Eigenlijk hou ik wel van verrassingen. Dat dagen compleet anders verlopen dan ze waren gepland, dat een bezoek niet doorgaat, dat er een file staat waardoor je niet verder kunt, dat er iemand ziek is geworden, dat er een aanslag is gepleegd, of dat je gewoon ergens geen zin in hebt en lekker eigenwijs andere dingen gaat doen.
‘Wij’ zouden gisterochtend in alle vroegte naar het strand van Egmond aan Zee vertrekken. Altijd lekker zo’n dagje niksen, hangen, luieren, zonnen, lezen, mensen kijken, je verbazen en verwonderen en lekkere hapjes nuttigen. De weersvoorspelling was prachtig, alleen maar zon, weercijfer 10 dus om 06.00 uur de wekker, dan ben je immers de files naar de kust voor en lig je om 9 uur ‘on the beach’. Triiiiinnng, de wekker om 06.00 uur, 06.05 uur, ik smeer wat broodjes, 06.10 uur, ik kijk naar buiten: mist, nevel, bewolking, 06.11 uur teletekst pagina 702, 703 en 705 en ja hoor, voorlopig nog uren nevel en later op de dag, vooral aan de kust zon. 06.20 uur, terug naar bed en verder maffen, bijstellen van het zondagse plan en eerst dus uitslapen. Ja, zo gaat dat hier soms en vervolgens loop je ’s middags de zandsculpturen van Kasteel Warmelo in Diepenheim te bewonderen, ook heel mooi, werkelijk briljant gemaakt en te midden van confronterend veel leedtijdgenoten die vrijwel allemaal electrisch fietsend deze mooie locatie aandoen. Moraal van dit verhaal: flexibel gedrag levert verrassende wendingen op. Oubolliger opening van deze maandagochtendcolumn heb ik tot dusver nog niet aangeleverd maar soms lopen de dagen zo en soms is de stemming ernaar.
Iets anders. Plotseling was ie daar, niemand had ‘m nog gezien, niemand wist dat ie überhaupt mee deed en zo maar, ineens, komt ie als 17e over de meet op de Champs Elysées. Lid van de Giant-ploeg van onder meer Tom Dumoulin en een stuk of wat andere, volledig anonieme fietsers, waaronder Laurens ten Dam. Ik heb het over Ramon Sinkeldam, van beroep wielrenner, categorie ‘bijna bezemwagen’, maar op de laatste dag ineens meesprintend om de dagzege, die met die 17e plek natuurlijk ver weg was, maar we zagen hem over de streep gaan, voor het eerst en voor het laatst in 2016. In de andere etappes was doorgaans de uitzending al voorbij, had de huldiging al plaatsgevonden en zat iedereen allang in z’n hotel als onze Ramon over de streep kwam. Je vraagt je af wat zo’n renner nog verder heeft uitgevreten in die drie weken, naast het halen en brengen van bidons en het doen van dagelijkse pogingen om tijdslimiet te halen. Ik zag dat ie in het algemeen klassement 143ste is geworden, niet eens laatste, niet eens de laatste Nederlander, dat was Dylan van Baarle, ons nieuwe sprintwonder volgens insiders vooraf. Ook nooit gezien in deze merkwaardige ronde met ‘ons Bauke’, die uiteindelijk bevestigde wat we allemaal al heel lang weten: hij mist de klasse om zich met de top te meten, hoe aandoenlijk ook qua pogingen soms.
Verder is de werkweek weer begonnen, regelmaat via de agenda, dat willen we. Heel Holland is op vakantie, lekker rustig in de buurt en op de weg en dus alle ruimte om zelf op pad te gaan en dingen te ondernemen, hetzij met de GPS in de auto, hetzij met m’n nieuwe Mio op de racefiets. Mensen, het wordt een mooie week. De dagelijkse aanslagen in Europa niet meerekenend – het begint een sleur te worden – wordt het een mooie week.
Enjoy, see you.
Leave a Comment