Ingetogen juichend liep ik de afgelopen dagen door mijn op een warmtenet aangesloten stulpje. Kapot heb ik me gelachen om de plotseling manoeuvre van het kabinet om onverwijld de warmtenetten in ons land te nationaliseren.
Waarom?
Nou, hierom. Wij zitten in onze straat op zo’n warmtenet, geëxploiteerd door de kornuiten van de firma Eteck in dit geval. Vanaf begin dit jaar heb ik via een burgercollectief pogingen in het werk gesteld om deze exploitant te 
bewegen iets te doen aan innovatie of renovatie. Het geval wil namelijk dat wij weliswaar in huis van het gas af zijn, maar dat de opwarming van het voor deze doeleinden opgepompte en noodzakelijke grondwater deels geschiedt met platte, ordinaire gaskachels, een onmogelijk en onwaarschijnlijk verhaal, waarvan wij als bewoners pas recentelijk op de hoogte werden gesteld. Alle discussie met Eteck, de gemeente en andere instanties leidden tot niets, men hield de poot stijf, gaf geen krimp en beriep zich op overmacht, Poetin en de Opec. De monopolie-positie van deze club was ons een doorn in het oog, en gefrustreerd en machteloos moesten wij lijdzaam toezien hoe een stuk hardnekkigheid van deze weinig energieke alleenheerser resulteerde in een patstelling.
Nu, plotseling, pats-boem, is alles anders geworden en worden ze gedwongen te stoppen met dit onderdeel van hun bedrijfsvoering, die overgaat in gemeentelijke handen. Ik heb over de grond liggen rollen van de pret, ik kwam niet meer bij van het leedvermaak en ik kon niet nalaten daar nog even een mailtje over te sturen naar de desbetreffende assetmanager, die in het meeste recente online-overleg met ons straatcollectief nog arrogant meende te moeten vaststellen dat hij ook niet anders kon, en dat er begrotingstechnisch binnen vijf jaar nog geen enkele ruimte was binnen het meerjaren-investeringsprogramma. Het lekker puh-gehalte is zelden zo groot geweest en hoewel alles nog wel even z’n beslag moet krijgen bij de gemeente, waarin ik doorgaans bijna net zo weinig vertrouwen heb als in de energieboeren, gaat het roer om en krijgen we een andere en hopelijk gewenste situatie straks. Plotseling schijnt de zon weer een beetje in energieland, zijn er doorbraken en worden de tot voor kort als heilige huisjes aangemerkte instanties weggebombardeerd, indirect door toedoen van Poetin, goed beschouwd.
Misschien moeten we op deze manier ook met de agrarische sector aan de slag. Als we toch afstevenen op uit- en
afkopen, kan daar ook een nationalisatie-slag worden gemaakt en zetten we daadwerkelijke stappen op weg naar de verdere gezondmaking van ons land. Er is dus nog hoop en eerst blijf ik nog even schuddebuikend doorlachen door die vermelde en toch vrij onverwachte koerswijziging, in feite de even voorspelbare als logische opvolger van het failliete neoliberalisme, waardoor we gaan afstevenen op een stevig sociaal-maatschappelijk toekomstig fundament. Je zou het een ruk naar links kunnen noemen. Als we diezelfde aanpak te zijner tijd ook met de zorg en nog een aantal andere hoofdpijndossiers gaan bewerkstelligen, gaan we wellicht een mooie toekomst tegemoet, al zal er vast nog wel veel water door de Dnjepr spoelen voor het allemaal zover is.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie