De zon speelt al wekenlang een langzamerhand irritante hoofdrol. Gisteren betrapte ik me erop dat ik rond 
20.00 uur iets van ‘ga toch eens onder’ mompelde, dus het effect van de hitte op het brein begin nu toch wel erg groot te worden. Dat brein, die grijze brij – eigenlijk zou het dus brijn moeten zijn – speelt ons danig parten, zowel bij 37 graden Celsius als bij de voortschrijdende jaren.
De mens wordt namelijk vergeetachtig, erg vergeetachtig, nog iets vergeetachtiger en in 20 procent van de gevallen dement, de meest vervelende, maar misschien ook wel meest ontspannende manier om oud te worden. Grenzen zijn soms lastig aan te geven maar omdat mijn bouwjaar in begin vijftiger jaren ligt, sla ik vrijwel geen 
gelegenheid over om die tanende weefsels te trainen, te testen en de zaak te upgraden. Ik geef toe dat het wat overdreven is om dat proces 20 uur per dag vol te houden, maar slapen is nu eenmaal een beetje zonde van de tijd. Ik merk dat niet alleen namen van voetballers, van politici, van andere coryfeëen en zelfs van oude bekenden soms zomaar even wegfaden, maar dat ze met een beetje inspanning, al dan niet via ezelsbruggetjes, in de meeste gevallen wel weer terugkomen, ook al is de scherpte er wel wat af en gooi ik het met mezelf nog wel eens op een akkoordje als het gaat om de bevestiging van mijn selectieve geheugen. Zo werkt dat proces blijkbaar en tegenwoordig hebben we altijd nog Google en Wikipedia als een digitaal een slinks binnengesluisd stukje vervanging van de afbrokkelende cellen, een soort van sneaky afleidingsmiddel om het krimpende brein te compenseren. Verder doe ik pogingen om elke dag een Sudoku in te vullen, een probaat middel om de zaak in beweging te houden, loop ik vooral tijdens autoritjes regelmatig rijtjes met historische feiten af uit de leerzame HBS-periode en probeer ik soms te achterhalen wanneer ook al weer al de Frans-Duitse oorlogen hebben plaatsgevonden. Nederlandse plaatsen met een D zijn niet moeilijk, maar met een F ontstaat er na Franeker en Finsterwolde al een groot vraagteken. Gisteren bleek dat ook aan het strand allerlei hersenoefeningen kunnen worden uitgevoerd. Je ligt daar toch maar wat decadent om je heen te loeren, constateert dat de oudere vrouw niet zelden een peer op steeltjes wordt, verbaast je over de onmogelijk dikke penzen van zichzelf niet generende mannen en analyseert de natte voetafdrukken langs de vloedlijn. ‘Bluming Dale’ is nadrukkelijk het hotte achterl(str)and van Amsterdam en dus barst het om je heen van de spontane verhalen over kinderen, 
schoonouders en vervelende collega’s, geweldig om daar nonchalant en een dutje voorwendend naar te luisteren, uit de ooghoeken genietend van de grote eend die pas na een half uur wezenloos pompen z’n slappe houding opgeeft, de broekjes van twee donkere meiden, die grappig genoeg dezelfde omvangrijke vulling hebben als de bovenstukjes en de criminele en sterk aangedikte verhalen in de op zo’n dag onmisbare Panorama. Kortom, een dagje niksen, best lekker, maar die klimaatverandering begint nu wel vervelend te worden. Afgelopen nacht droomde ik, als in een fata morgana, van een malse regenbui. Die schijnt op komst te zijn en die gebeurtenis gaan we morgen maar eens plechtig bijwonen.
Fijne vakantie verder en natuurlijk doodzonde dat Tom Dumoulin het vandaag niet kon maken in de Pyreneëen. 
Roglic pakt hem zelfs zijn tweede plek nog af, misschien….
See you
Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie