Ik loop zwetend in m’n zwembroek door de woestijn en zie mijn dochter met een nest olifanten op de bagagedrager richting oase peddelen, een oase die als zo vaak een fata morgana blijkt, waarna de olifanten plotseling kunnen vliegen en klapwiekend uitwijken naar de einder, waar zich pikzwarte wolken samenpakken, die, vergezeld van donder en bliksem mijn richting opkomen, waardoor ik het op een lopen zet, maar wordt ingehaald door de intercity Arnhem-Amsterdam, die weliswaar niet zo hard vaart, maar toch veel boegwater doet opspuiten, waardoor de gigantische mierenhopen op het talud volledig worden weggespoeld en plaatsmaken voor een stoet vrachtwagens, geladen met kippenvleugels en klaar om de gaarkeuken van Mexico City in te rijden, waar een goede vriend van me zojuist een birdie heeft geslagen op hole 17 en ik alleen maar instemmend kan knikken richting gezagvoerder van de immens grote Jumbojet die als een eend komt aanwaggelen en geen enkele moeite doet om het grote flatgebouw te ontwijken dat zich naast het knalrose filiaal van Albert Heijn heeft gemanoeuvreerd, waardoor het lijkt alsof Maarten van der Weijden alsnog die elfstedentocht zwemt en bij nader inzien voortdurend naar beneden wordt getrokken door lange tentakels, toebehorend aan een vierkoppig monster dat zich middenin de Zaanse schans plotseling laat afglijden naar de Limburgse heuvels, om daar met een schok tot stilstand te komen, bijgestaan door een goedlachse Joop Zoetemelk die een blijk van herkenning teweeg brengt bij de pakweg 100.000 chimpansees die zich joelend door de bomen begeven en geen enkel idee lijken te hebben van het vluchtelingenvraagstuk in Eritrea, toch werkelijk een groot probleem voor de bevolking in Kazachstan, die weliswaar niet meer door armoede wordt geteisterd, maar desalniettemin flink wat schaapjes op het droge probeert te houden langs de oevers van het Aralmeer, waar Poetin vanuit z’n datsja instemmend knikt richting Mark Rutte, die samen met Angela Merkel de twee zonder stuurman bemenst voor een tocht naar Wladiwostok, aangemoedigd door de directie van Unilever en voorafgegaan door een stoet van pinguins, die likkebaardend de uiterwaarden van de Neder-Rijn afspeuren naar de resten van een zojuist neergestorte vlucht regenwormen.
Ik word wakker, kijk om me heen, constateer een groot en veilig bed in Lochem en probeer de chaos van die onbewuste gedachtenstromen even te rangschikken. Bij het ontwaken moet je eerst even verdomd goed nadenken over de situatie, het echte van de fantasie onderscheiden en die merkwaardige hersenspinsels direct noteren, anders vervaagt de herinnering binnen een uur, een ongelooflijk vreemd proces en kenmerkend voor de verbazingwekkende vluchtigheid van de nachtelijke hersenspinsels.
Deze droom lijkt chaotisch, een janboel van mistflarden, een zooitje onsamenhangende gebeurtenissen, maar vergeleken met de fantasie van Trump in zijn tweet van vandaag valt het wel mee:
‘The crowds at my Rallies are far bigger than they have ever been before, including the 2016 election. Never an empty seat in these large venues, many thousands of people watching screens outside. Enthusiasm & Spirit is through the roof. SOMETHING BIG IS HAPPENING – WATCH!’
See you.
Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie