Het juichen na een doelpunt bij met name de topclubs is de laatste tijd vergeven van hiërarchische trekjes. Zeker nu de transfersommen en de bijbehorende buitensporige vergoedingen tot duizelingwekkende hoogten zijn gestegen valt het op dat eerst de vedetten elkaar na een goal opzoeken, nadat uiteraard de doelpuntenmaker op z’n knieën een glijtochtje van 1 meter en 76 centimeter richting hoekvlag heeft gemaakt. Ja, dat luistert nauw en heeft alles te maken met camerawerk, het kapsel van de voetballer en de net voor de wedstrijd nog voorgevallen incidentjes rond de basisopstelling, een andere positie in het veld of verdere ongenoegens, die de doelpuntenmaker in een heel andere euforische stemming doen belanden, zodat hij na de goal a. z’n gram gaat halen naar de bank, b. het publiek vlak voor de camera moet laten meegenieten van eventueel ongenoegen en c. zelf op de grote schermen moet kunnen raadplegen of de meest in het oog springende kwaliteiten goed tot hun recht komen. Pas daarna vallen de teamgenoten hem om de hals, zulks vanuit een bepaalde rangorde, want als modale links- of rechtsback ben je slechts geautoriseerd tot een aai over de bol of een klein, beperkend kusje in de nek. Aan het eind van het huldigingsproces hangen uitsluitend nog 2 of 3 echte vedetten in elkaars armen om te onderstrepen dat er wel degelijk sprake is van niveau- en salarisverschillen in het team. Het klinkt heel eng en banaal als je dit allemaal zo leest, maar let op, het klopt echt. Het hele tafereel duurt gauw een paar minuten, die later weer worden bijgeteld, maar ik heb nog nooit een bijtelling van tien minuten meegemaakt als er vijf keer wordt gescoord, een wassen neusje dus.
Verder viel het deze week op dat Ronald de Boer – zeg maar de minst chagrijnige van de twee – zijn diploma voetbalanalyses voor gevorderden in de wacht heeft gesleept. Zijn commentaar na de volgende, voorspelbare nederlaag van Feijenoord in het kansloze duel met Napoli was verfrissend en realistisch en dat mag een verheugende ontwikkeling worden genoemd in het land der blinden met de Johannen Derksen als voorbeeld van ultiem onvermogen.
Ander voetbalnieuws: het bericht over de nederlaag van NSV 6 uit Nispen tegen Odio4 uit Ossendrecht, afgelopen weekend. Het nog maar net gestarte vriendenelftal kreeg 40 doelpunten om de oren en dat mag je gerust dramatisch, hilarisch en dus ook humoristisch noemen. 40-0, in 90 minuten tijd dus. Dan moet je na elke goal al snel aftrappen en niet te lang juichen, anders haal je dat aantal niet eens. Ik probeer nog een samenvatting van de partij binnen te krijgen, want daar wil ik de details van zien. Mijn grootste persoonlijke voetbalnederlaag met een zesde elftal in de regio was 13-2, ergens in het seizoen 1971-1972, en daarbij hadden we al het gevoel voortdurend bij de middenstip te staan.
In ons poldertje wordt de politiek nog steeds beheerst door bijzaken. De nieuwe jongelui staan nog niet op het bordes en daarom wordt het podium in beslag genomen door meisjes als Ybeltje Berckmoes-Duindam, een volkomen mislukte VVD-politica, die haar frustraties heeft vervat in een lekker scorend boekje met daarin een beschrijving van de handel en wandel binnen de VVD-catacomben met flinke uithalen naar Rutte, Zijlstra en andere coryfeeën. Wel treurig uiteraard, want politiek is nu eenmaal een vooropgezet spelletje met strakke regels, afspraken en subcultuurtjes, helemaal geen verrassing. Ybeltje mocht dat uiteraard bij Pauw komen uitleggen, want Pauw is van de kijkcijfers en Pauw doet dagelijks zijn best om met wat schreeuwerige tafelgenoten de minder belangrijke, maar populistische items te behandelen onder het motto: zie Pauw er weer eens goed bijzitten! Van Ybeltje horen we hierna verder niet zoveel meer, behalve als ze binnenkort zwanger blijkt te zijn van Thierry Baudet, je moet niets uitsluiten in deze volkomen absurde wereld. Rutte lacht nog steeds alles weg, zelfs nu de oppositie de messen heeft geslepen om daarmee straks, op de eerste dag van de nieuwe club, het onderwerp zorg aan te snijden. Dat worden meteen stevige brokken, die knap zwaar op de maag gaan liggen, want zorg baart, zoals de naam al aangeeft, zorg!
De zorg van Trump houdt inmiddels verband met een onderdeel van het Amerikaanse parlementair systeem, genaamd Filibuster. Dat is, kortgezegd, bedoeld om parlementariërs de kans te geven nog eens goed na te denken over allerlei ontwikkelingen en belangwekkende beslissingen. Trump heeft aangegeven dat onderdeel te willen schrappen omdat hij niet zo van nadenken in het algemeen is, de volgende soap dus. Vervelend trouwens dat Twitter het maximale aantal tekens van de tweets heeft opgehoogd, want de hoeveelheid te volgen onzin vanuit het Witte Huis wordt daarmee verdubbeld en we worden er als kritische burger knap druk mee.
See you.
Geef een reactie