Pieterbaas

Door het keukenraam zie ik dat regen en natte sneeuw in forse hoeveelheden aantonen dat klimaatverandering een feit is, waarover de jongelui in Bakoe deze week vruchteloze onderhandelingen voeren, mede omdat de grote vervuilers van onze planeet hebben afgezegd. De focus ligt mondiaal weer op het Trump-credo ‘drill baby drill’, en ik probeer de gedachten te verplaatsen naar een deel van onze nationale problemen. Het is echt een ochtend voor wat reflectie en ik denk terug aan het mooie interview van een dag daarvoor op Radio 1, waarbij een slimme dame – naam en rugnummer ben ik even kwijt – vertelde over het grote verschil tussen het echte leven – met elkaar babbelende ouders van kinderen op het schoolplein – en de variant daarna, als een deel van diezelfde ouders op de zolderkamer los gaat met polariserende terreur op twitter en andere social media. ’t Was een frappant goed verhaal en inderdaad kenmerkend voor de wereld van nu. Zo kun je met de huidige generatie dertigers vaak prima gesprekken en discussies voeren, zelfs over het klimaat, terwijl ze vervolgens zes keer per jaar in het vliegtuig stappen voor een tientjes-vakantie in Barcelona of op Ibiza. Ook die discrepantie laat ik vandaag los, want we hebben immers wel wat anders aan het hoofd in dit land. Ik probeer me vooral voor te stellen wat er omgaat in het hoofd van Pieter Omtzigt. Hij zou gisteren weer voorzichtig z’n rentree vieren, maar kroop na het nieuws van zijn terugtrekkende Kamerleden weer snel met een warme kruik onder de dekens, in een poging te vergeten dat hij ooit het plan had opgevat voor een nieuwe politieke cultuur. Hij kan intussen die dag wel vervloeken en hij denkt na over een mogelijkheid, een escape, om aanstaande zaterdag tijdens het congres van NSC, te vertellen dat hij zich terugtrekt. Een blik in de krant met de meest recente peilingen leert hem dat zijn Contract op drie zetels staat, dat zijn pogingen om nieuw elan aan te brengen in het politieke klimaat volkomen zijn mislukt en uitsluitend de angst voor nieuwe verkiezingen zijn voor hem nog reden om een paar dagen te wachten met zijn besluit. De sterk opwellende traantjes in het hoofd van zachtaardige Pieter vormen andermaal het bewijs voor het feit dat hij zich heeft vergist, dat de boze buitenwereld simpelweg te hard voor hem is. Tussen de bedrijven door is hij al gestart met zijn autobiografisch getinte streekroman ‘Heimwee naar Twente’ en verder heeft hij nog een aanbieding van Tubantia om daar dagelijks een column te gaan schrijven over het politieke doolhof en de gevolgen van verdwijnen van de dunbekwulp in Twekkelo.

Hij is ziek geworden van de minkukels van BBB en PVV, waarvan de enige belangwekkende componenten lijken te bestaan uit migratie en boerenleed, en waarbij het grootste deel van deze fracties uit de neus zit te vreten, in afwachting van een nieuwe crisis. Hij wil de eer aan zichzelf houden door te kiezen voor een andere weg, een andere toekomst, liefst ver weg van de kansloze kliek die tussen de conflicten door af en toe wat losse kreten slaakt die kant noch wal raken en doorgaans binnen tien minuten worden achterhaald door de nieuwe werkelijkheid. Hij is ook nog gevraagd om binnen de familie tweemaal voor Pieterbaas te spelen en daar ligt hij zich onder de warme dekens over te verkneukelen. Als hij ‘s middags aan de keukentafel met warme chocolademelk en een forse snee krentenwegge van bakker Nollen nog wat zit door te mijmeren over een terugkeer, over een ontsnappingsclausule, hakt hij de onvermijdelijke knoop door. Het antwoord op de vraag ‘wat ga ik aanstaande zaterdag op het NSC-congres vertellen’ krijgt z’n beslag als hij de natte sneeuw van z’n auto poetst. Het ‘ik moet ermee kappen, ik moet stoppen’ krijgt vorm via een persbulletin, dat hij eind deze week in concept bij het partijbestuur op tafel gooit.

Het besluit ontspant hem en hij gaat op zolder op zoek naar zijn pieterpak, dat hij nog even wil passen omdat hij de laatste maanden door alle stress wel een paar kilo is aangekomen.

See you.

NB! Een uur na publicatie van deze column gaf Omtzigt aan per direct z’n Tweede Kamer-werk te hervatten. Over prikkels gesproken…prachtig.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice