Het aantal in een vlaag van lichte verstandsverbijstering en overmoed aangeschafte en nu weer via Marktplaats aangeboden fitness-apparaten stijgt vanaf deze week explosief. Uiteraard is dat een jaarlijks terugkerend beeld nadat spontane, goede voornemens al na een paar dagen van het nieuwe jaar niet haalbaar blijken omdat het teveel moeite kost het veel te vette lijf op het zo veelbelovende, multifunctionele apparaat te slepen. Onder ‘zoeken’ …‘fitnessapparaat’… zie je dat er op dit moment pakweg honderd apparaten per dag bijkomen, grappig en tegelijkertijd een bevestiging van de valkuilen waarin de Lidl’s, de Aldi’s en andere leveranciers ons voortdurend laten lopen met mooie plaatjes van grote, gecompliceerde apparaten, die alleen al bij het uitpakken en installeren allerlei blessures kunnen veroorzaken. En dan is nog niet eens Blue Monday (23-1), de meest depressieve dag van het jaar, nog twee weken geduld.
Elk jaar komt Robin Haase wel een paar keer voorbij in mijn blogs omdat dat nog steeds enige mannelijke sprankje nationale tennishoop alweer in een eerste ronde is gesneuveld en omdat datzelfde ‘sprankje’ nog steeds een grote bek heeft. Gek genoeg blijft hij bij de eerste 100 van de wereld en zegt dat dus veel over de actuele breedte van die sport, maar nu heeft hij commentaar geleverd op de aanstelling van Paul Haarhuis als bondscoach van het Nederlands mannenteam. Los van de vraag wat de toegevoegde waarde van een tennisbondscoach eigenlijk is – staand applaudiseren als er een sporadisch puntje wordt gescoord in een vrij zeldzame Davis-cupwedstrijd – is Paul Haarhuis één van de laatste echte coryfeeën geweest van ons nationale tennisgezelschap en maakte hij destijds (tussen 1985 en 1995) deel uit van het viertal dat in de mondiale top-20 stond, naast Krajicek, Siemerink en Eltingh. Pikant detail: Haarhuis versloeg in 1989 John McEnroe, enfant terrible van de toenmalige tennistop, en deed dat met een racket van….de HEMA. Maar goed, terug naar Haase, want die heeft vraagtekens gezet bij de aanstelling van Haarhuis en als ik voorzitter van de tennisbond zou zijn, kwam hem dit op een schorsing, een boete en een forse klap voor de kop te staan, met de racket van Haarhuis. Arrogantie ten top dat gedrag en daar moet je heel gepast mee omgaan.
Verder ben ik er in twee weken tijd achter gekomen dat een leuke mix van narcose, een ‘gezonde’ dosis medicatie in combinatie met een tweetal operaties grappige effecten heeft als het gaat om slaapgedrag in het algemeen en dromen in het bijzonder. Met de intensieve wijze waarop ik op dit moment dromen beleef – en dat varieert van licht tot zwaar kom ik in avonturen terecht die ik met mijn normale, redelijk grote portie fantasie, nooit kan verzinnen. Wat ik in twee weken allemaal heb meegemaakt? Van immense muzikale optredens tot internationale autoraces en van een reis op Antarctica tot een groot internationaal voetbaltoernooi in Zeeland(?), boeiend en tegelijkertijd een bewijs van de complexiteit van de menselijke geest en helemaal buiten de werkelijkheid, omdat ik nog niet verder kom dan een blokje door de wijk. Die avonturen kunnen wel weer dienen voor de vulling van mijn blogs, dus ‘t mes snijdt aan diverse kanten, al word ik dan wat moe van al dat gereis over de planeet….
Tom Dumoulin is klaar voor de Giro 2017, maar de ploegleiding van Sunweb vindt: ‘jullie mogen hem niet bij de potentiële winnaars plaatsen’……..’ooooooaaaaauu’, denk ik dan, ‘waarom nou weer zo calvinistisch, doe nou in Godsnaam niet zo voorzichtig’. Tom is 26, in de kracht van z’n leven en dan weer die porseleintactiek. Kan toch ook: ‘Tom wordt ingezet in de Giro en hij hoort bij de drie kandidaten die de ronde kunnen winnen. Daarbij krijgt hij steun van Steven Kruijswijk, et.etc…..’ Kom op, toon ballen, reken op z’n klasse! Maar ja, als je ’t mij eerlijk vraagt gaat Tom inderdaad die Giro niet winnen, simpelweg omdat Tom geen echter ronderenner is. Hij kan niet de gekte opbrengen om een paar weken achtereen, elke dag opnieuw, van voren te koersen, elke ontsnapping te controleren en er daarnaast ook nog een paar op touw te zetten. Tom is te zachtaardig dus, maar ja, dat zeg je ook weer niet, dat snap ik. Beweren dat ie kanshebber is en eraan toevoegen al heel blij te zijn met een plek in de top vijf, dat vind ik echter hypocriete, slappe polderhap.
Ok, nog één schaatsweekend door en dan barst het gekrakeel in Den Haag in volle omvang los. Het reces is voorbij, Wilders is terug van een vakantie in Marokko en gaat de PVV voor in zijn pogingen ons verder de les te lezen, iets waar we gelukkig net op tijd met z’n allen doorheen prikken.
Veel schaatsplezier, vooral met de sprint!
See you.
Geef een reactie