We horen er binnen Europa weer helemaal bij. Corona is geïnfiltreerd binnen onze landsgrenzen en vandaag of morgen gaat de eerste Nederlander dood, net zoals dat jaarlijks honderden keren gebeurt via het reguliere griepvirus, zij het dat het ach-en-wee nu met een factor duizend door de ether schalt. ’t Is een onvoorstelbaar circus zoals zich dat op dit moment manifesteert en waar iedereen, van jan-met-de-pet tot en met de politiek in Den Haag, zich mee bezig houdt. Geen talkshow zonder corona en virologe Marion Koopmans groeide
de afgelopen week uit tot BN’er, toen ze al driemaal mocht komen verklaren dat we goed de handen moeten wassen en dat het verder koffiedik kijken is, een weinig verheffende of verrijkende onthulling van 1,5 minuut, waarvoor je ook echt een deskundige naar de studio’s moet halen. De dame in kwestie lijkt zelf ook besmet te zijn door wat onbedoelde praktijkervaringen, maar dat lag misschien aan de camera-opstelling. Straks, vanaf de tweede helft maart, als de temperatuur oploopt, zijn we in een mum van tijd van het ‘probleem’ af, doen de beurzen weer normaal en is de crisis voorbij. Het is een staaltje paniekvoetbal in optima forma waarbij Hugo Bruins het doet voorkomen, alsof alles en iedereen geweldig goed is voorbereid op het grote en niet te vermijden evenement.
In het verlengde van al deze kwetsbaarheden is het op dit moment ook mooi te constateren dat Matthijs van Nieuwkerk in zijn laatste DWDD-weken transformeert van een overtuigende, heldere en zelfverzekerde presentator naar een mens van vlees en bloed, vol met angstneuroses en fobieën. Matthijs durft de snelweg niet op met z’n auto, is als de dood voor vliegen en voor de dood in algemene zin en komt dus in zijn nadagen plotseling heel kwetsbaar uit de kast, prachtig om deze metaformose tijdens het tweeduuster van zijn programma te ervaren.
Dezelfde typeringen zijn van toepassing op Erik Scherder, de beroemde hersenspecialist, gezegend met veel kwaliteiten rond de kennis van onze schimmige bovenkamer, maar zelf plotseling ook behept met tal van broze, menselijke eigenschapjes, waardoor hij van de 
weeromstuit is verworden tot een zachtaardige, bijna fragiele vertolker van de werking van de grijze massa. Meest wankele en krakkemikkige mannetje was echter met voorsprong vriendje Harvey Weinstein, gerenommeerd verkrachter en nu schuldig bevonden aan tal van seksuele misdrijven. Waarschijnlijk krijgt ie gratie van soortgenoot Trump, maar de toon is gezet rond het grijpgrage manvolk.
Al die ontwikkelingen komen voorbij in een week waarin ik het boek Homo Deus van Yuval Noah Harrari aan het lezen ben, een voorspelling over de transformatie van de mens, de Homo Sapiens, naar een nieuwe versie die het best kan worden omschreven als halfmens-halfgod-halfrobot, met een vergaande mate van onsterfelijkheid, tot in het oneindige herprogrammeerbaar en voorzien van een veelheid aan technische snufjes, die het mogelijk maken eindeloos door te leven, op basis van een voortdurende renovatie van lichaamscellen. In 2200 is het volgens de wetenschap al zover en ik ben allemachtig blij dat dat proces, hoewel ongelooflijk boeiend, voorlopig fijne science fiction is. Het eindige leven van de Homo Fragilis anno 2020 is al vermoeiend genoeg.
Een virusvrij weekend gewenst.
See you
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie