Özcan Akyol, kortweg Eus, geeft in zijn boekenweekessay Generaal zonder leger af op het verwerpelijke en op roze wolken bivakkerende schrijversgilde, de arrogante en elitaire kliek auteurs en romanciers, die pertinent weigert concessies te doen aan de huidige maatschappij, waarin jongeren het simpelweg verdommen een boek open te slaan. Eus heeft groot gelijk met zijn alleszins leesbare betoog, maar hij wordt, en dat frustreert hem nog het meest, in zijn kritiek niet serieus genomen door het door hem bekritiseerde gezelschap. Eus is immers naast schrijver ook entertainer, columnist, presentator, opiniemaker, tafelheer en kapper, en die combinatie doet veel van de door hem aangehaalde scribenten pijn aan de literaire oogjes, zijnde van een te ordinair niveau om zich te kunnen meten met de werkelijke schrijverstop, die zich op een zodanig niveau van doen en denken bevindt dat alle binding met de echte wereld, namelijk die van de lezers, ontbreekt. 
Daar moeten zowel Eus als zijn doelgroep nog eens rustig over nadenken. En als er deze week weer een telg uit de Chabot-dynastie bij DWDD aan tafel kruipt om andermaal een nieuw meesterwerk uit het familieoeuvre aan te prijzen, ben ik wel helemaal klaar met dit weliswaar aimabele, doch nogal overgewaardeerde kringetje van schrijfijverige, hyperkinetische mensjes.
Goed, iets anders, het coronavirus grijpt wat harder om zich heen dan verwacht, maar moet daar iedereen zo volledig door van de leg raken? Geen journaal, geen krant, geen talkshow, of cortona voert de boventoon. Er leggen best wat mensen het loodje door dit lastige smetstofje, maar dan zijn toch doorgaans reeds zieke 70-plussers van wie het leven grotendeels voorbij is en die ongenuanceerde, ongezouten en schaamteloze uitspraak kan ik me nog een weekje veroorloven. Het ge-ohoh, ge-tuutuut en ge-foeifoei zal op de achtergrond wel doorklinken, maar de stelling van hierboven is er niets minder waar om. De normale griep eist jaarlijks in ons land een paar duizend slachtoffers en daar horen we nooit 
iemand over. Nu wordt alles uit z’n verband gerukt en worden we met z’n allen heel erg nerveus, niet in het minst de effectenbeurzen en Jantje Lammers. Gisteren, tijdens een museumbezoek te Zutphen, liep daar een oudere dame rond, rochelend, hoestend, snuivend en niezend. De druppels raakten bijna het plafond en dan vraag je je af: ‘hoe stom kun je zijn?’, terwijl alle bezoekers uit veiligheidsoverwegingen in een wijde boog om het mens heen liepen en zij even later solo zat te kijken in het mini-zaaltje met een voorlichtingsfilmpje, met voor haar als bijkomend voordeel dat je in zo’n situatie alle ruimte krijgt om de prachtige expositie Koele wateren te bewonderen.
Nog een paar weken voordat het voorjaar begint en dan verdwijnen alle virussen als sneeuw voor de zon, wedden?
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie