De wereld is weer eens op hol geslagen, een rondje langs de velden.
Actiegroepen ten gunste van het vermeende dierenwelzijn in de Oostvaardersplassen strijden om een podiumplaats met de volkomen geschifte Zwarte Piet-tegenstanders. Motorbendes zorgen voor tijdelijke vakanties van landelijke burgemeesters en voetbalvandalen maken weer eens stennis na een niet-gewonnen wedstrijd in Breda, naast thuishonk van het kansloze NAC ook het gebied van de drugsmaffia. De modale landgenoot ziet het allemaal met lede ogen aan, leest in de media dat het fantastisch gaat in dit land en gaat uit de bol bij het vernemen van nieuwe weerrecords in 2018, vooral veroorzaakt door de climatchange, waardoor op termijn honderden gebieden onder zeeniveau volledig van de aardbodem zullen verdwijnen.
Vanuit Den Haag valt het op dat Rutte Rutte niet meer is, al een half jaar niet. Lachte hij aanvankelijk alles schouderophalend weg, nu bespeuren we regelmatig een stukje chagrijn in z’n interviews, waardoor het vermoeden bestaat dat de houdbaarheidsdatum met al die krassen en deuken nu echt is overschreden en dat er wellicht al enige tijd sprake is van een figurerende dubbelganger, bij Khashoggi overigens een wat minder geslaagd middel om de zaak te flessen.
Verder kunnen de oude spandoeken weer uit de mottenballen voor nieuwe betogingen en demonstraties op het Malieveld, het Museumplein of in het plaatselijke plantsoen. Tijden herleven, er worden weer raketten gebouwd, de koude oorlog komt terug dankzij onze wereldleiders, die er niet voor terugdeinzen de toekomst van mij, van mijn kinderen en van mijn kleindochter op het spel te zetten. De kranten spreken er heerlijk snel op in met ouderwetse overzichten en statistieken over de wederzijdse capaciteit, uitgedrukt in aantallen kernkoppen, vanuit de wetenschap dat 10 procent van dat arsenaal voldoende is voor het opheffen van planeet aarde. Ik krijg al weer warme handjes van de nostalgische gevoelens, naast een extra dosering slapeloosheid.
De ontwikkeling is overigens wel gunstig voor de nog 85 miljoen vierkante meter resterende asbest die voor 2024 moet worden verwijderd, zeg maar 3200 voetbalvelden per jaar. Den Haag hoeft straks niet meer uit te leggen dat de doelstellingen niet zijn gehaald, want ja, nucleaire dreiging noopt nu eenmaal tot andere, meer defensieve prioriteiten, waardoor het tempo zonder gezichtsverlies rustig kan worden teruggeschroefd. Ook het uiteindelijk toch maar opgeven van Groningen komt weer in beeld omdat Wiebes de afhankelijkheid van Russisch gas binnenkort een lastig ding gaat vinden.
Gelukkig is er soms nog ander, leuker nieuws. Het is herfst, morgen eten we boerenkool, opgevrolijkt met een bokbiertje, waarbij uit een regionaal onderzoek is gebleken dat het merk ‘Oma’s pruim’ net niet in de top-vijf is beland, gevoelsmatig een juiste keus. Met andere ‘pruimen’, vooral die van sekspoppen in Apeldoorn, gaat het volgens de media uitstekend. In het lokale poppenbordeel loopt het storm en kan exploitant Tjeerd-Jan Smit de vraag naar Sansa en haar plastic collega’s nauwelijks aan.
Tot slot, Wim Kok is ons ontvallen. In de Volkskrant van vandaag, 23 oktober 2018, staan alle rouwadvertenties, 22 stuks, keurig gerangschikt op de pagina’s 18 tot en met 20, een indrukwekkende verzameling, waarin z’n sociaal-democratisch vermogen uitbundig wordt geloofd en geprezen. Die ene uitglijder van hem, toen hij op de valreep nog even financieel moest scoren, komt tot uitdrukking in advertentie nummer 23, waar hij als executive director van de Board of Directors van Royal Dutch Shell plc eveneens wordt herdacht, op pagina 28 in de bovenhoek!
Crazy world…
See you.
Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie