‘Maakt u pasfoto’s? Met deze vrij stompzinnige en in 1969 nog ludieke vraag meldde ik me bij een lokale papparazzo. Twee van mijn formele documenten zijn gelijktijdig aan verlenging toe, het rijbewijs en het paspoort, en voor beide moet ik naar het gemeentehuis, niet met lege handen, maar vergezeld van wat actuele pasfoto’s, die natuurlijk nooit voorradig zijn maar ‘even’ gemaakt moeten worden bij een formeel daarvoor aangestelde en opgeleide fotograaf, die daarvoor de exacte Europese richtlijnen heeft bestudeerd, want even een fotootje maken in een daarvoor gepositioneerd en met een truttig gordijntje geprivatiseerd hokje op een willekeurig station van de NS is er niet meer bij. De wereld om ons heen vraagt op dit moment massaal om actuele identificaties, dus er is geen ontkomen meer aan, voor de camera! De toon en de sfeer van het camerabeeld zijn internationaal vastgelegd, de hoek waarin de tronie erop moet komen, de mate waarin mag worden geglimlacht en de hele santenkraam vergen een houding die uiteindelijk resulteren in een opname, die je inderdaad alleen wilt laten terugkeren in documenten die zelden of nooit in de openbaarheid komen, waardoor het gelukkig minder ernstig is, dat de laatste restjes van mijn fotogenieke kenmerken al in 1982 met de noorderzon zijn vertrokken. Van de aldus gezochte, gevonden en slechts matig gedreven pasfotograaf mocht ik plaatsnemen op een vervelend doorzakkend krukje in een soort van atelier, annex doka, zonder inspirerende achtergrond die het beperkt voorgeschreven glimlachen zou hebben vergemakkelijkt. De vraag of een camouflerende zonnebril en hoed waren toegestaan werd koeltjes, beroepsmatig doch ontkennend getackeld, en de verder weinig inspirerende kiekjesmaker koos uiteindelijk voor vier opnamen, waarbij ik zelf mocht kiezen voor het minst mislukte exemplaar, dat dus binnenkort mijn zorgvuldig weggeborgen en alleen in noodgevallen op te hoesten identiteitsbewijzen siert en waarbij ik vergelijkenderwijs moet constateren dat ik wel weer wat ouder ben geworden, een ontwikkeling die in de loop van het komende decennium weer een wat nuancerend karakter krijg, het enige positieve element van deze ontwikkeling. Het zijn en blijven opnames die met een redelijke eenvoud kunnen worden aangewend voor een oproep in Opsporing verzocht, waarbij Anniko van Santen ons in al haar emotionele onoprechtheid en met een briljant gespeeld trillend stemgeluid indringende vragen stelt over getuigen in het kader van een geweldsdelict in Jipsingbourtange of Weustenrade, daarbij doorgaans gesteund door de Ellie Lusten van de lokale hermandad.
Wanted…..dat en alleen een nummer ontbreken nog boven de foto, maar dat nummer staat dan wel weer in puntgrootte 28 op mijn nieuwe paspoort, dat qua oplevering helaas wat vertraging oploopt omdat een spontaan bezoek aan de afdeling Burgerzaken vandaag niet op prijs werd gesteld, waarbij ik verwees naar de compleet lege ‘burgerbalie’ op het stadhuis, een verwijzing die door de twee dienstdoende receptionisten matig werd geapprecieerd en werd afgedaan met een ‘die zijn dan elders werkzaam op dit moment‘.
Tot slot ben ik wel benieuwd naar de pose van Boris Johnsson in zijn huidige paspoort. De man is, ook na zijn recente uitlatingen over het brievenbusgehalte van de boerka, zo gestoord dat het a. een mirakel is dat politiek Engeland hem nog geen definitieve douw heeft gegeven en b. het een onmogelijke opgave is voor elke fotograaf om het konterfeitsel van deze paljas Europees te portretteren,
Ik kan de komende vijf jaar in elk geval weer de grens over, als ik dat nog zou willen met ons klimaat.
Mooi weekend met een ietsiepietsie groener gras.
See you
Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie