‘t Was me wel weer een week. Hoogte- en dieptepunten wisselden elkaar af en de meeste internationale aandacht werd opgeëist door het toneelstuk te Dubai. De leider van de klimaattop in het zandbakken-emiraat was Sultan Ahmed Al-Jaber, eigenaar van het grootste olieconcern in het Midden-Oosten, in een kunstland waar bij temperaturen van plus 50 graden Celsius zo maar voor de lol een ijsbaan wordt geëxploiteerd. Dan heb je de geloofwaardigheid al fors onderuit gehaald, maar zie daar, hij stond met een versgestreken hoofddeksel de juichkreten over het akkoord te inhaleren, ondanks de massale internationale protesten. Er stond immers iets op papier over de beperking van de opwarming, er was iets dat verdacht veel leek op een mondiale omarming van wat wereldwijde knelpunten en de honderden topdiplomaten uit tweehonderd landen stonden breedlachend op een afsluitende groepsfoto, waarmee de onkostendeclaraties van de meeste afgezanten weer ruimschoots kunnen worden verantwoord.
Ben ik sceptisch? Yep! Ben ik argwanend? Nogal ja. Nog dezelfde dag konden we kennis nemen van de commentaren van ons Wopke, de onlangs gehersenspoelde Euro-robot, die van de ene op de andere dag, zonder met de ogen te knipperen, pal staat voor het klimaat en daarbij zeer begaan is met het lot van de slachtoffers van overstromingen, bosbranden en aardverschuivingen. Hoekstra sprak, bijzonder ernstig kijkend, van een ‘zeer, zeer belangrijke stap richting het niet verder stijgen dan 1,5 graad opwarming’. Hij geniet zichtbaar van dit soort kluchtige voorstellingen, waarvan hij de resultaten graag laat echoën in de wandelgangen van de mondiale tredmolen voor betweters en zelfingenomen egotrippers. Het geluid van de duizenden schouderklopjes zal nog wel even nadreunen en als de positieve zandstorm uit Dubai is gaan liggen, blijkt dat er maar weinig landen zijn die concreet iets hoeven te doen. Afrika is alleen maar slachtoffer, Nederland loopt al voorop met allerlei plannen en maatregelen, en een twintigtal landen hebben het convenant niet getekend en dat zijn nu net – oh lastig – de grootste olie- en
gasproducerende landen, waaronder Rusland, Irak en Iran. Maar vooruit, ook bij mij moet de scepsis af en toe plaats maken voor vertrouwen. Het akkoord is beter dan niets, dus we passen nog even het voordeel van de twijfel toe. In hetzelfde etmaal werd overigens bekend dat de grootste gletsjer ter wereld, de Thwaites – doorsnee 120 kilometer, half Nederland zeg maar, verschuift, afbreekt en op drift raakt.
Het wordt, kortom, de hoogste tijd voor Deltaplan 2.0, een dijk van twintig meter hoog in de Noordzee, die straks, na 2035 moet zorgen voor een veilige leefomgeving. Die dijk moet pakweg 800 kilometer lang worden en daar zijn al serieuze plannen voor vanuit allerlei watertechnische ingenieursbureaus, die binnenkort gaan strijden om de grootste waterkundige opdracht sinds 1953. Omdat aan de oostzijde de grenzen binnenkort van overheidswege gesloten worden, krijgen we over honderd jaar een nieuw Nederland, dat geïsoleerd van de rest van de wereld, moet zorgen voor een volledige zelfvoorzienende samenleving. En als al die waterkundigen nu beginnen na te denken, neem dan meteen even het probleem mee van de grote rivieren. De Rijn en de Maas voeren straks zoveel regen- en smeltwater aan, dat die hoeveelheden niet meer te verstouwen zijn binnen de bestaande interne dijkenstructuur en het bovendien lastig wordt om de qua peil gestegen Noordzee te bereiken, als daar het niveau met twee meter is gestegen en het zeewater dus via de de Rijn stroomopwaarts bij Lobith Duitsland binnentrekt. We hebben, kortom, nog een paar uitdagingen te verwerken en ik vermoed dat Woppie nog heel vaak van zich zal laten horen, net als Ahmed uit Dubai.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie