Op zoek naar juichmomentjes

In deze roerige tijden zijn we met z’n alleen steeds nadrukkelijker op zoek naar positieve elementjes uit de samenleving. Die samenleving staat immers bol van gekke, maffe, absurde en doorgedraaide individuen als insecten-uitbrakende-influencers, kraaiende machthebbers, doorgedraaide politici of volkomen geschifte, randdebiele en louter op muntjes beluste potentaatjes. We moeten dus filteren, zin en onzin scheiden, zoeken naar juichmomentjes, het nieuwsaanbod sorteren op zingevende berichten die ons gemoed positief beïnvloeden. Als ik op teletekst lees dat er weer een Russische generaal naar het hiernamaals is geschoten kan ik een fors ‘yes’ niet onderdrukken, alsof ik zelf een aandeel had in de doeltreffende raketaanval, alsof een dode vijand het dagelijks leed en ellende wat verzacht. Ik heb dat ook met andere cijfers uit Kiev en Moskou waarbij je toch altijd geneigd bent te denken dat de Russische statistiek niet deugt. De strijd in de Donbas is nu al zo’n vast onderdeel van het wereldnieuws geworden, dat er pas aan het eind van het journaal nog even melding van wordt gemaakt, als een soort dagelijks ritmisch onderdeel van de mondiale gekte. De nieuwswaarde van een item wordt immers steevast bepaald door het spektakelgehalte van de berichten, en daarom weten we nu ook dat vrijwel alle Europese parlementariërs voortdurend en langdurig gehackt worden door de Pegasus-software, spyware van Israëlische makelij, die alle handelingen van een doelgroep najaagt, controleert, volgt en beïnvloed. Als je daar goed over nadenkt is het humor van de bovenste plank, want diezelfde jongelui te Jeruzalem worden op hun beurt weer teruggehackt door Amerikanen en Chinezen en dan hebben we weer een juichmomentje te pakken.

Goed, de wereld is dus verrot, maar ik heb mezelf in een fase gemanoeuvreerd waarin ik ga proberen het te doen voorkomen of het me allemaal worst is, al klinkt dat dan weer volkomen fout voor een vergevorderde vegetariër. Afstand nemen, af en toe zelfs de kop in het zand is waarschijnlijk wel de beste remedie om niet te verdrinken in de dagelijks poel van narigheid, de overvloed aan foute berichten die over ons wordt uitgestort. Het feit dat Haïti nu volkomen in de greep is van rivaliserende straatbendes, waardoor anarchie een feit is en de chaos regeert is best zorgelijk, maar het is ver weg en ik lach erom. Mijn griepaanval van twee weken geleden schrijf ik dus niet toe aan een Russisch virus, maar aan m’n kwetsbaarheid. Toch kon ik ’t niet laten om gisteren op de golfbaan alle resterende agressie van me af te slaan via een visualisatie van de kop van Poetin bij elke slag. Dat helpt enorm.

Niets is dus langzamerhand wat het lijkt en ik probeer zelfs het verhaal van Baudet te relativeren toen hij een paar dagen geleden luid en open in een hopeloos fout geënsceneerd interview met Ongehoord Nederland verkondigde dat de persvrijheid in Rusland nog altijd een stuk groter is dan in ons land. Het kan me niet meer raken, ik bouw een schild om me heen, speel de struisvogel en probeer me soms – een paar uur – volledig af te sluiten voor de werkelijkheid van de wereld, op zoek naar nieuwe juichmomentjes, niet zelden ruim voorradig binnen de wereld van de sport, of te inhaleren via de weer beschikbare zonnebloemolie, waardoor de ergernis over asociale hamsteraars weer even is verdwenen en waarbij blijkt dat dag-geluk vaak in kleine dingetjes ligt opgesloten. Ook dat is vandaag een bevrijdende  gedachte.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice