Honderden boeken zijn er al geschreven over moeders, bijzondere moeders, moeders van zoons, moeders van dochters, schoonmoeders, kleine moeders, grote moeders, lieve moeders, zieke moeders, stoute moeders, merkwaardige moeders, maar ook eenvoudige moeders, behulpzame moeders en krengen van moeders, kortom, de mens in al haar gedaanten. Hugo Borst schreef uitbundig, aansprekend en ontroerend over z’n dementerende moeder, deze week verscheen Cornald Maas met zijn moeder Corry op TV en deed uit de doeken waarom ook zij zo bijzonder is. Adriaan van Dis, Gerrit Komrij en nog een stoet andere BN’ers vertrouwden hun bewondering voor mama aan het papier toe en ik kan uiteraard niet achterblijven.
Ik schrijf geen boek over mijn moeder, maar slechts één blog, omdat ik de adoratie in volledige boeken over moeders wat overdreven vind en de gemeenschap niet lastig wil vallen met alle bijzondere privé-details van mijn mammie en onze verhouding.
Mijn mams was simpelweg de beste en fijnste moeder, laten we daarmee beginnen. Ik had een geweldig goeie band met mijn ma, zonder dat wij dat elke dag uitspraken, zonder dat we elkaar brieven schreven, zonder dat ik elke dag bij haar aan tafel zat. Mijn moeder is al in 2004 overleden, maar er gaat geen week voorbij zonder dat ik aan haar denk, zonder dat er nog beelden voorbij komen, beelden die kenmerkend waren voor haar manier van leven: druk-druk-druk, maar toch met aandacht, moederliefde en zorgzaamheid als belangrijke competenties. Ze zwoegde van de vroege ochtend tot de late avond voor het grote gezin, voor paps, voor de vereniging, voor anderen, met een welkome financiële aanvulling op het karige loon van de huisschilder en zelden of nooit klagend, al was daar soms alle reden voor. Mams werkte zich een slag in de rondte, stond altijd klaar voor anderen, ergerde zich zichtbaar aan allerlei misstanden binnen en buiten haar eigen kring en was op de spaarzame momenten dat ze niet aan het werk was toch weer ergens mee bezig, stond na een half glaasje port al op de kop, haalde rond haar zestigste heel sneaky haar rijbewijs en werd in het lokale zwembad nog eens gehuldigd als trouwste en langste lid van de ochtendzwemploeg, zo’n jaar of veertig. Fanatisme en doorzettingsvermogen, ik denk wel een paar van die genen geërfd te hebben.
Wij hadden een sterke band, ma en ik, konden elkaar met een half woord raden, wisten elkaar 
te waarderen, zonder dat dat in ellenlange brieven tot uitdrukking kwam. Op haar ziekbed schreven we elkaar soms briefjes, omdat voor het gesproken woord op dat moment de brok in de keel te groot was. Mijn moeder verdient een boek, een toespraak en een levensgroot standbeeld, ook al wordt ie dan maar 149 centimeter groot.
Ik had een zeldzaam fijne klik met moeders in die volledige tweede helft van de vorige eeuw en we hebben op een aantal momenten dingen uitgesproken waarvan niemand het bestaan weet, en dat houden we vooral geheim. ‘Ik ben trots op je mams, nog steeds, maar als je een tikkeltje minder hard had gewerkt was je er misschien nog wel geweest.’
Terugdenkend aan toen, aan vroeger en aan haar doemen steeds meer details op, herinneringen, bijzondere momenten en hoewel het boek ‘Kleine Bertha’ waarschijnlijk nooit zal verschijnen, krijgt ze in elk geval een belangrijke plek in mijn biografie…..ooit.
Het is vandaag plots een beetje moederdag.
See you.
Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie