In alle vroegte toon ik op een door-de-weekse-dag mijn sociale gezicht en rij ik een passagier naar ’t regionale hospitaal, met de nieuwsgierigheid van een puber, met een mening over vrijwel alles, maar ook met flink wat tikkeltjes persoonlijke en absoluut niet gespeelde betrokkenheid.
‘Zo, even naar ‘t ziekenhuis dus, ernstig?’
‘Nou, ze weten ’t niet?’
‘Wat weten ze niet?’
‘Wat ik heb, maar ik heb zo’n pijn, oh man, zenuwpijn waar je soms gek van wordt’
‘Hè bah, hoe komt dat dan?’
‘t Zit overal, door het hele lijf, ik heb veel ellende meegemaakt en ben toen aan de drank geraakt’
‘Gadverdamme, en nu? Mag ik vragen hoe oud je bent?’
‘Ik ben pas 51…’
Daar zit je dan weer, vrijwillig taxichauffeur, met een hoopje dichtgegespte ellende naast je, een brokje narigheid 
van maar 42 kilo, nauwelijks nog in staat om te bewegen, te lopen en je probeert je even voor te stellen wat zich allemaal heeft afgespeeld. Ik denk dat ik soms te sociaal ben voor dit soort klusjes, dit soort vrijwilligerswerk. Inleving, voorstellingsvermogen, alles komt erbij als je met dit soort mensen aan de praat raakt, goeie, mooie mensen die buiten hun schuld om aan de zelfkant van de maatschappij zijn terechtgekomen, met uiteraard altijd aan waasje eigen schuld, maar waarbij ik me dan elke keer weer probeer voor te stellen wat de aanleidingen en de verleidingen waren waartegen iemand niet bestand bleek te zijn.
Er zit sowieso veel ellende achter de voordeur, veel zaken waar we niets van weten, van mishandeling, incest en verkrachting tot drankmisbruik en andere verslavingen, doorgaans lekker weggestopt achter de veilige muren en vage gordijntjes van niet alleen maar doorzonwoninkjes. Veel narigheid wordt aan het zicht onttrokken, zowel door de slachtoffers zelf als door hulpverleners, familieleden en andere betrokkenen. Als maatschappij zijn we daar in Nederland trouwens nog best open in, kunnen we doorgaans prima anticiperen op dat soort ontwikkelingen, zowel qua hulpverlening als ten aanzien van de maatschappelijke omgang bij veel van dat soort trieste gevallen. Er zijn landen te over die het stadsbeeld en het aanzien willen positiveren door die schaduwkant van de samenleving op te sluiten, dus laten we die kant van onze westers-ingerichte maatschappij vooral huldigen en de stumperds ondersteunen waar het kan.
‘Wat gaat er nou verder gebeuren na dit onderzoek?’
‘Ik weet ‘t niet, volgende week krijg ik de uitslag, maar als die pijn niet minder wordt mogen ze me wel een spuitje geven.’
Ik kan me die gedachten prima voorstellen, maar probeer toch de moed er maar in te houden
‘Voor alles is een oplossing, toch? Ze vinden vast wel een methode om de pijn te verzachten, veel sterkte verder, dag.’
Intussen denk ik aan de nationale discussie over het voltooide leven die bij de vorming van het nieuwe kabinet is stilgelegd omdat CDA en Christenunie van mening zijn dat de mens is geboren om te lijden en dus niet mag ingrijpen als er teveel leed is. Het wordt de hoogste tijd om het verguisde referendum toch maar als krachtig instrument voor het meten van het nationale geweten te handhaven en de standpunten over dit soort kwesties te toetsen aan de werkelijkheid van de samenleving.
En ja, het klopt, het is een wat zwaarmoedige blog op de zaterdag en daarom: over naar Oranje, een stukje luchtigheid, het nieuwe Nederlands elftal, een wedergeboorte! Herkenbaar, een totale ommekeer, andere tactiek, aanvallender, meer lef, meer vooruit voetballen, termen die Ronald Koeman een paar weken geleden bezigde toen hij het had over het nieuwe Oranje. Wat zien we in de eerste, vriendschappelijke pot tegen Engeland? Een pover, armzalig wedstrijdje, compleet verstoken van gevaar voor het doel, een leuk voorzetje op Dost of een lekkere persoonlijke dribbel van mensen die we ervan verdenken dat te kunnen. Koeman staat na 1 interland alweer in het rijtje dubieuze coaches, waarmee we langzamerhand een wand kunnen vullen als het gaat om de etiketten onvermogen en ongeschiktheid. Debutant Hans Hateboer moest ik even googelen, maar blijkt af en toe in de Serie A een wedstrijdje mee te hobbelen, oud-Groningen en drie klassen te laag voor het gewenste internationale niveau. Gullit is van assistent-bondscoach-zonder-meerwaarde nu weer verworden tot analist-zonder-meerwaarde, maar blijft hardnekkig volharden in analyses als ‘hun creëerden ook niet zoveel, hun waren ook niet zo denderend, maar hun verdienden wel de overwinning’. Goed van hun…en tijd voor de discussie over voltooide analisten! Eerste optreden van aanvoerder Virgil van Dijk: ‘je speelt natuurlijk wel tegen Engeland, een land met een geschiedenis en de conclusie is: het moet wel beter’. Ja hoor Virgil, maar een reminder: we hebben in de laatste vijftig jaar bijna nooit van Engeland verloren! Vooralsnog een hoopje ellende dus.
Maar: het wordt best aardig weer vandaag en morgen, dus we kunnen bijna zonder jas naar buiten en vannacht: zomertijd!
Goed weekendvervolg.
See you.
Geef een reactie