Gisteren schoof ik even aan bij een voordracht van Özkan Akyol, beter bekend als Eus, denker, schrijver, columnist, Turk en bekende verschijning binnen bijvoorbeeld DWDD. Eus hield een lezing in Barchem en daar mochten de fans aan z’n lippen hangen als het gaat om zijn levensverhaal, zijn afkomst, zijn voor altijd verstoten vader en de verguisde juf van de lagere school, die ‘m tot z’n grote frustratie verdacht van een bescheiden IQ. Eus kan prachtige verhalen schrijven, puike columns uit de pen toveren, z’n zegje doen als tafelheer bij Matthijs, 
maar een lezing van hem is, bij nader inzien, een beetje saai. Eus is geen cabaretier, dus gaan alle vertelsels, anekdotes en bespiegelingen, weliswaar doordrenkt van humoristische zijsprongetjes, een beetje de mist door het monotone karakter van z’n betoog. Dan ga je naar andere dingen kijken, zoals de reacties van het publiek, dat zichzelf redelijk intellectueel vind en die houding dan ook hartgrondig aanneemt. Het gelaat van de meesten, merendeels vrouw, staat in de modus met-een-flauwe-glimlach-ontspannen-belangstelling-veinzen, want het blijven fans. Mooie tafereeltjes, tot het moment dat een oudere luisteraar, ogenschijnlijk zojuist op een Hendrik-Groen-achtige wijze ontsnapt uit het nabij gelegen verzorgingstehuis, op een volkomen verkeerd moment keihard begint te lachen en de rest van het publiek geïrriteerd, gechoqueerd en gegeneerd de blik afwendt en opnieuw de concentratie zoekt. Uiteindelijk gaat het om het kopen van een gesigneerd boek en bij dat tafereel staat de langzaamste, identiek aan de situatie met snelwegfiles, ook hier vooraan, neemt druk gesticulerend de tijd om een volkomen onbelangrijk en langdradig verhaal op te hangen, waardoor de rij gestaag verder groeit en ik vroegtijdig de aftocht blaas, want er ligt thuis een speeltje om aandacht te vragen.
Terwijl vrouw Federer zich gisteren na de gewonnen grandslam in Australië afvroeg waar ze morgen nu weer 
moet gaan shoppen met die cheque van 4 miljoen dollar, toch een bedrag waar de gemiddelde glazenwasser 150 jaar voor moet werken, kan ik al blij worden met een nieuwe camera van een paar honderd ballen. Nou…blij? Nog niet, want het gelukkige bezit van zo’n stukje techniek vereist om te beginnen het downloaden van de bijpassende Canon-handleiding, een document van 346 pagina’s, waarvan het globaal doornemen, inclusief het instellen van de basiszaken, al twee dagen in beslag heeft genomen. Het hoofdstuk voor gevorderden begint pas op pagina 104 en de aanmelding voor de 9-daagse cursus ‘spiegelreflexen voor dummies’ komt dichtbij. De aankoop, voortgekomen uit het feit dat mijn oude fijne camera, de Fuijifilm HS 30 EXR om precies te zijn, een niet verwisselbaar objectief bezat, een eigenschap die een volledig andere dimensie kreeg toen ie plots in tweeën lag, exact één dag voordat ik ‘m via Marktplaats zou verpatsen. Goed, een mooi ding dus wel, die Canon EOS 1300 D en na het aanzetten zie ik dat mijn SD-kaart 3900 opnamen kan herbergen, geen punt van zorg dus. 
Sluitertijd en diafragma laat ik even op de A van Automatisch staan, de dioptrische aanpasssing heb ik onder de knie en via het LCD-schermpje zie ik de eerste macro-opnamen in prachtige kleuren voorbij komen. Verder laat ik de bulb-belichting en de meervlaksmetingen maar even voor wat ze zijn en ik juich bij de constatering dat de witbalans-bracketing op de juiste optie staat afgesteld. Het ging me bij de aanschaf echter vooral om de Wifi-optie, de ‘eenvoudige’
mogelijkheid om via een koppeling tussen camera en smartphone foto’s te delen en dat blijkt vooralsnog een drama-proces, dat nu al een drie dagen en 29 pogingen in beslag neemt, waarbij beide apparaten weliswaar melden elkaar te kennen, maar desondanks halsstarrig weigeren die herkenning digitaal te accepteren. Tips zijn van harte welkom en zullen op basis van meerwaarde hartstochtelijk worden beloond. Van mijn vorderingen zal ik uitbundig verslag doen.
Geniet van de werkweek.
See you.
Geef een reactie