Broze vaas

Rutte noemt Nederland een broze vaas die we met z’n allen moeten koesteren. Net op dat moment arriveert onze keramieken tafellamp in bijgaande conditie, volledig aan diggelen door een transportfoutje en kenmerkend, typerend en symbolisch voor de internationale politieke ontwikkeling, zoals bijvoorbeeld die van het klimaattopje in Katowice. Dertigduizend ambtenaartjes uit 200 landen hebben het voor elkaar gekregen om na twee weken lulpoetsen en een extra uitstoot van 55.000 ton aan CO2, huiswaarts te keren met wat groepsfoto’s en een paar A4-tjes vol geleuter over de onderkenning van de problematiek, ondanks de emoties van David Attenborough en Greta Thunberg, het 15-jarig meisje uit Zweden dat namens haar generatie een beroep deed op de volledig vastgeroeste internationale politieke elite die vanuit Rusland, de VS, Koeweit en Saoedi-Arabië op simpele wijze elke verandering pareert, minstens tot het volgende schoolreisje dat eind van het jaar in Chili wordt gehouden en waarvoor waarschijnlijk weer 6 miljoen bomen ter compensatie worden neergepoot.

Pieter Derks refereerde afgelopen zaterdag in zijn sterke show in de plaatselijke schouwburg aan een symbolische alarmknop die hij zou willen indrukken om de wereldleiders te confronteren met hetgeen onze planeet gaat overkomen, maar ook hij moest met enig leedwezen constateren dat het veel weg heeft van trekken aan een dood paard. Met licht-vochtige ogen besef ik dat de zondvloed van 2050 hoogstwaarschijnlijk niet meer is tegen te houden en daarna geef ik me een week over aan vrede op aarde die we met elkaar en ondanks een paar licht-geschonden bestandjes in Jemen en andere contreien vieren en doe ik gewoon mee aan het opstellen van een boodschappenlijst voor de komende week, omdat dat nu eenmaal wordt verwacht. Het beeld van de vaas, dat broze keramieken beeld op mijn aanrecht, raak ik niet meer kwijt vandaag ondanks de toezegging van de leverancier dat ik met spoed een nieuw exemplaar krijg.

In het verlengde van deze licht-melancholieke toonzetting beken ik schuld. Ik heb dit jaar twee kerstbomen moeten aanschaffen. De zoektocht naar een eerste, goedkoop exemplaar eindigde na betaling van 12 euro in een deceptie. Zo’n ding zit in het bekende netje, die geweldige vinding om het transport van dat struikgewas per auto mogelijk te maken en mijn handelwijze om ‘m vervolgens op maat te zagen en dan pas uit de verpakking te halen resulteerde in de verbluffende conclusie dat ik met de gezaagde takken ook het laatste greintje model uit de boom had verwijderd, waardoor een extra gang naar de kerstbomenverkoopmevrouw toch maar een Nordmann opleverde, met voorsprong nu eenmaal de mooiste boom. Het ding staat inmiddels te schitteren en te stralen, ons interieur ligt bezaaid met andere kerstlampslingers, kerststukjes, kerstminiatuurpopjes, kerstkransen en kerstkaarsen en ik betrap me erop dat ik stiekem met de kerstboodschappenlijst aan het oppoetsen ben voor de kerststol, de kerstrollade, de kerstchampignonsaus, de kerststoofpeertjes en het kerstedelhert. Kortom, ik doe weer mee aan de waan van de dag en ga volgende week ontspannen luisteren naar de Top2000 die gelukkig weer veel oude glorie bevat. Vanaf 2019 pakken we de draad weer op en gaan we met z’n allen eensgezind de broze wereld redden, maar wat extra schietgebedjes met de Kerst kunnen geen kwaad. Afgesproken?

See you.

Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice