via een vergeten contactmoment met een stukje varkensvlees in eettent Sjangsjing te Hanghzou, waarbij Pi, de neef van uitbater Po, wat vis had gekocht op de markt van het naburige Wuxi, om daarmee af te reizen naar zijn tante Klang in Wuhan, waardoor de cirkel toch weer rond is. Kortom, niets is zeker, alles is open, misschien wel, misschien ook niet, om horendol van te worden.

Dat worden we hier bovendien toch al, als we de actuele gang van zaken monitoren rond de vaccinaties. Er hoeft in dit land maar iemand iets te blèren over een kwart promille risico op stolseltjes na een vaccinatie of de stoppen slaan door en de bliksemse boel rond het geprik ligt weer een week op z’n kont. Elke normaal denkende burger en alle artsen weten dat er maar één escape mogelijk is en na elk gerucht blijkt dat het RIVM, het OMT en het zwalkende restantje van het demissionair kabinet het weer laten afweten en op tilt slaan, waardoor we andermaal een week verder zijn zonder prikjes. Misschien ligt er nog wel een ander risico op de loer, als ergens in Lapland volgende week een diabetische hartpatiënt met een gewicht van 148 kilo bezwijkt na zijn Astra Zeneca-tje. We wachten dus weer geduldig op de volgende prikfase en tussendoor gaan er dagelijks nog gemiddeld 30 landgenoten de pijp uit, waarvan er 29 misschien hadden kunnen worden gered, maar misschien ook niet.

Ik ga vandaag maar eens proberen een van Rossempje te scoren, want het geduld begint op te raken en ik voel me wat grieperig….of misschien een test?

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice