Meneer Fritsen wil op bezoek bij zijn dementerende echtgenote in het verpleegtehuis, pakweg 20 km verderop en
schakelt daarvoor de ‘vrijwillige taxichauffeur’ in.
‘Hoe gaat ‘t met uzelf, meneer Fritsen?
‘Hè?’
‘Hoe gaat ‘t met u?’
‘Ach, goed hoor, maar ‘t wordt langzamerhand wel tijd om ermee op te houden.’
‘Wat bedoelt u?’
‘Nou, met m’n vrouw, het is toch vreselijk wat je daar in zo’n tehuis allemaal tegen komt, mensonterend’.
‘Ja, natuurlijk, maar het verplegend personeel doet toch erg haar best…?’
‘Hou toch op, ‘t is niks en ‘t wordt ook niks…..’
Ok, andere boeg dan maar, want met twee keer een half uur in de auto moet ‘t gesprek wel gaande blijven.
‘Wat vindt u van Amerika en Trump?’
‘Hè?’
‘Hoe gaat ‘t….
‘…ongelooflijk domme mensen daar, mooi land maar ‘t volk is te stom om voor de duvel te dansen.’
Mooi, ook weer helder, we gaan maar eens naar het vluchtelingenbeleid.
‘Volgt u de Nederlandse politiek nog een beetje?’
‘Nou, niet zoveel want ze zijn allemaal hetzelfde en ze snappen niks van het probleem van al die vluchtelingen en asielzoekers; we worden een derde-wereld-land.’
‘Maar, we moeten die stakkerds uit oorlogsgebieden toch helpen?’
‘Hè?’
…….
‘Ze moeten zelf de problemen oplossen, anders gaan we hier naar de kloten.’
‘Heeft u iets met religie?’
‘Vroeger moest ik naar de kerk, je kent dat wel.’
‘Zeker ken ik dat, maar u doet er niets meer mee?
‘Nee hoor, flauwekul allemaal en het duurt nog maar even, dan hebben we hier alleen nog maar de islam.’
Volgende poging…
‘Hoe bent u hier zo verzeild geraakt als westerling?’
‘Hè?’
‘Ik kom uit Rotterdam en ben ingenieur geweest, de hele wereld rondgezworven.’
Aha, kijk, nu hebben we iets te pakken qua gespreksonderwerpen.
‘Wat kunt u daar zoal over vertellen’ – kom op, anekdotes graag –
‘Ik heb met een vriend in de VS al eens een kleine vliegmaatschappij opgezet, voor vervoer van bijzonder materiaal, zoals hoogwaardige apparatuur, maar ook lijkkisten…gevuld dan hè….’ lacht een bulderende lach….‘ja, je moet je toch onderscheiden hè, nog eens een noodlanding moeten maken bij de Canadese grens….ach jongen, ik had al wel tien keer dood kunnen zijn…’
‘Maar uiteindelijk in Lochem terechtgekomen…’
‘Tja, veertig jaar geleden wilden we wat rust maar….weet je trouwens hoe we in Nederland Rummi
kub hebben geïntroduceerd?’
‘Ik zou het niet weten.’
‘Heb ik voor gezorgd.’
‘Oh..?’
‘Het was er al in Amerika, daar komt alle ellende nu eenmaal vandaan en toen heb ik dat met een vriend hier op de markt gebracht.’
‘Leuk!’
‘Ja, hebben we ook leuk aan verdiend…’
Plaats van bestemming, weer prachtige verhalen rijker, plus wat levenslessen, een stukje relativeringsvermogen ook, wel nodig na de golfpartij van gisteravond: ontspannen met een vriend op een mooie zomeravond 9 holes lopen, waarbij je denkt dat de optimale condities wel aanwezig is, essentiële voorwaarde voor het scoren van wat puntjes; het golfspel blijkt echter altijd weer 
onverwachte elementen te herbergen, waardoor je zelfs op de ideale avond, naast de nodige agressie, ook nog eens twaalf ballen kwijt raakt, omdat de aantrekkingskracht van bomen, water, bunkers en hoog gras vele malen hoger blijkt dan de korte, beoogde route over fairways en greens; alle lessen en goedbedoelde raadgevingen van golfinstructeur Richard van nog geen 24 uur daarvoor lijken verankerd te worden in ‘de zak met weggegooid geld’ maar ach, het is geen straf om in een mooi gebied een stuk dwars door de natuur te lopen en het is weer een belangrijke levensles, al klinkt dat wat hoogdravend: ‘ontspan, relax, laat los…’
..nog even studeren..
Terwijl ik in de wachtruimte van het verpleegtehuis deze blog zit te tikken en om me heen alleen maar de geciteerde voorbeelden voorbij zie rollen, waggelen, hampelen, wiebelen en strompelen, word ik weer bevestigd in mijn standpunt over het voltooid leven: zo snel mogelijk de discussie opstarten in Den Haag…….Fritsen heeft gelijk.
Ik stap weer welgemoed met mijn passagier in de auto om nog een half uurtje te genieten van zijn verhalen, zijn gezeur, maar ook zijn op ervaring gestoelde uitgesproken meningen.
We nemen nog even argeloos de 26 miljoen doden van Stalin en de 46 miljoen slachtoffers van Mao door, gooien nog een balletje op over de actuele legersterkte van Estland en besluiten met een korte evaluatie van de evolutie van planeet Aarde.
‘Dag meneer Fritsen, tot de volgende keer.’
‘Hè?’
‘Dag ……. meneer Nieboer.’
Prachtig, schitterend….vanmiddag eens op zoek naar andere golfclubs, want het ligt vast aan het materiaal……
Geniet van het weekend, in de wetenschap dat Trump afgelopen nacht de volgende stap heeft gezet naar z’n ondergang. Leve McCain!
See you.
Geef een reactie