Ja, ik geef ’t toe. ’t Is een lastige opening vandaag, maar bij de onderwerpen die ik met jullie wil delen zitten soms taaie rakkers, waar je even doorheen moet. Congestie staat voor verstopping, soort obstipatie, maar dan van niet-lijfelijke aangelegenheden, met als overeenkomst dat ze wel degelijk van invloed zijn op ons gedrag, de manier van leven, de dagelijkse routine.
Twee dagen geleden ging het nieuws vooral over netwerkcongestie, de mate waarin onze landelijke stroomvoorziening te kampen heeft met overbelasting en soms dus spontaan en altijd ongelegen uitvalt, 
een verschijnsel dat nog fors zal toenemen en wordt vergezeld door krapte op het net waardoor gewenste aansluitingen opschuiven. Als voorbeeld schoof een gefortuneerd pensionada-duo in beeld, waarbij vooral zij ernstig verontwaardigd en verongelijkt de beeldbuis ontsierde met gemopper op Tennet en andere instanties, terwijl ze toch zoveel geld hadden betaald voor hun gerieflijke toekomstige woonplek aan de kust bij Noordwijk. Tja, ’t is me wat, en nu woonden ze al enkele maanden noodgedwongen bij zoonlief in, die zich de toekomst ook wat anders had voorgesteld. Bij het zien van deze ‘schrijnende’ beelden springen niet direct de tranen in m’n ogen, moet ik bekennen. Het is wel degelijk kortzichtig geweest om hier al jarenlang alle energie te steken in het plaatsen van laadpalen en zonnepanelen, zonder na te denken over de capaciteit en dat is een geweldige tekortkoming geweest van alle daarvoor verantwoordelijke instanties. Volgend jaar rijden er in dit jaar waarschijnlijk een miljoen elektrische auto’s rond, die dan op gezette tijden de batterij niet kunnen opladen wegens congestie van het lokale netwerk, en ik moet zeggen dat ik me dan wel een breuk kan lachen om zoveel kortzichtigheid, waarbij met name in de periode voor Rob Jetten al lang iemand aan de bel had moeten trekken, incluis de CEO’s van de energiemaatschappijen. Dat wordt smullen straks en vooral batterijen aanschaffen om in noodgevallen het biertje in de zomeravond op andere wijze te kunnen koelen.
Als we de congestie-lijn wat verder doortrekken, ook weer vanuit de betekenis van verstopping en
stagnatie, dan hebben we hier alleen maar luxe-problemen. In Gaza hebben de arme stakkers te maken met congestie van alle primaire zaken, zoals de voedselaanvoerlijnen. De catastrofe die daar aanstaande is, komt rechtstreeks voor uit de terreur van Netanyahu en als daar binnenkort een paar honderd duizend stervelingen het loodje leggen roepen de machteloze VN, de afstandelijke Europese Unie en alle overige landen in die regio ach en wee, zonder in te grijpen, zonder Israël af te schieten.
Een zooitje is het om ons heen en de congestie in het Midden-Oosten wordt nog overtroffen door die in de Oekraïne, waar slagveld- of frontcongestie nu al ruim twee jaar leidt tot stagnatie van de vrede, van humanitaire oplossingen. In Haïti hebben de twaalf miljoen inwoners te maken met een zware congestie van alle reguliere bestaanszekerheden. Het leven in die anarchie wordt beheerst door bendes die elkaar afmaken, zonder ook maar een procent zicht op een oplossing. Het westen zwijgt en de andere zogeheten beschaafde werelddelen doen eveneens niets omdat het economisch belang van Haïti niet zo geweldig groot is.
Er zit dus nogal wat verschil in de congestie-problematiek van veel landen. Misschien is dat een reden om onze eigen probleempjes wat te relativeren af en toe, ondanks de blunders die hier worden gemaakt, ondanks de ergernissen bij de dame met ‘overspanningsverschijnselen’ te Noordwijk.
Straks, als hier de congestie van de kabinetsformatie voorbij is, naar schatting medio 2026, krijgen we vast een stabiel stroomnetwerk en tot die tijd moeten we het vooral doen met wat we hebben en wat minder zeiken over wat we nog niet kunnen krijgen. De discrepantie tussen de probleemgebieden in de wereld nopen immers tot relativering, als nooit tevoren.
Deal?
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie