Godallemachtig, wat kun je je soms vergissen. Denken dat je de weergaloze Toon Eppink (beter dan John Fogarty zelf) en z’n CCR-coverband aantreft in de lokale schouwburg, blijken daar plotseling vier gelijkgenaamde stumperdjes uit Chicago te spelen tegen een tarief van € 29 p.p. Foutje dus, even niet goed opgelet, maar je verwacht niet dat er twee CCR-coverbands zijn met exact dezelfde naam. Sfeertje: over-gedateerd publiek, hoog Truus en Herman-gehalte, te late binnenkomst, doek op en na twee seconden tot de ontdekking komen dat niet de fenomenale band uit Almelo – of all places– op de bühne staat, maar een uiterst merkwaardig, statisch, in dichtgeknoopte houthakkersbloesjes figurerend kwartet muzikanten, dat bij elkaar toch al snel een handvol akkoorden beheerst, ten gehore gebracht via een installatie waarvoor de organisator van gemiddelde schoolfuif in 1966 zich had geschaamd en met een performance die een beetje deed denken aan Herman & His Hermits tijdens ‘No milk today’ in datzelfde jaar. De ‘namaak-imitatie’ Fogarty was in dit geval voorzien van een wat scheefzittend zwart pruikje, verdacht veel lijkend op het kapsel van mijn tante Hannie uit 1971 en de vier Amerikanen zagen geen seconde kans ook maar een vleugje rock’n roll de zaal in te smijten, voldoende reden dus om in de pauze snel de biezen te pakken en te zoeken naar het eerstvolgende optreden van de boys uut Twente. Dat is namelijk een aanrader, en te bewonderen via bijgaand clipje: Fortunate Sons in Paradiso
Verder geef ik toe dat ik me niets had voorgesteld van de WK Allround in Amsterdam, maar die laatste stuiptrekkingen van de schaatsers, Wennemars en Maalderink bleken toch flink mee te vallen, vooral omdat de organisatie op de valreep een scheurtje in het ijs had gemanipuleerd, waardoor bijna-kampioen Sverre Pedersen onderuit ging en Patrick Roest Kramer afloste als wereldkampioen. Mooie sport, waardoor Sven waarschijnlijk snel z’n afscheid gaat aankondigen. Meer moeite heb ik met met de OS voor gehandicapten in Zuid Korea. Om misverstanden te voorkomen: prachtig, geweldig wat alle deelnemers presteren, petje af, chapeau, super, fenomenaal, maar…eeehhhh…, zitskiën, biathlon voor visueel gehandicapten, skispringen met rolstoel of vijf kilometer schaatsen met hindernissen voor éénbenigen zijn toch, met respect, onderdelen die ik met enige huiver en plaatsvervangende schaamte aanschouw en toen een paar blinde deelnemers op de valreep ook doof bleken te zijn en oorverdovend hard de bocht uitvlogen omdat ze het advies van de veel te hard skiënde gids niet hoorden, ben ik toch maar even gaan zappen. Desondanks hulde voor onze Bibian, die weer goud won.
‘Donald gaat naar Kim’ is geen nieuwe titel van Walt Disney, maar de jongste publicitaire stunt van de kleuter uit Washington. Weer volop voer voor de publicerende kenners van de internationale politiek en een analyse in de eerstvolgende blog van roelsrules.
See you.
mooi geschreven … !
thanks Gerhard