Via een boeiend gesprek met wat fijne mensen uit de naaste kring kwamen we afgelopen week uit bij het thema Mars, de rode planeet, de plannen voor bemande reizen daarheen, de afstanden, de onmetelijkheid van het tripje en de kansen die je als Marsreiziger hebt om terug te komen. Die kansen zijn vrij klein, misschien wel nihil, maar desondanks staat mijn besluit vast: ik meld me aan!
Het is tijd om afscheid te nemen van de gekte op deze bekrompen planeet, om het gekrioel en het geleuter op 
afstand te kunnen beoordelen en de 60 miljoen kilometer is vast wel voldoende voor een fors relativerend reisje. Het lijkt me geweldig en ik ga morgen nog een mailtje sturen naar Elon Musk van SpaceX met het verzoek me op de lijst met kandidaten te plaatsen, want ook uit de categorie gevorderde leeftijd zijn immers vertegenwoordigers nodig om het beeld van de beoogde Marsreizen te kunnen completeren. Het is per slot van rekening een proefexpeditie en vanuit de functie van schrijver wil ik mijn aandeel dan wel leveren waarbij ik een spannende en enthousiaste beschrijving van de onderneming kan garanderen.
Het was een jaar met alleen maar geleuter over de crisis, het virus, honderdtwintig keer luisteren naar Osterhaus – dé Clavan onder de virologen – die samen met vrouw Koopmans het bewijs heeft geleverd van het onvermogen van deskundigen om hun niet-bewezen waarheden op een ordentelijke manier te communiceren, waardoor ze verstrikt raken in hun eigen wartaal, die elke acceptatie van de amper onderbouwde stellingen nog eens verder ondermijnt.
De beelden worden dus steeds scherper als het gaat om de toekomst, van die lancering straks, de vlucht in de capsule, het verlaten van de dampkring, het kleiner wordende aardbolletje, en de naderbij komende bestemming met eerst nog maandenlang gedartel door het eindeloze universum.
Ik heb al vaak gedroomd van zo’n trip, wellicht m’n laatste, met daarbij zeker zes maanden de tijd om het aardse bestaan te overdenken, de betrekkelijkheid daarvan onder ogen te zien, en hoewel het wemelt van fijne vrienden en vriendinnen op planeet aarde zal die grote reis het ultieme moment zijn voor het schrijven van m’n 
autobiografie en wat andere werkjes. De rust en de inspiratie in de ruimte vormen ongetwijfeld een fantastisch inspirerend fenomeen tijdens deze gewichtloze gebeurtenis, ook al gaat dat gepaard met de behoefte aan stamppot rauwe andijvie of een broodje kroket. Zelfs het kratje bier wil ik wel achterwege laten als we daarmee de ontsnapping uit de aardse atmosfeer wat gemakkelijker maken, en die concessie doe je immers vanuit de wetenschap dat je nooit meer naar toespraken van Trump hoeft te kijken en moet aanhoren dat zijn overwinning op corona andermaal één van de indrukwekkendste menselijke prestaties van 2020 is geworden. Zelfs het inleveren van een potje golf of het schrappen van een fietstochtje ervaar ik niet als belemmerend en ik ga volgende week vast beginnen met het schrijven van mooie afscheidsbrieven naar alle dierbaren uit mijn contactenlijst, een forse klus. maar er is nog tijd. De eerste tocht staat voor 2024 gepland, dus heel veel plannen kunnen voor die tijd nog worden uitgevoerd. De todo-list is inmiddels in de opstartfase beland en hoe meer ik erover nadenk hoe aantrekkelijker het wordt, 
ondanks het vrij forse CO2-probleem daarginds. Op de publicatierechten van mijn boek kan nu door de grote uitgevers vast worden geboden en Bij Paul van Druten leg ik alvast de vraag neer voor het vastleggen van een mooie collectie muzieknummers met beeld en geluid op een ruimtebestendig medium van met name Beatles, Stones, Kinks, Who, Golden Earring, Led Zeppelin, Queen, ZZTOP, Deep Purple, Ten Years After, Jimi Hendrix, Cream, aangevuld met wat oud bluesmateriaal van Cuby en BB King. Het wordt een prachtig avontuur en ik droom gauw verder!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie