Soms probeer je te begrijpen wat er in het Haagse allemaal gebeurt. Soms doe je verwoede pogingen om te vatten waarom bij gebrek aan echt carnaval het Binnenhof fungeert als plaatsvervangend decor, en soms ook probeer je te doorzien waarom types als Ollongren met behulp van kluchtige klederdrachtkolder met opzet gespreksnotities naar de media lekken. Het lukt me echter nog niet om te doorzien welk tactisch steekspel de politieke regisseurs voor ons op de plank hebben liggen, want je kunt je niet voorstellen dat bij de recente reeks flaters sprake was van louter ongelukjes. Ik vermoed, kortom, een plan, en er lagen nog pakweg duizend woorden te wachten op publicatie over verkenners, fractieleiders en Rutte, inclusief de langzamerhand eindeloze reeks krasjes op z’n teflonlaag, maar geheel schrijvend Nederland heeft er alles al over gezegd, voorspellingen gedaan over het vervolg en afgegeven op de fratsen van onze roergangers. Komende week wordt misschien wel helder dat Omtzigt zelf een functie elders ambieert en dat is echt de vergrotende trap van complotdenken.
Soms, vaak eigenlijk, ergeren we ons groen en geel aan hetgeen zich op landelijk niveau manifesteert, niet in het minst doordat het volk op Urk en in soortgelijke geloofshysterische centra massaal de landelijke richtlijnen aan de laars lapt en daarmee toch een paar van de bejubelde tien geboden overtreedt, alsmede een paar hoofdzonden begaat, waardoor het straks in het voorportaal van de hemel nog een drukte van belang wordt als er bij de intake een beetje wordt doorgevraagd naar de beweegredenen van veel lieden om vroegtijdig en ongevaccineerd daarboven aan te kloppen.
Soms vormen ook de beelden van de Evergiven kostelijk vermaak, een schip dat van binnen net zoveel bagger
bevat als de hoeveelheid waarop het geval is vastgelopen en het mag een mirakel heten waarom zo’n gevaarte met een grotendeels plastic prutlading niet vanzelf losschiet en afdrijft.
Soms ook kan ik me opwinden over het feit dat we als voetballand niet vol en oprecht afstand hebben genomen van het WK in Qatar, maar zie daar: een tactisch perfect uitgevoerde nederlaag tegen Turkije maakt aan die onzekerheid een eind en verder konden we nog kennis nemen van het volkomen absurde voorstel om toch vooral weer te gaan vakantievliegen, in dit geval naar Rhodos om met 180 vrijwilligers een proefvakantie te houden in een strafkolonie, ook wel all inclusive resort geheten. Als dat experiment een succes wordt kunnen straks nog veel meer landgenoten op die manier een tijdje worden opgeborgen.
Over deze weekitems kunnen honderd pagina’s worden gevuld, vanuit een andere invalshoek, met ergernissen en frustraties, met een gevoel van verbazing en onbehagen. Met de beschrijving van de thema’s in deze column was je een jaar geleden nog ontoerekeningsvatbaar verklaard. Anno 2021 neem je kennis van de feiten en de pseudo-feiten en moeten ze strak genuanceerd worden, vooral als je ziet dat de werkelijke ellende van de wereld zich de afgelopen week voltrok in Myanmar, Ethiopië en Brazilië, via strak uitgevoerde plannen van tirannen en dictators. Bij die beelden 
verwordt alle opgekropte nationale woede tot slechts minuscuul misnoegen en zijn al onze kleinigheden klunzige beuzelarijen. Als wij de komende week kennis nemen van de niet onwaarschijnlijke dood van Aleksey Navalny, breekt internationaal de pleuris uit, die daarna binnen een week weer plaats maakt voor een bevrijdende verklaring van Bos Kalis in het Suez-kanaal, waarna het grote geluk ons via de Action weer tegemoet dobbert.
Het zijn maffe vergelijkingen, maar alleen al de nieuwswaarde ervan geeft aan hoe scheef mondiaal belangrijke zaken moeten wedijveren met pietepeuterige petieterigheden, waardoor we dringend wat perspectief nodig hebben om een op handen zijnde nationale depressie te voorkomen. Misschien gaan de drie voor deze week beloofde lentedagen daar een handje bij helpen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie