Muggen en bruggen

Per jaar wordt in Nederland een miljard euro uitgetrokken voor wetenschappelijk onderzoek. Da’s mooi, da’s goed, da’s noodzakelijk. Wetenschap is prachtig en zonder inventieve zoektochten naar nieuwe kansen en mogelijkheden komen we immers niet vooruit, dat is zonneklaar. Het ontbreekt echter blijkbaar aan een commissie met de juiste beoordelingscompetenties op het gebied van nut en noodzaak in het algemeen. We hebben dringend behoefte aan een club met lieden die met regelmaat op basis van gezond verstand en parallel aan allerlei subsidieverstrekkende activiteiten even meekijkt naar de meerwaarde van die experimenten, misschien zelfs steekproefsgewijs controleert of de zin van een nieuw ingepland onderzoek wel groot genoeg is, of de resultaten maatschappelijk toepasbaar zijn, of het geld – met allerlei marges – goed wordt besteed en of de kans groot genoeg is dat met de uitkomsten ooit iets nuttigs kan worden gedaan.

Artificial Intelligence heeft deze omvangrijke reeks onderzoeken een nieuwe impuls gegeven, omdat met AI vrijwel grenzeloos allerlei zaken kunnen worden onderzocht die a. tot voor kort onmogelijk waren en waarvan het dus b. de vraag is of ze rendabel zijn.

De Wageningse Universiteit, tegenwoordig WUR (Wageningen University & Research) loopt niet echt achter als het gaat om het genereren van financiële middelen voor het uitvoeren van baanbrekend onderzoek. Innovatie in de landbouw sluit perfect aan bij het verkennen van mogelijkheden om onze voedselproductie beter, efficiënter en vooral anders te laten plaatsvinden. Grotere kroppen sla kweken in een woestijngebied met alleen maar zon is prima, ook met AI, andere, nieuwe gewassen ontwikkelen om de mensheid te redden lijkt me een geweldig plan. Dat zijn zinvolle ontwikkelingen, waarvan diezelfde mensheid letterlijk de vruchten plukt, maar wat een zekere Antoine Cribellier afgelopen week via een forse greep in de subsidiepot heeft gedaan is een voorbeeld van doorgeslagen zotheid binnen de wereld van techniek. Hij haalde er zelfs Nieuwsuur mee, al was wel helder dat Jeroen Wollaars en ik dezelfde argwanende gedachten koesterden bij de betreffende reportage. ’t Is een wat lange intro, maar nu wordt ’t concreet. Het ging bij jongetje Cribellier om een zeer uitgebreid onderzoek met kostbare apparatuur naar het ontwijkgedrag van muggen bij de pogingen van de mens om deze fragiele en zwaar irritante beestenboel tijdens een eindelijk ingetreden warme zomeravond ten tijde van de avondschemering van repliek te dienen, kortom: om het beest te pletten, te vermoorden, uit te roeien, waarbij is gebleken dat pogingen met de vlakke hand minder uithalen dan een herhaling van zetten met een geperforeerde mepper. Bij dat onderzoek kwam via AI aan het licht dat de mug niet minder dan 500 vleugelslagen per seconde genereert, vastgelegd via High Tech-fotoapparatuur, die 12.500 beeldjes per seconde kan genereren. Er was tijdens deze gebeurtenissen niemand op de achtergrond actief om paal en perk te stellen aan deze dubieuze wetenschappelijke praktijken door te stellen dat de mensheid weliswaar af en toe last heeft van de mug, dat het ook weinig zinvol is het beest met een Kalashnikov af te schieten, maar dat het hier-en-ho-momentje nu wel is bereikt. Via de link https://youtu.be/ZoMiPubP0nI maken we kennis met een weinig spectaculair onderdeel van het goudgeld-kostende muggenonderzoek, dat dus in wetenschappelijke kringen zoveel aandacht heeft gegenereerd, met een hele bos vraagtekens bij het reguliere nationale onderzoeksbeleid.

Het zou veel waardevoller zijn als AI ingezet zou worden bij banale, technische akkefietjes zoals het verplaatsen van een brugdeel, waardoor zich in mijn woonplaats bijvoorbeeld geen bouwvakkers meer te pletter vallen vanaf een meeps bouwsteigertje, een incident dat werd vastgelegd door een heel hele trits camerateams, zonder hulp van AI, maar met veel tranen van de talloze omstanders. Na een paar decennia met hooggespannen brug-verwachtingen zou dit moment op 21 februari j.l. een mijlpaal worden in de serie roemruchte infrastructurele missers van Lochem en omstreken en op het hoogtepunt van de druk bezochte takelmanifestatie schoot er een kabel los en donderden een paar controlerende arbeiders kansloos de diepte in. Als den Haag en de provincies samen met ‘Wageningen’ en andere faculteiten nou eens onderzoek gaan doen naar de sterkte van hijskabels, van trekkracht, van het monteren van bouten en van kansberekeningen bij het horizontaal plaatsen van brugdelen, dan gaan de landelijke handjes meer op elkaar dan bij de bullshit van dat verdomde muggenonderzoek. De twee omgekomen BAM-medewerkers hebben daar geen ene kloot meer aan, en de realisatie van de brug als op deze foto schuift nog eens een jaartje door, maar ik geef toe dat vergelijkingen als in deze blog lastig zijn te maken, vooral omdat de situaties nogal van elkaar verschillen. Wat ik echter zonder al teveel muggenzifterij probeer aan te geven is dat we soms met lichtsnelheid doorschieten in wetenschappelijk hobbyisme en daarbij de kwaliteit van de primaire activiteiten uit het oog verliezen. Daar hebben we die nieuwe commissie voor nodig en daar zal ik ’t binnenkort eens met Lochem’s burgervader Sebastian van ’t Erve over hebben tijdens de evaluatie van ons lokale drama.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice