Vanochtend genoot ik met volle teugen van een door Leo Reijnen vertaald interview in de VK met de
Israëlische schrijver Etgar Keret over het feit dat de wereld anno nu alleen nog maar verliezers kent, wat er ook gebeurt en wie de macht ook grijpt. Het met elkaar eens worden, over welk item dan ook, is verworden tot een utopie. Een nieuw kabinet of een nieuwe president leiden onherroepelijk tot heftige discussies op de socials, pleinen lopen andermaal vol met demonstranten en er lijkt nergens meer een oplossing voorhanden, een wapenstilstand, een overeenkomst, of zelfs maar het begin van een compromis.
Als je deze stellingen goed beschouwd, kunnen we het best de stekker uit onze beschaving trekken, want een uitweg, om althans een meerderheid van het volk tevreden te stemmen, is niet meer bereikbaar. Vanuit die hopeloze en uitzichtloze situatie nog af en toe een stukkie schrijven is dan ook slechts bedoeld om de aandacht af te leiden, de vluchtigheid en mallotigheid van de planeet achter ons te laten door ons te richten op dat nieuwe normaal, dat volkomen absurde gegeven dat niets er nog toe doet en dat alles anders moet, zonder dat iemand nog weet hoe. In de VS wordt de grootste zakkenwasser uit de moderne geschiedenis aanbeden door miljoenen volkomen imbeciele landgenoten en bestaat de mogelijkheid dat een bijna-staatsgreep in Washington verwordt tot een argument om nog eens vier jaar te gaan luisteren en kijken naar een gestoorde koekenbakker. Bij ons kan alleen Lubach daar als geen ander een relativerende invulling aan geven, maar als je op een willekeurige avond wat verder zapt dan de NPO, belandt je vrijwel uitsluitend in een door reclameblokken beheerst TV-aanbod, die de idioterie van dit moment nog eens helpt illustreren.
Zo worden we bijvoorbeeld gemanipuleerd door de teksten van Decupré en Mr Marvis en daar heb ik me even in vastgebeten, want hoe zit dat nou met die voor de volle honderd procent revolutionaire concepten van een bed en een broek. Let op: Mr Marvis heeft broeken in de aanbieding die van alle gemakken zijn voorzien. Zo hebben deze broeken, nader beschouwd, maar liefst twee pijpen, twee aan de zijkant gemonteerde zakken en een paar knopen. Je kunt de handen in de zakken steken, je kunt de broek aan- maar ook uitdoen en je kunt hem vervolgens over een rekje of een stoel hangen. Ook leent de broek zich uitstekend voor het gebruik buitenshuis omdat hij zich onderscheidt van andere broeken door het grote springvermogen dat de kleurrijke exemplaren ogenschijnlijk moeiteloos genereren, waardoor zelfs sprongen over vier naast elkaar geparkeerde auto’s binnen de grenzen van de mogelijkheden liggen. Andere turnoefeningen zijn tijdens het dragen van dit ultieme stukje textiel eveneens realiteit geworden. Binnen de aangeprezen extra’s schuilen verder nog een ‘verborgen’ broekzak die ik persoonlijk als lastig ervaar, want je wilt per slot van rekening altijd snel je telefoon kunnen op bergen zonder een zoektocht naar dat vermaledijde binnenzakje. De broek bevat verder verrassenderwijs een gulp met een rits en op de achterkant zit een achthoekig ‘logo-sur-ton’ geborduurd, waarvan de meerwaarde me volledig ontgaat. De verstelbare koordjes in de boord maken het dragen van een riem overbodig wordt, waardoor het geheel van de ‘look dressed, feel relaxed’-flauwekul bij nader inzien in de buurt komt van een ordinaire pyjama-broek, met onder meer de populaire kleuropties lila, gifgroen of zachtroze.
Bij de commercials van Decupré wordt voortdurend en indringend verzocht het slaapadviespaneel in te vullen, waarmee de professionals van de Diemse club ons in staat stellen om snel en accuraat een persoonlijk slaapadvies te laten opstellen. Bij die invuloefening wordt je het hemd van het lijf gevraagd bij het bepalen van je slaapproblemen, waarvan ik de diepere oorzaken uit privacy-overwegingen maar achterwege heb gelaten en waardoor ik na 24 uur een digitaal antwoord in de mailbox ontving van ene David, die nog een telefonisch vervolggesprek wilde aanknopen om het advies van nog meer persoonlijke aandacht te kunnen voorzien, een verzoek waar ik nog even over moet nadenken omdat ik er intussen achter kwam dat de matrassen van Decupré niet meebewegen bij het veelvuldig nachtelijk draaien, zoals ik dat nu eenmaal pleeg te doen bij de dagelijkse pogingen om de berichtenstroom uit de wereld te beschouwen, te relativeren en steeds vaker te parkeren.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie