Ongedurig wispelturig

Een paar bespiegelingen krioelen deze week door mijn bovenkamer en die laat ik op vandaag even volkomen willekeurig de revue passeren.

Het oude klooster in Zenderen, bekend als De Zwanenhof, is sinds gisteren, 17 maart 2022, ingericht als opvangplek voor Oekraïners, vluchtelingen, verdreven stakkers uit een oorlogsgebied. In twee dagen tijd is het complex, waaronder zo’n tachtig gastenkamers, klaargestoomd om een stroom Poetin-slachtoffers op te vangen en ik was ongelooflijk blij dat ik m’n aandeeltje kon leveren bij deze voorbereiding. De oorlog raakt me tot in de diepste vezels van mijn menszijn, zoals dat geldt voor nagenoeg elke betrokken aardbewoner, met uitzondering dan uiteraard van Baudet-gestuurde types, die ook nu nog tweets rondsturen waaruit het ongenoegen blijkt als het gaat om sancties jegens de grootste tiran van deze eeuw.

‘Godverdomme, wat vind ie dan van die Russen?’  ’t Is zomaar iemand bij een autowasplaats die gisteren bij het verwijderen van het Saharazand even verlegen zat om een babbeltje en zwaar gefrustreerd zijn mening ventileerde. Dan ben je al weer gauw tien minuten alle clichés van die verrekte oorlog aan het doornemen, van onschuldige Russische soldaten tot Biden en van Zelenski tot aan de beschamende blokkering van slechts 6 miljoen euro op de Nederlandse rekeningen van oligarchen, tegenover pakweg 10 miljard euro door onze zuiderburen. Oh ja? Ja! Onze handelsgeest waart blijkbaar zelfs nu nog door onze manier van doen en denken, want straks, na die oorlog, moeten we immers weer geld verdienen aan elkaar, dus ook aan de zwaar gehersenspoelde Moskovieten.

Terug naar Zenderen, waar veel hulpverleners nu fors aan de slag kunnen met de begeleiding van de inmiddels gearriveerde stumperds, die ginds van huis en haard zijn verdreven. Indrukwekkend waren daarbij de woorden van een hulpverleenster die vanaf de Poolse grens een buslading Oekraïners had begeleid en zich liet ontvallen een enorm respect te hebben opgebouwd voor het Poolse volk, waarover wij nog wel eens licht denigrerend menen te moeten doen, maar dat nu als geen ander land met open armen klaar staat om miljoenen ontheemden te huisvesten, niemand weet voor hoe lang. De uitreiking van de Nobelprijs voor de Vrede wordt straks een lastig parket voor de Noorse beoordelingscommissie. Zelenski, het Poolse volk, de Oekraïners als natie? Kan die prijs ook worden gedeeld in het kader van solidariteit en kan zo’n onderscheiding ook postuum worden toegewezen aan die honderdduizend doden in dit verwoeste land?

Er gaat verder geen dag voorbij zonder dat ik een forse moordneiging niet kan onderdrukken bij het zien van Poetin’s tronie. De schurk heeft nu aangegeven zuiverend te gaan optreden jegens eigen inwoners die zich niet conform de Kremlin-doctrine gedragen, het aandurven om protestgeluidjes te fabriceren en dus in ’s mans ogen geen zuivere patriot zijn. We zijn terug bij af, terug naar niveau nul, het Stalin-tijdperk, de oude schikking van de Sovjetunie.

Ik mag de komende weken nog wat bijdragen aan de opvang en begeleiding van de vluchtelingen, en ga volgende week eens nadenken over het antwoord op de vraag: wat hebben we nodig bij de bereiding van stamppot boerenkool voor 80 personen? De Zwanenhof is van oudsher een retraitehuis, een plek om bij te komen en nooit eerder in de 95 jaar dat het complex bestaat was de behoefte aan mentale rust zo immens groot.

Leve de mensheid, en leve alle Nobelprijs-voor-de-vrede-winnaars.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice