De onrust van een blogger

Vanaf begin 2016 ben ik een andere levensfase terechtgekomen en precies vanaf dat moment brak de hel los, staat planeet aarde in brand, gaat er geen dag voorbij zonder herrie en worden we elk uur van de dag geconfronteerd met ‘de toestand van de wereld’. Is dat nou echt zo? Ervaar ik dat zo omdat ik minder structureel werk heb en heb ik daardoor meer aandacht voor wat er gebeurt? Zo zwart-wit zal het niet zijn, maar feit is wel dat de onrust toeneemt, niet alleen op deze wereld maar ook in m’n kop, onrust en ongerustheid, zorg en bezorgdheid. Vanaf die tijd ben ik gaan schrijven, dagelijks notities maken, meningen, standpunten, publicaties soms, een boek zelfs. Het toetsenbord en Word zijn mijn vaste maatjes geworden en de combinatie met de volkomen dolgedraaide wereld zorgt ervoor dat er geen dag voorbij gaat zonder dat ik 46 keer denk ‘daar vind ik wel iets van’, ‘daar moet ik over schrijven’ en dus moet je keuzes maken. Da’s lastig, ontieglijk lastig zelfs. Het grootste probleem is dat ik geen krant of tijdschrift kan lezen zonder de ipad ernaast met de aantekeningen voor een volgende blog of column. Een soort verslavende schrijfobsessie – pleonasme van de bovenste plank – beheerst de dagen van de week en gewoon ontspannen een boek lezen, toch al niet de best ontwikkelde eigenschap, lukt niet meer. Op het hoektafeltje in de woonkamer liggen nu acht impuls-exemplaren die ik van DWDD moestkopen, maar die zijn blijven steken op de pagina’s tussen 18 en, in het beste geval, 43. Concentratie blijkt telkens volkomen zoek, kan ik alleen nog opbrengen bij de nieuwe Asterix en de ongedurigheid tijdens alweer een Journaal vol rampen begint belachelijke vormen aan te nemen. Het gekke is, ook een observatie, dat iedereen tegenwoordig denkt te moeten schrijven. Er is inmiddels vrijwel geen sporter of anderszins in de spotlights bivakkerende landgenoot meer zonder dat er een dikke pil is geschreven over ’s mans doorgaans ranzige avontuurtjes en tijdens een rondje boekhandel Lovink te Lochem – een aanrader – struikel je letterlijk over de nieuwe, wekelijkse biografieën.

Tussen de bedrijven door moet ik dringend aan de slag met een oplossing voor het ontmantelen en recyclen van trekkers, want daar ligt de toekomst, al beseft agrarisch Nederland dat nog niet helemaal. We zijn nog maar een paar betogingen op het Malieveld verwijderd van een volledige transformatie naar een andere manier van landbouw bedrijven en ook over de opzet van een integrale omscholingscursus voor de Nederlandse boer ben ik flink aan het prakkizeren. Tijdens het schrijven van deze column valt m’n oog nog net op een artikeltje over Vivera, zo’n op soja gebaseerde levensmiddelenfabrikant, waarvan de directeur z’n ‘vegetarische biefstukc’ aanprijst en vervolgens beweert dat Nederland binnen 10 jaar voor 40% over is naar vegetarisch vees. Snap ik ’t nou niet meer of begrijpt hij er geen gehacktbal meer van? Vegetarisch vlees…

Verder zie ik plotseling dat mijn lijst met 52 inlognamen en wachtwoorden moet worden geüpdatet en word ik af en toe bevangen door een angst voor overvallen, vooral na het zien van een aflevering van ‘Opsporing verzocht’, waardoor de aanschaf van een tweedehands honkbalknuppel ras naderbij komt, waarmee ik de mogelijk ooit binnendringende overvaller helemaal aan gort kan slaan.

Zo maar een paar uur uit het leven van een blogger en ’t is nu wel even tijd voor een rustig momentje met muziek. Omdat ik gisteren met een kennis wat info uitwisselde over Rubber Soul van de Beatles, heb ik die LP uit 1965 zojuist maar eens even helemaal op hoog volume gedraaid, want daar staan sublieme nummers op, onder meer Help, al is ’t playback. Muziek blijft het beste medicijn voor de confrontatie met de wereld van vandaag de dag, maar dat is helemaal geen nieuwtje.

Rustige week gewenst.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice