Jarenlang had ik een bloedhekel aan Peter R de Vries, die vooral in de eerste periode van zijn publieke optreden als misdaadverslaggever regelmatig half Nederland over zich heen kreeg, niet in het minst omdat hij zelf het media-middelpunt was van het onderzoek waar hij zich mee bezig hield, nog los van die merkwaardige naamvoering waar hij ooit goed en vooral commercieel over had nagedacht. Die wat dubieuze periode duurde min of meer tot en met de affaire van Joran van der Sloot. Dat was een professioneel opgezet mediacircus, waarin Peter R zich manifesteerde als vechter voor de goede zaak, met zichzelf als centraal en bejubeld centrum van de media-aandacht, waar hij enorm op geilde. De forse aanvaring tussen hem en Freek de Jonge in 2013 was daar een rechtstreeks gevolg van, maar in de loop van de jaren heeft Peter R zich weten te profileren als iemand die weet waar hij over praat, met veel diepgaande kennis van het criminele circuit. Aan zijn drive om met z’n sonore stem vooral zichzelf te profileren zijn we bovendien gewend geraakt. Die gewenning werd aangevuld met zijn eigen groeiende gevoel voor de juiste verhoudingen. Zijn gevoel voor onrechtvaardigheid overtreft zelfs nog ver mijn eigen overdosis van dat goedje, en alleen al daarom verdient hij – desnoods wel met terugwerkende kracht – respect en moet ik zelf misschien wel berouwvol en met zelfreflectie in de spiegel kijken. Door besef, erkenning en voortschrijdend inzicht kan een mens immers fors in waarde groeien.
Hij flirtte openlijk ook nog even met de politiek in Den Haag, hartstikke fout, en misschien één van de laatste vergissingen. Verder schroomde hij niet om krasse uitspraken te doen richting lieden in de onder- en bovenwereld en maakte zich daarmee uiteraard niet populair bij het schoelje, het schorem, de steeds uitdijende penoze. Daarnaast bleef hij ontvankelijk voor optredens in de media en hoewel die de laatste tijd – vooral door corona – wat minder nadrukkelijk voorkwamen was hij nog steeds gedreven bezig met indringende en urgente zaken, zoals het Marengoproces en de moord op Nicky Verstappen. Zelfs de verdwijning van Tanja Groen is nog een recent door de Vries heropend dossier, voor wie de noodzakelijke argwaan versus justitie en politiek vrijwel gelijke tred hield, en hopelijk houdt met die richting boevengilde.
Eigenlijk is een wonder dat hij nooit eerder een doelwit is geworden en ook is merkwaardig dat hij nooit bescherming heeft willen hebben, omdat de kans op een aanslag sinds Taghi sterk toenam. Grote vraag is nu of hij deze laffe daad kan navertellen en bij de publicatie van deze blog is dat nog volslagen onduidelijk.
Als hij deze brute moordaanslag overleeft staat de wereld klaar voor z’n verhaal, en kan de onderwereld haar borst natmaken. Dit incident krijgt nog allerlei staartjes uiteraard, ook vanuit de diverse, plotseling weer dapper roepende politici te Den Haag. Vandaag komen de vrij eenvoudig opgeraapte verdachten, een sukkelig duo, voor en wordt misschien snel duidelijk wie erachter zat. Ik wens hem en zijn familie alle goeds.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie