Het eikelseizoen

Op ons erf wemelt het van de eikels, grote joekels, en in nooit eerder vertoonde hoeveelheden. Het is exemplarisch voor hetgeen zich binnen ons land, binnen de politiek voltrekt en daar moeten we het, in dit nog relatief rustige herfstseizoen, even over hebben met elkaar. ’t Is nog een beetje stil in Den Haag, maar we staan aan de vooravond van een onvermijdelijke politieke herfststorm. We horen maar weinig van hetgeen zich binnenskamers afspeelt, maar gelet op de vele overtollige arm- en handbewegingen van Dick Schoof kunnen we ons opmaken voor minimaal een kabinetscrisis, een burnout van Faber, het ontslag van Klever, de suïcide van Omtzigt’s NSC en nog wat pikante perikeltjes.

Het gaat natuurlijk helemaal mis met de populisten van Wilders. De kiezers van 22 november 2023, vooral diegenen die het kruisje bij de Venlose egotripper hebben gepotlood, voelt zich steeds meer bedrogen, vooral omdat van alle verkiezingsbeloften straks vrijwel niets resteert, simpelweg omdat het staatsrechtelijk niet kan, omdat Brussel ervoor gaat liggen, omdat er binnen het parlement geen meerderheid voor te vinden is en vooral omdat al die populaire kreten op los zand blijken te berusten. Het migratieprobleem is immers louter een integratieprobleem, de problemen in de woningbouw komen vooral voort uit de vergunningenproblematiek rond stikstof en rond dat item worden de teugels vanuit Brussel zover aangehaald dat vrouw Plas er knap beroerd uitziet de laatste weken. Ontreddering is binnen de coalitie al een al vaak waargenomen emotie, maar alle echte bagger is nog even onder het tapijt geschoven, in afwachting van de komende dagen, als de ministerraad met de billetjes bloot moet. Het is dus relatief rustig in Den Haag, tot aanstaande vrijdag, 25 oktober 2024, dan barst de zaak uit z’n voegen, start de verkenning naar nieuwe verkiezingen en is het tijdperk PVV voorbij, een desillusie voor miljoenen landgenoten die een tijdlang dachten dat onze problemen zomaar even weggepoetst zouden kunnen worden. Het wordt ook tijd voor verdeeld links om zich te verenigen, om samen met het midden van D66 en het CDA de touwtjes weer in kundige handen te nemen. We hebben nu eenmaal meer nodig dan losse flodders en die noodzakelijke kentering moet langzamerhand toch ook wel op het netvlies van veel wel-denkende en korte tijd uit koers geraakte Nederlanders gaan prijken.

Tot vorig jaar mochten we leven in een open democratie, met beginselen die weliswaar in veel gevallen leidden tot miskenning en onderschatting van een aantal problemen, maar waarbij dialoog werd gebruikt om te komen tot afstemming en overeenstemming. Het buitenspel zetten van die verworven basisbeginselen, zoals nu wordt nagestreefd door Wilders en consorten kan alleen maar leiden tot desastreuze gevolgen voor ons allemaal. De politieke elite, waartegen de eenmanspartij uit Venlo jarenlang tekeer ging, is nu vervangen door de macht van een enkeling en we hebben in het verleden kunnen zien tot welke dictatoriale schrikeffecten zo’n ommezwaai kan leiden. De koers moet om nu het nog kan, nu er nog geen nieuwe wetgeving ligt die gaat zorgen voor een merkwaardig soort isolationistisch beleid waar De Nederlander, gedefinieerd volgens de maatstaven van de PVV, gaat zorgen voor economische chaos met inperking van alle verworvenheden die de afgelopen decennia een feit zijn geworden.

Hebben we teveel mensen in dit land, zoals Wilders suggereert? Welnee, we kunnen er nog miljoenen bijhebben, mits we de juiste aandacht besteden aan een eerlijke verdeling van inkomen, werk, voedsel en een woonplek, en waarbij de armoedecijfers niet alleen worden bijgesteld via een koddige en verwerpelijke herdefinitie, zoals die onlangs voorbij kwam. De actuele verdeeldheid onder de bevolking is niet zozeer het gevolg van minder geslaagd beleid van het Rutte-tijdperk, maar vooral van een schreeuwerige en hysterische volksmenner, die op complexe vraagstukken slechts simplistische antwoorden en onhaalbare oplossingen weet te verzinnen. Sorry lezers, ik liet me even gaan, zoals jullie kunnen vaststellen.

Aanstaande vrijdag belooft Schoof een op draagvlak omkleed migratieplan te presenteren. Waarschijnlijk zijn daarna de rapen gaar en kunnen we 11 december 2024 nog net halen als nieuwe verkiezingsdatum. De vallende eikels staan model voor de huidige politiek, maar straks, bij de start van het voorjaar, krijgen we weer zicht op het nieuwe elan, denk ik, verwacht ik en hoop ik vooral, samen met jullie.

See you, en met excuus voor de wat lange tekst.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice