Terraskarikaturen

Met mooi weer kun je er op wachten. Onder de immense massa buitenzitters bevinden zich altijd exemplaren die er via een proces van kleden en schminken en bijbehorend gedrag op uit zijn om gesignaleerd te worden.

Goed, op de laatste septemberdag was het prachtig terrasweer. Op deze locatie in het centrum van het fijne Hanzestadje was het niet te druk en net op het moment dat ik met mijn terrasgenoot de wereldproblemen nog eens wilde doornemen, globaal van Lesbos tot Zutphen, kwam ‘het duo van de dag’ aangeschreden. Hij was pakweg 68, deed z’n best om nog 58 te lijken, zij was van achteren 25 en van voren 65. Ze hadden zich voorgenomen een terrasje te pikken, pal voor de plek waar ik samen met mij gesprekspartner had plaatsgenomen.

De pontificale tred, vergezeld van een blik met ‘zie ons eens’ verraadde al veel, de uitmonstering was adembenemend als je houdt van toneelspel en uiterlijk vertoon. Hij had zijn nog ruime dosis grijze haar gewassen, geföhnd, op een stoute manier gegeld, zij had nog steeds een donker kleurtje in ’t kapsel onder het motto ‘dan lijkt het nog wat’. Macho-man had een strakke broek aangeregen, een onberispelijk gestreken overhemd om ’t lijf en het geheel kreeg een finish via een mateloos irritant sjaaltje, achteloos om de nek gevouwen omdat ie een keer in een modeblad had gelezen dat die dracht een snufje jongensachtige bravoure en een likje quasi-onverschilligheid uitstraalt. De aftershave was metersver te ruiken en hij deed tijdens de voorstelling verwoede pogingen om het irritante trekje met z’n bovenlip te maskeren via een snor, een niet al te succesvolle en op afstand amusante houding.

Zij was gekleed in het nog steeds in de kast hangende zwart plooigewaad dat ze ooit voor haar veertigste verjaardag had gekregen van de toenmalige lover, maar dat detail had ze hem vandaag niet verteld. Ze kon ‘m nog aan, dat moet gezegd, en de pumps zorgden er in combinatie met de iets hautaine blik voor dat de aandacht werd getrokken, waarbij een deel van het terras zich half omdraaide om te zien waar ze zouden plaatsnemen: pal in ons gezichtsveld dus, dat gelukzalige moment mochten wij weer even meenemen, heerlijk!

Dat een tonic niet echt bijdraagt aan het beoogde stoere en jongensachtige beeldfragment is ‘m nog niet eens aan te rekenen. Wij hebben immers allemaal onze afwijking. Zij was inmiddels aan het vapen geslagen. Haar wat vale canvas-uiterlijk verraadde een rokersleven, dat kortgeleden was vervangen door zo’n verdomde kunstsigaret, die ze heimelijk maar onmiskenbaar in de linkerhand geklemd hield, zoveel mogelijk buiten het zicht van de vaste camera.

Het is frappant wat je als oplettende terrasbezoeker allemaal kunt aanschouwen. Onze lokaal gebrouwen drankjes en eveneens in de regio gebrande nootjes smaakten steeds beter naarmate het blijspel zich op deze mooie middag voltrok.

Het duo trok zich vervolgens, geheel volgens het heersende maatschappelijk patroon, terug achter de telefoon, wisselden daarbij wat recente beelden van waarschijnlijk de laatste modetrends en bevestigden daarmee onze inhoudsloze vermoedens van een kwartier daarvoor. Halverwege de sessie rees even het vermoeden dat ze zouden opstaan, dat ze eendrachtig zouden opbiechten dat het maar een spelletje was, zoiets. De mogelijkheid bestaat immers dat het gaat om een performance van door de VVV ingehuurde, vermomde acteurs, uit op een reactie vanuit het publiek. Daar waagde niemand zich aan, ook wij niet. Het terras, de terrassen bieden immers nog allerlei ander vertier aan bijzondere en vooral ook gewone mensen, zoals de eenzame oudere dame die aan de zijkant met haar wekelijkse marktbosje chrysanten even het traditionele witte wijntje deed, omdat ze dat tot vorig jaar ook elke zaterdagmiddag deed met haar toch nog plotseling overleden man.

De nazomer biedt zoveel moois en ons inhoudelijk toch al boeiende gesprek kreeg er nog een paar fijne en zonnige dimensies bij.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice