De rechtse extremist in het Duitse Hanau had helaas niet begrepen dat de totstandkoming van de multiculturele samenleving onomkeerbaar is, dat we elkaar moeten verdragen, moeten accepteren, ons wat moeten aanpassen, begrip moeten tonen en elkaar, waar nodig, moeten ondersteunen als dat wordt gevraagd. De oplossing van ultra-rechtse entiteiten blijft helaas beperkt tot het sluiten van de grenzen en het waarschuwen voor het verlies van vermeende culturele en christelijke waarden, zoals ook de maffe kruisridders in de 11e eeuw daartegen ten strijde trokken.
Goed, er zijn dus een hoop cultuurverschillen in ons land, verschillen van opvatting over de beleving van tradities en op voorwaarde van wederzijds respect komen we daar, vooralsnog, best mee weg hier. Ster van de week in de discussie over die normen en waarden is Imam Suhayb Salam, geestelijk voorman van de Al Fitrah-moskee in Utrecht, waarvan wordt vermoed dat het daar 
binnenskamers niet allemaal zuivere thee is wat er wordt gepredikt. Bovendien is de kas gespekt met foute Koeweitse olie-Dinars en Salam was ontboden bij iets dat moet doorgaan voor een professionele parlementaire commissie. Salam kwam binnen met z’n timmie op het bebaarde hoofd en gekleed in een jurk, maat XXXL. Daarbij is het wel grappig om vast te stellen dat de ruimzittende islamitische kleding voor vrouwen doorgaans is bedoeld om de fysieke lijnen te bedekken, zonder dat die regel voor de lichaamsvormen van jongetjes als Salam opgaat. Zijn persoonlijke voedingsadviseur moet nog hard aan het werk om voor het eerstvolgende suikerfeest een zuinig menuutje samen te stellen, anders moskeert hij niet zo heel lang meer in Al Fitrah. Salam ging er dus eens goed voorzitten, keek zijn vrij zwakke opponenten van de commissie scherp aan en nam de regie over. Schonis, Segers en Kuzu keken verbaasd in het rond, want op
deze performance hadden ze niet gerekend. Was hij nou helemaal belatafeld? Salam ging onverdroten door met z’n betoog, interrumpeerde voortdurend en won de discussie ruimschoots op punten. Met een helder ‘poppenkast’ eindigde hij de voorstelling, een geweldig getimed woord, fijntjes uitgesproken en vol in de microfoon. Voor de goede orde, de man spoort voor geen meter en dat bleek gisteravond nog toen hij was gevraagd om even aan te schuiven bij OP1 en hij daar allerlei merkwaardige eisen aan had verbonden, toppunt van arrogante en stompzinnige idioterie. De commissie moet zich echter ook wel en paar dingetjes aanrekenen, want als in dit soort discussies de meerwaarde van Sinterklaas tot bovenliggende cultuurwaarde wordt verheven gaat het echt fout. Als dat het belangrijkste kritische punt is richting salafistische leer, dan valt het allemaal nog wel mee en hoeven we ons over Salam en z’n volgelingen niet zoveel zorgen te maken. Bovendien was ie slim genoeg om zich niet uit de tent te laten lokken, maar moet hij nog wat modules volgen over vrouwenrechten en fatsoensnormen in dit land. De commissie had zich sowieso wat beter moeten voorbereiden en een vraag moeten stellen over de naam van deze Iman, Salam dus. Salam betekent letterlijk vrede en daar kan ie dus best op aangesproken worden.
Bovendien is poppenkast, daar had Salam niet zo gauw aan gedacht, een typisch en door de Islam verfoeilijkt Westeuropees fenomeen, daterend uit de Middeleeuwen. Misschien is Salam dus ongemerkt en onbewust wel veel verder met zijn persoonlijke integratie dan iedereen had vermoed, inclusief hijzelf. Poppenkast is trouwens رض الدمية in het Arabisch, dus ook het woord bestaat daar wel degelijk! Dit proces krijgt ongetwijfeld een vermakelijk vervolg.
Voor nu even een As-salāmu alaykum dus (ٱلسَّلَامُ عَلَيْك ), vrede met u allen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie