Restjes Rutte

Nog hooguit een paar weken en we nemen afscheid van Rutte. Markieboy gaat voor een functie elders en is al tijdenlang bezig met een immense lobby in het buitenland om daar z’n gedachtegoed te exploiteren binnen nog nader in te vullen instanties. Dat de Navo een kandidaat is weten we al, dat dat een merkwaardige keuze is weten we ook. Rutte en de Navo matchen gevoelsmatig voor geen meter, maar het is wel een platform om je mondiaal te profileren, om regelmatig de voorpagina’s te halen, een plek om nog eens te shinen met wat belabberd uitgesproken Engelstalige one-liners die de afgelopen twaalf jaren zo kenmerkend zijn geweest voor zijn positie in Den Haag. Veel praten en weinig zeggen. een hoop lullen en niets doen, alles weglachen en ‘t ook nog zichtbaar leuk vinden.

Is dat politiek in optima forma, is ‘t dat waar het om gaat op het hoogste niveau?

Het verstand komt met de jaren, luidt een oud en zeer wijs gezegde. Vanuit die invalshoek ben ik langzamerhand gaan toebehoren tot de uitzonderlijke groep immense wijzen en door al die wijsheid zou je eigenlijk langzamerhand moeten begrijpen hoe de wereld in elkaar zit, maar helaas.

Rutte dus, de man die elke dag probleemloos acht uur schijnt te slapen, waarbij ik nog geen procent begrijp van de methodiek waarmee hij dat kunstje klaart. De man gaat rond 11 uur naar bed, loopt in z’n blauwe streepjespyama met VVD-logo nog even de dag-momenten door van zijn ontmoetingen met Biden en Netanyahu en is binnen tien minuten vertrokken naar dromenland, waaruit hij in de ochtend bij het eerste Lullaby-ringtoontje van z’n Nokia weer kwiek en monter ontwaakt, zonder dromen of nachtmerries, zonder alarmbellen rond 3 uur in de ochtend over de wereldbrand die ons allen parten speelt. Ben je dan een kouwe kikker, ben je dan betrokken, of ben je dan afstandelijk en heb je door alle ontwikkelingen zo’n harnas opgetrokken dat niets je nog echt raakt vanuit de desastreuze ontwikkelingen op de continenten. Daar kan ik nou wakker van liggen.

Mark zat vorige week nog met zijn glimmend zwart gepoetste schoenen tegenover de met bloten-poten-in-sandalen-gestoken lokale idioot, sjeik Tamim bin Hamad Al Thani te Qatar en deed daarbij weer z’n best om het fors geoefende quasi serieuze gezicht te trekken bij het gesprek over Gaza, waarna hij de historische woorden sprak: ‘we in Holland are going to do our utmost to bring peace in that region’, of woorden van gelijke strekking. Je gaat bijna over je nek van zo’n vertoning, de één bij z’n naderend afscheid, de ander met alleen het eigen olie-belang op het netvlies en dan als duo voor de camera met voorgeschroefd humaan masker de vredesduif uithangen. Het ANP zou moeten overwegen om een filter te hanteren bij het publicatie van dat soort pijnlijke prentjes.

Rutte dus. Hij gaat 22 november waarschijnlijk jubelend de verkiezingen in, waarbij in het meest extreme en ongunstigste geval z’n rechtse opvolgster met de nieuwe eer gaat strijken, mits wij allen de komende dagen nog even goed nadenken over de gebeurtenissen van de afgelopen dertien jaar en we onze keuze niet laten bepalen door grote bruine ogen of  leugenachtige, klimaatverandering-ontkennende verhalen van meedingende lijsttrekkers.

Goed, Mark vertrekt dus, dat is in elk geval een weliswaar te laat, maar desondanks hoopgevend hoogtepuntje in deze kommervolle tijden. We zien ‘m vast mei volgend jaar terug in de ‘hetkwotters of Nato in Brussels’. Wedden?

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice