Omdat het verschil tussen het aantal jaren dat achter je ligt en de nog resterende periode steeds groter wordt, blik je vaker terug. Tja, dat is zo’n constatering waar je verder niet zoveel mee opschiet, maar wel als opstapje kan dienen voor een blog. Herinneringen dus, vaak zoet, soms zuur, dan weer bitter en meestal wel hartig, ze smaken grosso modo steeds lekkerder, naarmate vadertje tijd er nog eens een lekkere scheut nostalgie over heeft gegoten.
Goed, nu concreet. Ik heb vroeger 25 jaar gevoetbald. ’t Was een vriendenteam, dat deels voortkwam uit een volleybalclub, kornuiten die wel eens wat anders wilden dan een flauw setupje, een smash en een blok. Vrijwel niemand had enige voetbalervaring, buiten een trapveldje om, maar wij dachten vanuit een mallotige soort arrogantie dat varkentje competitie-gewijs wel even te wassen.
Het was 1970 toen de bal ging rollen, de bal, dat bruine monster, dat zware niet-geplastificeerde lederen geval, dat bij vochtig weer twee keer z’n oorspronkelijke gewicht aannam. Onze opstelling was experimenteel, de bezetting van het doel vond nogal eens plaats op basis van vrijwilligheid en vooral om beurten, en verder zagen we wel wat het werd. De eerste twee partijen werden op legendarische wijze gewonnen, redelijk gemakkelijk zelfs, en ons zelfvertrouwen steeg na die paar weken al tot duizelingwekkende hoogten. De kampioenreceptie was een kwestie van weken, zo dachten wij. Twee gewonnen, vier punten in de pocket, en dat met ons vlieggewicht elftal, waarvan elk van ons niet veel meer dan 65 kilo schoon aan de haak telde.
De weken daarna werd duidelijk dat ervaring, wat extra gewicht en het fysiek in het algemeen belangrijke onderdelen zijn in de voetbalsport. Wij speelden in ‘t zesde, vooral omdat er tot dan slechts vijf elftallen de wei in werden gestuurd op zondag. We dienden na die kortstondige zegereeks aan te treden tegen Terborg 5, stadiontijd,
zondagochtend 10.00 uur, veld drie, en normaliter geen tegenstander waarvan je denkt ‘dat wordt niet wat vandaag’. Daar dachten die jongelui uit Terborg echter heel anders over. Het bleek een elftal met oude ervaren rotten, gemiddeld 1.85 en 90 kilo en na een ruststand van, ik meen 0-6, gingen we met 13-2 de bietenbrug op, een ervaring rijker, een illusie armer en met erg veel stof om eindeloos te evalueren tijdens de derde helft. Dat onderdeel is na die openingsserie steeds belangrijker geworden, ook nadat de vierde wedstrijd van datzelfde seizoen tegen, jawel: Etten 4, nog eens met 11-0 de mist in ging, eenzelfde tegenstander met veel koppend en rauzend vermogen.
Jaren later, na flink wat lucratieve mutaties en een florissant aankoopbeleid sleepten we wel eens een titel in de wacht en er kwamen seizoenen voorbij dat de Braziliaanse tiktak-combinaties op de rechterflank om van de watertanden waren. Belangrijkste zoete herinnering blijft echter de vaste kern, de evaluaties na afloop, de incidenten met rode kaarten, de gebroken benen en het soms oeverloze gezeik met dubieuze thuisfluitende ‘scheidsen’. Nooit zal ik ook de uitwedstrijd tegen Den Dam uit Azewijn vergeten, op die koude 16e december 1973, toen wij door de oliecrisis en de autoloze zondag gedwongen waren de 14 kilometer lange tocht per brommer af te leggen. Het was, kortom, geweldig.
Binnen de club stonden wij bekend als ‘die linkse lu’j’, omdat wij inderdaad al enige tijd wisten hoe je anarchie schrijft, en vooral omdat we het gedachtengoed van Joop de Uyl niet perse voor onszelf wilden houden. Daarnaast dachten wij ook toen al hardop dat er mondiaal wat probleempjes om een oplossing vroegen, waarvan in onze optiek de schuld bij het kapitaal lag.
Het was dus onvergetelijk, al is mijn eigen laatste wedstrijd alweer een dikke kwart eeuw geleden, thuis, tegen ik meen Silvolde, op veld 2, om tien uur, 2-1 dacht ik. Fenomenaal was ‘t, die speelweide, het inschieten met de zeer spaarzaam door Hendrik Jan-de-ballenman beschikbaar gestelde exemplaren, en dan de kater van de zaterdagavond eruit lopen. Ik zou er moeiteloos nog een blog of tien mee kunnen vullen, als de wereld niet ook nog een paar andere zaken zou bevatten, die nadrukkelijk om aandacht en herinnering vragen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie