Korte samenvatting van het voorafgaande: ik schrijf een aantal reisblogs over mijn ervaringen tijdens een lange trip naar Zuid-Spanje, en weer terug, per auto en grotendeels in m’n uppie. Aflevering 1 was de rit van Lochem naar Clermont Ferrand, onderdeel 2 was nog veel boeiender en benadert intussen het niveau van een avontuur. Goed, verder dus….
Geweldig land, dat Frankrijk, zelfs als je alleen maar via de snelweg rijdt. De A75 door de Bourgogne en later langs het gebied van de Cévennen wordt gekenmerkt door alleen maar heuvels en
dalen tot 1200 meter en in de eerste uren van de dag vergaap je je helemaal te barsten aan het natuurschoon, dat letterlijk door nevelen wordt weerkaatst via het in duizend tinten goud-grijze ochtendgloren. Je wordt er poëtisch van op de ouwe dag en ik krijg bijkans hyperventilatie van het inhaleren van zoveel moois. Het is alleen maar genieten op deze tot Béziers tolvrije route, met uitzondering van de schitterende brug van Millau, een architectonisch en technisch hoogstandje met Europa’s grootste en hoogste overspanning over de vallei van de Tarn. Ik voel me klein en licht opgewonden als ik ernaar kijk.
Het was bijna bij de Spaanse grens dat ik erachter kwam dat mijn peage-ticket, angstvallig bewaard in mijn middenvakje, plotseling tussen de voorstoelen was gevallen, een nogal kloterige gebeurtenis, waardoor het karretje aan de kant moest, en waarna ik tot bloedens tot mijn best moest doen om ‘t vodje weer ongeschonden op te diepen, een gvd-akkefietje van een kwartier, en dat terwijl je door wilt rijden….. Enfin, het lukte, de automaat accepteerde hem daarna ook nog tegen betaling van 13 euro en intussen was ik Perpignan voorbij, bijna in Spanje. Via Hobo Blues, Wasted Words en wat nummers van The Cream schoot ik Catalonië binnen, waarna een bermbrand net boven Barcelona voor een halfuur oponthoud zorgde, een licht ongemak dat werd gecompenseerd doordat ik vrijwel vanaf rang 1 de bluspogingen van een helikopter kon aanschouwen, inclusief het beoogde resultaat. Kees Hulst vertelde vervolgens via een luisterboek het jeugdverhaal van Maarten ‘t Hart, waarvan de vader in totaal had gezorgd voor niet minder dan vierentwintig zwangerschappen bij zijn twee vrouwen, als ik ‘t goed heb beluisterd. Telefoontjes met allerlei dierbaren zorgden verder voor veel afleiding en na weer een dikke duizend kilometer was ik zowaar Valencia voorbij, waarbij een licht en spontaan hoera zich verspreidde over het desolate industrieterrein te Alussafes, een gehucht dat op geen enkele manier een herinnering rechtvaardigt en waar ik vrijwel de enige gast ben in een Ramada-hotel, dat door een complete Spaanse familie met veel elan wordt gerund. Bizar!
Mij navigatie-Truus meldt dat het de volgende de dag nog slechts 600 km is naar mijn einddoel, een trajectje waar je bijna schamper om moet lachen.
Op dag drie van mij trip verandert het kustlandschap vanaf Alicante in een afzichtelijke plastic deken, vanwege de teelt van tomaten, aubergine en meer gezonde prut. Mooie costa’s? Niks ervan.
De wegen rond de badplaats worden op dit moment bovendien herschapen in een onoverzichtelijke bende van rotondes en onoverzichtelijke kruispunten, waarvan de evaluatie in 2028 misschien duidelijk zal maken welke verkeersknooppunten weer kunnen vervallen. Verder mag Brussel nog een appeltje schillen met de Spanjolen. In dit land dat zichzelf voortdurend verkoopt met de zon als commerciële factor, is vrijwel geen zonnepaneel te zien, een causale mix van foute energiemaatschappijen, corruptie en een falende overheid, maar dit terzijde. Vanaf Murcia gaat ‘t verder naar Almeria, waar een etappe begint met veel tunnels, die de gemiddelde snelheid wat kantelt. In de middag bereik ik m’n voorlopige einddoel met 2.670 km op ’t tellertje van mijn Duitse wonder op wielen. Inmiddels heb ik ‘t mooie doel-kleinkindje al de fles gegeven, staat de golfbaan gepland en doe ik pogingen om mijn inmiddels bijgeschoven vriendin te vermaken met mijn reisverhalen, die je toch eigenlijk alleen maar kunt beleven door ze zelf te ondergaan.
Over een paar dagen gaan de tocht verder, beetje terug, via Madrid om te beginnen, en via Granada, en er zijn best momenten van de dag dat ik nadrukkelijk denk aan de uitdrukking ‘hoe ouwer hoe gekker’.
See yo
u
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Fijn dat je de reis tot een goed einde hebt gebracht en alvast een hel goede terugreis!
Nu lekker genieten van Spanje!
Was leuk je te hebben gesproken!
Groetjes Christa