Met voorsprong de mooiste verschijning op TV van afgelopen week vond ik Johannes Baron van Knobelsdorff, geboren op 19 september 1917. Deze voormalige politicus en dijkgraaf maakte deel uit van een aflevering van de prachtige documentaire Een bezeten wereld en de manier waarop hij, door de wol geverfd met z’n 102 jaartjes oud, wist uit te drukken dat de mens een merkwaardig ras is, had een ongekende kwaliteit en betrof in dit geval de jodenvervolging in Nederland in de jaren voor 1940. Zo fier en statig op die leeftijd nog even parmantig verwoorden dat wij aan deze zijde van de grens vaak net zo verderfelijk denken en dachten als veel burgers aan de andere; dat nuanceert niet alleen een heleboel beelden uit die periode, maar geeft ook aan dat er geen ene kloot veranderd is vandaag de dag. Het menselijk ras dus, van alle kleuren, van alle werelddelen op deze planeet, gevormd, gecreëerd, geëvolueerd tot wat het is, het ras dat zich in de blanke mannelijke verschijningsvorm nogal eens wil manifesteren en onderscheiden van de rest en dan heet ’t racisme en discriminatie. Dat ras in diezelfde vorm zit wekelijks op voetbaltribunes zichzelf een orgasme te bezorgen door oerwoudgeluiden te maken als donkere jongens het veld betreden, een vorm van misselijkmakend oerprimitivisme, geëvenaard door bekrompen leiders als Trudeau.
Afgelopen week kwam het onderwerp weer terug bij het volkomen doorgedraaide mallotige FIFA-circus, waar ene Ilaria D’Amcido een prijs mocht uitreiken aan onder meer onze Sari van Veenendaal, die in haar lange jurk potsierlijk metamorfeerde naar de status van mijn-oma-in-een-spijkerbroek. De echte kromme tenen, inclusief een flinke brok plaatsvervangende schaamte kreeg je echter door de inbreng van dame Ilaria, waardoor het FIFA gala werd getransformeerd naar een gênantslecht blijspel, niveau kleuterschool. 
De glitter van D’Amcido was oogverblindend, haar teksten oorverdovend en het collectieve voorstellingsvermogen werd ernstig op de proef gesteld bij haar vraagstelling aan José Mourinho of hij wellicht trainer wilde worden van een interstellair toekomstig voetbalteam, de overtreffende trap van absurdisme. De lijzige minkukel werd gelukkig op waardige wijze gecompenseerd door onze eigen Ruud Gullit, maar de verademing zat aan het eind toen Megan Rapinoe, ster van team-USA, op indringende wijze racisme en discriminatie in al hun soorten en hoedanigheden aan de kaak wist te stellen en daarmee FIFA-voorzitter Infantino verre overtrof, omdat diens woorden altijd iets ongeloofwaardigs krijgen als je weet dat de Italiaan vrijwel dagelijks z’n bankrekeningen checkt op de juiste hoeveelheid ontvangen steekpenningen uit Qatar en aanverwante oorden. Hulde aan Rapinoe en dan mag ze best een tikkeltje exhibitionistisch zijn.
Het zet je allemaal aan het denken in een week vol turbulentie, zoals tijdens de klimaattop in New York. Daar deed de dappere Greta Thunberg pogingen om de gevolgen van de mondiale klimaatellende te laten doordringen tot het brein van onze wereldleiders, misschien wat overdone en te emotioneel, misschien ook beïnvloed door haar vermeende dosis Asperger, maar daarna op verachtelijke en volkomen ridicule wijze neergesabeld door veel media, inclusief de talkshow van onze eigen Beau. Misschien kunnen we vrouw D’Amcido nog eens inhuren om de klimaatboodschap bij lieden als Trump te laten landen, want ‘s mans zwakste plek bevindt zich nog steeds in z’n boxershort. Een merkwaardig ras, die mens!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie