4 april 2016 – over rokjesdag, fietsen en de Panamapapers
Twintig graden Celsius, op zondag, zomaar een zomerse dag op 3 april, een week eerder dan in 2015 volgens kneuter Gerrit Hiemstra, die dit soort nieuwtjes altijd vertelt alsof hij persoonlijk heeft zorggedragen voor het feit dat het hogedrukgebied tijdig op z’n plek lag. Maar wel prachtig om te constateren dat het mooiste weer van Europa nu eens boven die paar vierkante kilometers van ons was gestationeerd. Het resulteerde in het straatbeeld ook in de eerste rokjesdag, volgens mij. Formeel is daar geen datum voor vastgesteld, maar zoals de veel te vroeg overleden auteur en rokjesdagbedenker Martin Bril ooit vaststelde: ‘dat ervaren we allemaal vanzelf’. Wikipedia bevat zelfs een afbeelding met de opmerking; ‘zo dient een rokje op rokjesdag te worden gedragen’, alsof er wellicht ook dames zijn die het dag over hun hoofd trekken. Ik zag bij Intratuin gisteren ook meteen weer de doorgeslagen varianten in de vorm van hotlegs, al dan niet vergezeld van verkeerd gekleurde panties. Waar je tegenwoordig niet allemaal op moet letten…. Maar….’ t is lente en het was ook de eerste dag waarop met m’n gerestaureerde knie weer het reguliere stalen ros besteeg om de eerste 25 km van het seizoen weg te trappen. Super!
Verder kwamen er twee zeer tegenstrijdige onderwerpen die allebei de aandacht verdienebn. Ik was helemaal van de leg toen ik een uitzending zag over Hisbe – happiness before profit – in het teken de van de nieuwe betekeniseconomie. Een geweldige ontwikkeling die mondiaal steeds meer voet aan de grond krijgt en waarbij niet meer wordt uitgegaan van alleen maar commercie, winst, kapitaal, bezit en hebzucht maar waarbij geluk, delen en communiceren op de voorgrond treden. Voorbeeld: de Greyston Bakery in New York, waar het bakken van koekjes tot een proces is verheven waarbinnen plaats is voor 1500 medewerkers die op basis van trots, eergevoel en geluk hun werk uitvoeren, en dat in een land dat grotendeels aanhanger is van een absolute imbeciel Trump. Zweverig? Theoretisch? Onhaalbaar? Ik weet het niet maar als deze ontwikkeling zich doorzet en het wordt de nieuwe denktrant, dan kunnen we deze planeet nog redden. Ik heb ervan genoten, werkelijk fantastisch!
Hoe tegenstrijdig was vervolgens het nieuws over de Panamapapers, of beter gezegd #Panamapapers, het jongste schandaal rond belastingparadijzen, witwassen, corruptie en malafide zaken waarin al vast een paar klinkende namen zijn genoemd, waaronder Poetin, Porosjenko, maar ook Platini en de familie Messi. In de week van het veelbesproken referendum past dat wel in het beeld van de Oekraïne en de voetbalwereld maar het is natuurlijk prachtig dat dit nu grootschalig aan de kaak wordt gesteld. Op één dag zulke tegenstellingen: geld en macht versus geluk en delen. De oude generatie sterft uit, en daar past ook mooi het beeld bij van Jos van Rey, die nog steeds niets begrijpt van het feit dat hij is aangeklaagd wegens corruptie, tekenend voor de verongelijkte manier van denken van dat soort lieden.
Verder kan ik melden dat ik de ‘knalpot’ in ere heb hersteld. Ik heb het hier over de oude beugelfles van Grolsch – bij een juiste opening knalt ie – die vroeger in mijn regio overal op en onder de tafel stond, maar die daarna is verdrongen door het ‘pijpje’ en ik begrijp eigenlijk nog steeds niet waarom. Het oude flesje, helaas ook export-groen tegenwoordig, heeft een prachtige uitstraling, een heerlijke afdronk, bevat 45 cl met 5% alcohol, staat stoer en stevig op tafel en verdient een tweede leven. Mijn eerste kratje is leeg, maar ik haal vanmiddag nog een nieuwe
11 april 2016 – over 100 dagen pensioen, waterpolo en een tuinkamer
Gisteren was ik exact honderd dagen met pensioen en nog steeds heb ik moeite met het woord, vandaar de wat kleinere puntgrootte. Honderd dagen pas of al, het lijken er wel driehonderd, zo intens heb ik die afkickperiode wel beleefd. Vanaf 4 januari ben ik gefocust op het nieuwe leven, heb ik nieuwe contacten gelegd, ben ik veel aan het schrijven, ben ik (afnemend) actief op de social media en ben ik volop bezig met het revalideren na een knie-operatie. Emotioneel, daar kom ik eerlijk voor uit, valt het allemaal nog niet mee, maar heel langzaam is er sprake van een kentering, zeker nu het mooie weer is begonnen, ik erg trots ben op onze tuinkamer (foto) en er misschien over een weekje wel sprake is van een racefiets-tochtje. Als mijn fysiotherapeut eens hard en succesvol aan de slag gaat met die rug van mij, ach, dan wordt het een mooi voorjaar en krijgt m’n hoofd weer iets meer structuur dan de inhoud van m’n keukenlaatje.
Met de andere hobby, schilderen, gaat het minder goed. Ik moet noodgedwongen mijn atelierruimte verlaten omdat de verhuurder net nu het pand moest gaan verkopen. Dat schilderwerk gaat dus weer thuis plaatsvinden en ondanks de soms internationale visites op roelsrules blijft het rustig op dat front. Dat wordt bijstellen van de ambities en eigenlijk maar goed ook, geeft misschien ook een beetje rust.
Ik heb veel met sport en bijna alle onderdelen beschouw ik als boeiend en vermakelijk om naar te kijken, behalve waterpolo. Doorgaans wordt van die sport het boeiendste onderdeel (het ballentrappen onder water) niet getoond en wat er dan overblijft is en het balletje-over van badmuts naar badmuts. Als dan ook de score, bv kwalificatie voor de OS, uitblijft, dan rest er maar één ding: janken. ´t Was amusant om te zien hoe zo´n bondcoach dan voor de camera staat….één en al waterlanders, geheel in lijn met de sport dus
Nog even over de electrische auto en de subsidies die we als gemeenschap daarvoor betalen en met zn allen er dus voor zorgen dat de grote jongens in de Tesla´s kunnen rijden. Auto´s van een ton, geladen met accu´s die in foute fabrieken zijn vervaardigd en die worden geaden met stroom, opgewekt in traditionele en dus foute kolencentrales. Misschien een idee voor een volgend referendum want in feite kan dit natuurlijk niet. We moeten volgens de ingewijde n nog 20 jaar wachten voordat de industrie is overgeschakeld naar DE oplossing voor de toekomst, de thorium-centrales en tot dat moment gaan we dus door met foute processen en een verkeerde aanpak.
Nou, op mijn honderdeeneerste pensioendag laat ik het hier maar even bij. Vandaag lekker naar Amsterdam, de Hermitage en een lekker terrasje. Een fijne (werk)week voor iedereen.
18 april 2016 – over voetbalmaniertjes, een trofee en de racefiets
De trofee op bijgaande foto is een wisselbeker ( nou ja, beker..), die tweemaal per jaar wordt meegezeuld in het kader van een kleinschalige wedstrijd kleiduivenschieten. De meeste lezers zullen wel weten waar het over gaat, maar voor de onbekenden: een baan in een buitengebied, volgestouwd met hindernissen A t/m P, een dubbeloopsbuks, 25 patronen, een instructeur en een stukje onderlinge spanning, zie daar de ingrediënten voor dit leuke tijdverdrijf. Het lijkt vrij simpel maar de volgorde van handelingen, het wachten, het mikken, soms zelfs 2 meter voor de vliegende kleiduif en dan het ontspannen afdrukken vereisen een ongelooflijke zelfbeheersing die alleen de allergrootsten kunnen opbrengen. Overbodig te melden bij wie deze trofee weer thuis is beland! Nee, flauwekul, ik heb’m wel weer gewonnen maar ’t is en blijft een spelletje dat je, zoals zovele andere, nooit onder de knie krijgt als je je er niet dagelijks mee bezighoudt. Die 13 treffers op 25 patronen is een redelijk gemiddelde voor ons, amateurs.
Even over gedrag van voetballers, want ik zag toch weer wat voorbij komen afgelopen weekend.
Het juichen na een goal met name neem ik even apart. Een huidige scorende speler kan een paar dingen doen na een treffer:
- zoals Kindvall met beide armen gestrekt ten hemel een meter of twintig, met bijbehorende schouderklopjes van z’n collega’s
- Uit je dak gaan, richting supporters lopen en nadrukkelijk via borstgeklop aantonen wie de beste is, ondertussen Allah dankend via een blik naar boven
- Je gram halen op de bank, dus via de camera heel kwaad kijken, vervolgens de blik richting trainer, die je aanvankelij niet had opgesteld maar aan wie je nu hebt laten zien dat dat een volkomen verkeerde besllissing was
- Weglopen van je medespelers, eventueel op je duim zuigen want het neuken van een maand of tien geleden heeft geresulteerd in een recent vaderschap
- Volkomen geïsoleerd op je knieën richting hoekvlag gaan glijden, in je rode hansopje en wantjes, terwijl medespelers allang weer op de middenstip staan te wachten
- Afrikaanse dansjes uitvoeren nabij uitvlag, omringd door meedeinende collega’s
- Als een gek de bal uit het doel halen en terugrennen naar de middenstip, alleen bij doelpunten in de laatste vijf minuten
Ik denk dat deze zeven varianten het beeld behoorlijk scherp zetten en dan heb ik nog niet eens gehad over ander gedrag in het veld, zoals het duim opsteken na alweer een mislukte (Suurbier)pass over veertig meter, het verrot schelden van een collega, die voor het doel verzuimde jou de bal te geven omdat hij zonodig zelf moest scoren en dat vervolgens niet deed en het voortdurend naar het grote scherm kijken na een persoonlijke actie omdat je weet dat je dan wordt uitvergroot
Tot slot: het gaan staan wachten achter een vrije bal, terwijl de scheidsrechter het muurtje op de juiste plaats zet en waarbij je zelf als aankomend schutter wijdbeens en met een gevaarlijke en geconcentreerde blik in de ogen de vijandelijke linie bestudeert om de bal na het fluitsignaal met een loei van een zwabber weliswaar tussen de palen maar helaas meestal ver over te schoppen, met name de variant van de Ronaldo- en de Ibrahimovic-achtigen.
Over de trainers en hun obligate en standaard-uitdrukkingen een ander maal.
Het wordt deze week mooi voorjaarsweer en na een periode van een nieuwe knie, littekenweefsel, herstel-operatie, tegenvallend herstel want ‘ouder worden’, genadeloos besef van die ontwikkeling, sportschool en fysio, een rugkwetsuur, die verdomde zenuwen, geduld, geduld, geduld en het wachten op mooi weer….is het bijna zo ver. De fiets gaat naar buiten, het broekje, het shirtje, de klikschoentjes, de bidon, de helm, de bandana en de zonnebril gaan uit de kast en het ritueel van een tochtje in de open lucht gaat weer beginnen. De eerste keer de blik nog niet op de teller want er moet opgebouwd worden maar daarna moet alles weer zijn zoals vanouds, eerst de gebruikelijke tegenwind en het laatste stuk vol achter, kwestie van het weerbericht analyseren.
Ik denk morgen!
See you later this day.
25 april 2016 – over de sixties, Poels, Feijenoord en een pomerans
Hulde aan Rotterdam, hulde aan Feijenoord, hulde aan het karakter van de dokwerkers. Mooi dat de beker op de Coolsingel terecht is gekomen en nog terecht ook. Verder ook niet meer over praten want het niveau was belabberd en tekenend voor het Nederlandse voetbal anno 2016. Schouderklopje voor Kuijt en z’n makkers, punt!
Lijkt me helder voor de maandagochtend, dus over naar andere zaken, bij voorbeeld Luik-Bastenaken-Luik, strijd tegen de elementen, beestenweer, heldendom, afzien. Zon, onweer, regen, striemende sneeuwbuien, wind en dan toch met een gemiddelde van 40+ over de finish komen na 248 kilometer met voor het eerst sinds 28 jaar een Nederlandse winnaar, Wout Poels. Geweldig, prachtig, super, gaaf, petje af, diepe bewondering! Dat is topsport zoals die bedoeld is. Dat zijn klasbakken, daar heb ik diep respect voor en dan mogen ze voor mij ook af en toe nog een pilletje nemen. Vergelijk die jongens qua mentaliteit eens met tennissers, voetballers, golfers of andere softies. Dan zijn we toch snel klaar?
Tot zover de sport.
Het valt me op dat de TV van dit moment nogal wordt beheerst door programma’s met een sterk terugkijkend gehalte, onder meer op de sixties. Nou heb ik daar wel iets mee en ik heb met veel weemoed nog eens gekeken nmaar een tijd die bol stond van de rellen, van nieuwe muziek, van woningnood, van andere politiek, van nieuwe snelwegen, auto’s en 3.000 verkeersdoden per jaar, het was één grote revolutie, waar ik uiteraard volop aan meedeed. Ik zat ook heel burgerlijk bij wat nu scouting heet, maar toen nog gewoon padvinderij, verkenners om precies te zijn. De laatste paar jaar uit die periode staan bij mij in het geheugen gegrift als redelijk rebels, tegen de draad in, afwijkend van voorschriften en regels, ander kledinggedrag en zelfs een tikkeltjes anarchistisch, vooral door toedoen van één of enkelen van ons, die in Amsterdam studeerden en het gedachtengoed naar de Achterhoek overbrachten. Dat ging op een bepaald moment over dat we meenden daar uiting aan te moeten geven door – en nou wordt ‘t een pikante onthulling – een bord te maken met het woord ‘anarchie’ (er was iemand dat dat toen al foutloos kon spellen), dat bord op te hangen in Lichtenvoorde (of all places), vanuit het idee dat we daarmee toch wel minimaal de krant zouden halen de volgende dag. De actie werd ’s nachts uitgevoerd en werd voorafgegaan door een verkenning, een tactiek en strategie want het risico om als padvinder door de plaatselijke veldwachter te worden gearresteerd was uiteraard daadwerkelijk aanwezig en dat wilden we Baden-Powell toch ook weer niet aandoen. De actie slaagde, de stenen leeuw in Lichtenvoorde werd voorzien van een fraai geschilderd bord en de volgende ochtend werd in alle vroegte na een heimelijke tocht geconstateerd dat ‘t ding alweer was weggehaald, nog voordat er überhaupt een journalist kennis van had kunnen nemen. Maar spannend was het wel!
Spannend waren in die tijd ook de talloze overstromingen. Waterschappen hadden in die tijd de boel nog niet op orde en de keren dat kleine riviertjes, zoals de Berkel, buiten hun oevers traden, waren talrijk. Herinneringen zijn altijd zoet en in dat beeld lijkt vroeger altijd mooier en beter te zijn geweest, maar die beelden zijn erg gekleurd en geromantiseerd. Ik bewaar een paar prachtige anekdotes voor een volgende column want ik moet eerst aandacht besteden aan de reparatie van een biljartkeu, waarvan afgelopen vrijdag spontaan de pomerans (het topje van de keu!) sprong, na alweer een prachtige en winnende driebander.
We hebben de Prince-herdenkingen er weer opzitten en mijn conclusie blijft zoals die was: net zo maf als bijvoorbeeld Michael Jackson en, ondanks z’n grote muzikaliteit, van weinig toegevoegde waarde voor het nageslacht. Dat is vast niet iedereen met mij eens en dat mag.
See you later.
Geef een reactie