Op dinsdagavond 3 november 2020 signaleer ik vanaf een uur of 20 de eerste zenuwprikkels. ‘Komt het goed daarginds?’ De eerste slachtoffers van geweld worden gemeld vanuit Philadelphia en New York. ’Toch nog die langverwachte aanslag op Trump?’, kan ik niet nalaten te hopen.
Rond 22 uur staat het eerste drankje op tafel, met rustgevende nootjes. De rillingen lopen af en toe over ’t lijf en dat heeft niets te maken met de wedstrijd FC Midtjylland tegen Ajax, waar ’t al snel 0-2 staat, met vooral sfeerloos kutvoetbal. Wachten…afwachten, daar kan ik zo verdomd slecht tegen…de bibbers krijg je ervan.
Ik ga nog maar wat teksten schrijven en een artikel redigeren.
M’n humeur voelt grimmig en loopt synchroon met de gemoederen in de VS.
Rond 23.30 uur begint het grote schakelen, tussen Nederland 1 en CNN, afgewisseld door vrij stompzinnige reclamefilmpjes van een stukadoor bij de Jumbo, de kadoeng-kadoeng-spotjes van automerken en een mateloos irritant spotje van bedrijf de Baan, een soort van wervingsbureau voor gehoorgestoorde jongeren. Tussendoor lees ik het verhaal van een bandenverwerkingsbedrijf in Almen, dat nu al jarenlang de grond in mijn gemeente vervuilt, 1,5 miljoen euro van de gemeente heeft ontvangen als oprotpremie en nu nog steeds op die plek de omgeving zit te verzieken. ‘Loslaten, loslaten, kun je niks aan doen immers’. Het past naadloos in de standaardlijst regionale ergernissen die elke gemeente kent.
De kroonkurk van mijn eerste bokbiertje maakt een vrolijk sprongetje van de tafel in het bakje chips, godsamme, met mosterdsmaak. Chips met mosterdsmaak? Mosterdsmaak! Toch maar over naar de nootjes en de kaas.
Melding op CNN dat de eerste uitslagen nog een uur op zich laten wachten.
Amerikanen zijn volkomen geschift, stel ik vast, nadat ik een half uur onmogelijke statistieken over het scherm zien heb denderen, met details over alle gehuchten en county’s in Wisconsin, South Carolina en Texas.
Om 01.00 uur, 4 november dus, vallen de luikjes even kortstondig dicht en stel ik vast dat Biden eigenlijk ook maar een slappe lul is. Het wordt 02.00 uur en de eerste tellingen in Florida gaan de foute kant op. Er ligt nog een Bob Ross-doekje te wachten om in de grondverf te worden gezet en ik moet nodig een top honderd samenstellen van m’n blogs en columns, lastige klus na een kleine 700 schrijfsels. Wat te kiezen? Jury benoemen?
Vanaf 02.30 start op Nederland 1 een aflevering van Oeverloze gesprekken met pseudodeskundigen, een volslagen nutteloos gebeuren met een diversiteit aan Clavan-tiepjes, verzameld door de niet te bevatten zo grote Trump-hater Rob Trip, die dat heerlijk subjectieve sentiment vooral niet onder stoelen of banken probeert te steken. Ik schakel nu om de drie minuten tussen Nederland 1 en CNN waar je gek wordt van de geavanceerde statistieken, waaraan in elk geval Maurice de Hond nog een puntje kan zuigen als ie zich voorbereidt op de Tweede-Kamerverkiezingen van 2021. Om 03.15 uur lijken de tellingen te blokkeren, zijn de chips en nootjes op en doen we een tukkie.
05.00 uur: bullshit!, ‘t gaat fout in Florida, voornamelijk door de Latino’s die geen abortus willen en bang zijn voor het door Trump gepredikte socialisme. Of komt ‘t nog goed met die postvotes. Om 05.30 pak ik nog een rood wijntje, is ook de kaas op en ga om 06.15 nog een uurtje plat.
De rest van de dag loop ik gammel door de keet, in afwachting van de verdere ontwikkelingen, het grote tellen van de poststemmen, een langdurige vertoning omdat het misschien wel tot vrijdag duurt voor er zekerheid is. De advocaten van beide partijen staan met legers tegelijk klaar om processen op te starten en aan te vallen. De dag verloopt gezapig en de onrust over de uitslag maakt langzamerhand plaats voor een bescheiden acceptatie van een mogelijk foute winnaar, met de geruststellende gedachte dat Trump eind 2024 toch echt van het toneel is verdwenen. In de middag van de 4e november kantelen de tussenstanden omdat de poststemmen vooral democratisch blijken te zijn. De dreigementen van Trump op Twitter en Facebook worden door die bedrijven voorzien van een waarschuwing. Hadden ze godsamme vier jaar eerder mee moeten beginnen. In de loop van de woensdagavond wordt ‘t helder. Biden gaat winnen..toch?
Donderdag 5 november verloopt afstandelijker, want we zijn election-tired, tired of waiting. De beelden van demonstranten in Pennsylvania, als protest tegen de poststemmen, zijn ergerlijk Amerikaans. Maar uiteindelijk, 6 november, zo rond 15.00 uur heeft Biden de leiding in Pennsylvania: trompetgeschal, hij wint dus en dit is waarschijnlijk de aftrap van grote rellen in de VS, niet in het minst omdat Trump junior via dezelfde hersenafwijking als paps heeft laten weten dat een totale oorlog in de VS het gevolg is van deze uitslag. War is’n t over, it just begun…I’m afraid.
Het is prachtig weer en de hoogste tijd om weer normaal te gaan doen, praten over dalende coronacijfers bijvoorbeeld, want dat gaat best redelijk hier. ’t Was een lange blog, maar ook dat is weer de schuld van Trump, de laatste ergernis waarschijnlijk. Daarna begin het grote leedvermaak, maar eerst heel lang en gerustgesteld slapen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie