‘t Gaat waarschijnlijk niet meevallen de komende winter. We moeten bezuinigen, alles en iedereen is aan de beurt. De thermostaat gaat omlaag, de waterkraan verdient aandacht, en het gebruik van elektrische apparaten vergt wat vindingrijkheid, De samenleving staat intussen bol van de zorg en de onrust. Normaliter ga ik met een drie-
dagen-baardje door het leven, maar die gaat nu naar vier of vijf, dat scheelt een keer of vier trimmen in de maand. Komende week ga ik proberen of onze inductieplaat ook twee pannen op elkaar kan laten koken, met daarbij de afzuigkap op stand 1. Een rondje langs de lokale verlichting heeft aangetoond dat er nog drie lichtbronnetjes van de oude garde aanwezig zijn, of liever gezegd: waren. De gordijnen en de vitrage bij onze achterpui gaan wijd open zodra de zon erop staat, wij lopen met een dikke trui door de keet en ik overweeg een extra klein zonnepaneeltje ten behoeve van mijn tandenborstel. Waarschijnlijk leveren al die briljante ideeën straks samen nauwelijks iets op omdat het gerommel in de marge is, maar de vindingrijkheid viert hoogtij. Om ons heen zien we veel landgenoten met een desolate blik in de oogjes het nieuwe leven binnenstappen, het andere leven, waarvan niemand weet wat ‘t is, wat ‘t wordt en hoe lang ‘t duurt. Binnen mijn vriendenkring van leeftijdgenoten vliegt al langere tijd niemand meer, wisselen we ervaringen uit over duurzaamheid en ergeren we ons een slag in de rondte aan het uitblijven van belasting op kerosine. Ondanks alles wordt de tweedeling in de maatschappij steeds groter, bij ons, in het VK, in Brazilië en in de VS. De contrasten op de planeet groeien tegen de klippen op en tegenover het klootjesvolk bevindt zich de rijke meute, waarvan ik deel voorbij zag komen in een Neven-programma van Eus. Daarbij bleek dat de regio Istanbul bol staat van de klinieken voor lichaamscorrecties. Dagelijks komen daar, ook nu nog, twintig vliegtuigen aan, met uitsluitend decadente lieden die volle lippen, een beetje haar of grotere tieten willen. Istanbul bezwijkt bijna onder de vraag van Kazachstanen, nog steeds Russen en uiteraard Arabieren en Europeanen, die met duizenden per etmaal binnenstromen voor een behandeling van de zaadleiders, de wimpers of een wat forse kokkerd. De Turken lachen zich een slag in de rondte, snijden, knippen, kneden en ontvetten zich een beroerte en de daarna niet zelden verminkte idioten druipen vervolgens weer af naar hun grotendeels in deplorabele staat verkerende thuisland. Eus hoort ’t aan, lacht minzaam en pleast z’n kijkpubliek met wat kwinkslagen. Waarschijnlijk was het Romeinse Rijk er in 500 na Chr. ook zo aan toe. Daarna stortte de bliksemse boel in elkaar.
Maar uit elke dag is wel weer wat optimisme te peuren en dat gebeurt vandaag vanuit de regio Cherson, waar het Oekraïense leger terrein heeft heroverd. ‘Kom op jongens, chapeau, nog even doorstoten naar de Krim’. Ik word er soms opgewonden van als Bob Deen van Clingendael weer eens uitlegt hoe het strijdtoneel erbij ligt en dat de kans op een volledige herovering van de Donbas groeit. Uit enthousiasme overweeg ik zelfs om m’n persoonlijke drone beschikbaar te stellen aan de mannen van Zelenski, die volgende week waarschijnlijk de Nobelprijs voor de vrede krijgt toebedeeld, al zou dat een dubieuze geste zijn.
De komende maanden staan in het teken van overleven, de winter doorkomen en daarna zou het zo maar eens een geweldige lente kunnen worden in 2023. Misschien moet ik me toch weer eens een tijdje bekeren tot Onze Lieve Heer die verdomme wel een handje mag helpen door juist nu in te zien dat zijn schepping nogal wat haarscheurtjes vertoont en dus een correctie behoeft, groot onderhoud zelfs. Ik ben echter bang dat Hij destijds, na die zevende dag, direct z’n biezen heeft gepakt.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie