Achter het stuur

Achter het stuur van mijn trouwe vierwieler ziet de wereld er altijd anders uit, beter, relaxter, ruimer ook, en vooral betrekkelijker.
Achter het stuur kom ik doorgaans helemaal tot rust, waarschijnlijk vooral omdat je dan niets anders kunt doen dan attent rijden, opletten dus, en luisteren, want nergens beluister je geconcentreerder de interviews, boeiende mensen, dwaze politici, op hol geslagen leden van het outbreakmanagentteam, een weer volkomen doorgedraaide Baudet of die domme CDA-gans Monica Keijzer.
Achter het stuur luister ik nu al een jaar of 25 naar al mijn zelfgebrande CD’s, ooit samengesteld uit pakweg duizend oude nummers uit de sixties en seventies.
Achter het stuur galm ik ongestoord, ongegeneerd ook en vooral luidkeels al die evergreens mee, waardoor je elke noot, elk akkoord en alle teksten tot in de finesses kent.
Achter het stuur ben ik al vaak gadegeslagen door passerende of gepasseerde automobilisten die zich afvroegen wat die idioot toch in godesnaam aan het doen was.
Achter het stuur zat ik 3 uur per dag, 18 lange jaren het woonwerkverkeer te overbruggen en geen enkele seconde daarvan was vervelend.
Achter het stuur eet ik altijd m’n appel, waarna het klokhuis na tien minuten uit het rechterraam in de berm wordt gekegeld, waardoor zich op allerlei vaste dumpplekjes honderden appelboompjes hebben geworteld.
Achter het stuur pleeg je handsfree telefoontjes, omdat alleen dom achter het stuur zitten zo weinig functioneel is.
Achter het stuur gezeten praat ik dikwijls liefkozend tegen mijn oude dieseltje en vertel hem dat z’n tijd er eigenlijk op zit.
Achter het stuur van mijn sjoemelbakkie kan ik nog wel 200.000 kilometer probleemloos rijden, maar moet ik noodgedwongen af en toe en vooral voor de vorm een elektrische auto overwegen.
Achter het stuur overdenk ik allerlei culinaire fantasieën, inclusief aan te schaffen ingrediënten voor de pompoensoep en de appeltaart van vandaag.
Achter het stuur van die toekomstige elektrische auto zal ik nog vaak met weemoed terugdenken aan die Golf uit 2012, die jarenlang trouwe dienst heeft verricht en me nooit één keer in de steek heeft gelaten.
Achter het stuur van mijn Volkswagen rijd ik dit jaar misschien nog even naar Zuid-Spanje omdat daar binnen afzienbare tijd in familieverband een belangwekkende bevalling gaat plaatsvinden.
Achter het stuur van diezelfde VW denk ik nu al een tijdje na over de route daarheen, de tol, de brandstof en de overnachtingen en tegelijk kan ik achter het stuur van dit van alle gemakken voorziene karretje geen beter maatje wensen.
Achter het stuur van mijn auto rij ik probleemloos 1 op 20 en da’s verdomd zuinig, waardoor ik die hele route van 2400 kilometer maar twee keer achter het stuur vandaan moet komen om te tanken voordat ik in Malaga arriveer.
Achter het stuur ervaar je de therapeutische krachten van de autorit, waardoor je mentale veerkracht wordt vergroot, je relativeringsvermogen groeit en de helikopterview substantieel breder wordt, juist omdat je de afgelopen dag net een paar stressmomentjes hebt gekend door tegenslag op het werk, de beurs of de golfbaan.
‘Achter het stuur’, zou maar zo de titel kunnen zijn van een mentaal aansterkprogramma, waarbij de enige randvoorwaarde een rijbewijs is.

Al googelend op ‘achter het stuur’ belandde ik vandaag nog bij een bijbeltekst uit Mattheüs 10:39, maar die ging over een heel andere openbaring.
Achter het stuur zitten is, ook na pakweg 1,5 miljoen kilometers, nog steeds een verademing en zou ik best eens de tekst van deze blog met een factuurtje kunnen mailen naar de VW-fabriek te Wolfsburg.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice