Zoekende ogen, nerveus gedribbel bij de receptie, onrustige blikken op de smartphone, rustig wachtende, zekere managers en luidruchtig communicerende aso’s. Ik ben weer eens bij van der Valk, ergens langs de A1. Wie kent 
ze eigenlijk niet, de van der Valk-hotels, de van der Valk-restaurants en de bijbehorende van der Valk- business-suites? Van der Valk is hot in Nederland, van der Valk heeft bijna alle andere opties naar de achtergrond verdrongen met de soms bijna paleis-achtige constructies, de sterk overdreven zuilen-partijen, de nu alweer met honderd kerstbomen ingerichte lounges, waarin je met gemak kunt verdwalen en de aantrekkelijke informele ontmoetingsplekken waar jan-en-alleman op af komt 
voor de meest bizarre ontmoetingen. De parkeerplaats…zoeken…shit, gehandicapten, daar dan…nee, laadpalen….om 10 uur in de ochtend moet je dank zij de succesformule zoeken naar een plekje om te mogen aanschuiven aan één van de schaarse niet-bezette of niet-gereserveerde tafeltjes.
Ik ben te vroeg, ik ben altijd te vroeg en vier op het oog zeer welvarende mannelijke types met een buitenlands, lees: Limburgs accent doen zich al om 10 uur in de ochtend te goed aan een dikke biefstuk, waarbij uitgebreid wordt geconverseerd over wat onduidelijke avontuurtjes op de golfbaan. Een tafel verder vindt een sollicitatiegesprek plaats, waarbij de aantrekkelijke, maar nerveuze dame zowel haar huid als haar kwaliteiten zo goed mogelijk tracht te verkopen en de tegenpartij relaxed zijn standaardverhaaltje vertelt, vermakelijk tafereel dat zich hier dagelijks meerdere keren voltrekt. Verderop wordt een volwaardige powerpointpresentatie uit de kast getrokken om het bedenkelijke zakelijke voorstel te onderbouwen met nog meer lucht en gelet op de gebarentaal van de drie personen wordt het een lastig verhaal dat in elk geval vandaag nog geen handtekening oplevert. Mijn afspraak arriveert, bijna jammer, want ik ben nog lang niet klaar met mijn observaties. We beperken ons tot een evaluatie van de afgelopen maanden, waaruit blijkt dat pure heldere communicatie nog steeds een ondergewaardeerde activiteit is, waarbij van de zeven stapjes van het proces er nogal eens een paar worden overgeslagen, met grote misverstanden als gevolg. We bekrachtigen onze wederzijdse tevredenheid met een stukje appel+slagroom en wensen elkaar verder sterkte toe. Prachtig, ik blijf nog even zitten want ik zie nog teveel amusante zaken voorbijkomen, ook zonder de nog steeds verkrijgbare appelmoes met kers. Hardop bellen over zeer private aangelegenheden zou verboden moeten worden, maar omdat m’n oortjes nog prima functioneren begrijp ik van de buurman dat hij aan de beurt was om z’n dochtertje bij z’n ex op te halen en dat heeft ie @#$%^&*(*€ niet gedaan. Honderd excuses die niet blijken te landen en de man verlaat na vijf minuten met een rood hoofd het restaurant.
Ik zie aan de overkant een druk bezette bijeenkomst in een grotere gelegenheid. Managers, denk ik, waarschijnlijk een tweedaagse om te komen tot bijstelling van de processen, want de verkoopcijfers van het internationale meubelbedrijf – gokje – waren niet om over naar huis te schrijven. De enige die beter wordt van dit soort rampzalige sessies is het externe adviesbureau. Waarschijnlijk zijn nergens meer boeken over geschreven dan over planning- en controlprocessen in combinatie met HRM en over geen enkel item is meer onzin verkocht. Ik zat eens op de hei met een twintigtal collega’s en drie consultants. Opdracht: eerst de confrontatie, keihard wat pijnpunten benoemen, voorgekauwd door de directie die zelf moeite heeft met het verkondigen van de boodschap
en dat klusje dus overlaat aan een externe club. Vervolgens aan de slag met het benoemen van man(vrouw) en paard, zodat dag twee kan worden besloten met toezeggingen en beloften die tot in de hemel reiken. Ter versterking van de onderlinge saamhorigheid worden imbeciele spelletjes gedaan als samen touwtrekken, het elkaar toespelen van de bal, blindemannetje op basis van andermans raadgevingen en al die onzin vaak op kosten van de gemeenschap, nog het meest storende element van de hele santekraam. Doorgaans is iedereen aan het einde van dit soort gebeurtenissen toch van mening dat het een leerzame en nuttige sessie was, vooral omdat je daarna naar huis mag en weer gewoon je ding kunt doen, op een manier zoals dat al jaren voortsukkelt. Motto: mensen kun je niet veranderen, wel het personeelsbeleid.
Ik blijf nog heerlijk een half uurtje genieten van onder meer een duidelijk andere afspraak, waarbij hij een jaar of vijftien ouder is dan zij, ze elkaar eergisteren tijdens het personeelsfeestje voor het eerst ontmoetten, waarbij hij te kennen gaf wel in te zijn voor een herhaling, mits dat op een neutrale plek kan en ik me, gezien de al vrij snel gehanteerde amicale bewegingen niet aan de indruk kan onttrekken dat het een rendez-vous is met een hoog toekomstig #metoo-gehalte, maar dat weet zij nog niet…
Ik vertrek, maar met het voornemen om snel nog een afspraak ergens te faken, al was het maar om weer te genieten van de factor mens, die binnen deze entourage vele maskers heeft. Van der Valk vaart er wel bij en de Postiljons, de AC’s en de La Places kunnen het wel schudden in Nederland.
Verder kunnen we op dit moment weer kijken naar vrouwenvoetbal, waarbij het niveau van de partij Slowakije-Nederland toch wel pijnlijk duidelijk maakte waarom er maar 342 toeschouwers aanwezig waren. In mijn half uurtje ‘kijkgenot’ werd helder, dat onze vrouwen inmiddels al een paar onderdelen van de mannelijke collega’s hebben gekopieerd en al vrij goed beheersen: de terugspeelbal en de breedtepass. Ok, voordeel van de twijfel dan maar, want de rest is vele malen slechter. Morgen Nederland-Ierland in een uitverkochte Goffert, wordt vast een stuk leuker…dat moet een stuk leuker.
Als Jimi Hendrix nog had geleefd, was ie vandaag 75 jaar geworden. Een paar foto’s ter nagedachtenis aan deze magistrale gitarist.
See you.
Geef een reactie