Tegenpolen

’t Was een mooie week qua weer, sneeuw, ijs. Het volksvermaak was van Middeleeuwse proporties en hoewel ik zelf de schurft aan schaatsen heb spatte het plezier van veel mensen af toen ze ongedwongen en met een gevoel van herwonnen vrijheid even konden luchten, weg uit de bedompte benauwdheid van corona. Het was ook een week van tegenstellingen, tussen de winterhaters en de wintersporters en ik zie persoonlijk met een enorm genoegen het kwik eind deze week richting de 15 graden lopen. Het kan niet snel genoeg voorjaar worden. Tegenstellingen dus en die zag ik, kijkend naar de TV, ook in extreme mate voorbijkomen. Er zijn mensen die nooit stuk kunnen, die uitblinken door positivisme, door enthousiasme, door de permanent aanwezige pretoogjes en dat geldt bij uitstek voor iemand als Foppe de Haan, oer-Fries, oud-voetballer, oud-trainer, oud-bondscoach en vooral een mensch van vleesch en bloet, met een onafgebroken aandacht voor hetgeen er om hem heen gebeurt. Bij Matthijs gaat door vertelde Foppe dat vooral nieuwsgierigheid hem op de been houdt, zelfs als dat been voor een deel wat nieuwe onderdelen bevat. Foppe is één grote brok menselijkheid, gevoel, warmte en alleen het kijken en luisteren naar z’n woorden, gevoed door afkomst, opleiding, ervaring en mensenkennis geeft je als kijker en luisteraar een boost aan optimisme.

Zijn absolute tegenpool kwam de afgelopen dagen ook voorbij. Er lopen wel meer sukkels op de aardkloot overbodig te wezen, maar vriendje Dion Graus heeft andermaal aangetoond dat hij weinig tot niets begrijpt van de maatschappij, van de wereld, van de politiek en van het leven. Graus zat ooit in de auto- en motorenbranche en werd een jaar of 15 geleden door Wilders opgewaardeerd om binnen de PVV het dierenwelzijn te kunnen borgen, want Geert heeft zelf een kat en hij dacht verder er het grote publiek mee te kunnen bekoren. Hij vergat echter de antecedenten van Graus te onderzoeken, terwijl je eigenlijk op 87 kilometer afstand aan ’s mans uiterlijk kunt aflezen dat er iets niet in de haak is. De PVV houdt wel van extreme haardracht en misschien is er sprake van een tikkeltje jaloezie als ik dat item aankaart, maar als je toch een beetje kritisch kijkt en luistert naar wat heer Graus doet en zegt, dan stromen de tranen met emmers tegelijk uit de oogjes. Graus is een halve crimineel en zal vroeger op de basisschool in Heerlen vast wel gepest zijn. Waarschijnlijk was ook zijn eerste seksuele ervaring een falikante mislukking en heeft hij die frustraties later omgezet in een inhaalslag bij z’n ex, die het Limburgse doopceel van Dion even uit het oog was verloren. Graus is inmiddels naar plek 13 op de PVV-kieslijst geduikeld, een lijst met namen, waarvan Wilders in z’n toelichting aangeeft dat er alleen maar prachtige, talentvolle mensen op staan, met stuk voor stuk kwaliteit en continuïteit. Tja, bij voortduring de eikel uithangen is inderdaad ook een vorm van continuïteit.

Er is in deze column gelukkig nog net ruimte voor een ander mooi mens, zodat de balans vandaag weer positief uitvalt. Bart Chabot, eveneens bij Matthijs van Nieuwkerk te gast, gaf in zijn bekende overenthousiast-struikelen-over-de-tong-stijl een ode aan de Haagse Earring, na de bekendwording van de ziekte van George Kooymans. Zijn verhaal was indrukwekkend, net als z’n oproep om op 11 maart aanstaande, exact 17.15 uur, massaal vanuit de Nederlandse huiskamers Radar Love af te spelen, op volle sterkte. Ik ga die week nog even met een pamfletje de lokale brievenbussen langs, want dit is een prachtig initiatief met een herinnering aan een prachtige band.

Waarschijnlijk krijgt het virus volgende week een spontaan delirium als het plotseling voorjaar wordt en we de glühwein in rap tempo kunnen vervangen door het lentebokje.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice